Youri IJnsen

• dinsdag 1 februari 2022 om 08:00

Analyse Tom Pidcock heeft zich zondagavond gekroond tot de nieuwe wereldkampioen veldrijden. Lars van der Haar en Eli Iserbyt mochten mee het podium op. Het 22-jarige Britse supertalent neemt de regenboogtrui over van Mathieu van der Poel. Diens vader was aandachtig toeschouwer van het WK in het Amerikaanse Fayetteville. Net na de cross belde WielerFlits hem op voor een analyse. “Ik heb ervan genoten, moet ik zeggen. Ik houd van dit soort omlopen, weinig stilstaande bochten en genoeg ruimte om te passeren”, vertelt Adrie van der Poel.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Laten we meteen met dat parcours beginnen. Het leek bij tijd en wijle wel een racebaan.
“Net door die hoge snelheid was het toch een lastig rondje, hoor. Ik hoor ze allemaal graag lullen dat er niets in zat en dat het parcours makkelijk was. Onthoud: crossen is nog nooit makkelijk geweest, het is altijd á bloc. En je ziet nog maar eens dat weersomstandigheden allesbepalend zijn voor een parcours. Tijdens de Wereldbeker in september was het super nat en was het een heel technisch parcours. Ze reden nu droog op hetzelfde rondje en ineens was het niet meer technisch. Maar die snelheid – dat wordt zwaar onderschat, hoor – maakt het net wél technisch. Nu kwam het juist aan op bochtentechniek.

Wat ik wel wil aanhalen: er zat alleen dat knikje in, dat U-bochtje over dat heuveltje net na de langere klim. Dat vond ik niet thuishoren in dit WK-parcours. Ik had verwacht dat daar iets meer zou gebeuren. Ik ben er 100% zeker van dat de Belgen daar in de tactische bespreking een punt van hebben gemaakt. Toon Vandenbosch heeft daar in de eerste ronde wel geprobeerd een gat te laten vallen voor Toon Aerts. Daar had ik schrik voor, want voor mij was dat een zwaar vervalsingspunt. Dat is er niet van gekomen, omdat Lars van der Haar, Joshua Dubau en Clément Venturini daar in de rondes daarna op kop reden. De Belgen kregen daardoor geen kans om het te gebruiken.”

Iserbyt kon de hoge verwachtingen niet waarmaken – foto: Cor Vos

Hoe heb jij de tactiek van België aanschouwd?
“Je zag in de beginfase dat ze constant naar Pidcock zaten te kijken, om te zorgen dat hij niet in de positie kwam die hij graag zou willen. Ze reden dus niet om zelf te winnen, maar om Pidcock te doen verliezen. Dat is een tactiek die helemaal fout is, je gaat namelijk niet uit van eigen kracht. De Belgen kwamen er af en toe heel storend tussen rijden. Maar dat moet je bij Pidcock niet doen, hem een klein beetje kennende. Dan fok je hem alleen maar op en werkt je tactiek juist averechts.

Toch kon je aan alles zien dat hij super in orde was. Pidcock gaf niemand de kans om weg te rijden, op de weg keek hij steeds op de goede momenten achterom. Voordat je kon demarreren, had hij dat al in de mot. Als je het over de perfecte koers hebt waarbij de zege zeker niet gestolen is, dan praat je over de wedstrijd van Pidcock.

Of België iets anders had kunnen doen om wél te winnen? Moeilijk, denk ik. Ja, Wout van Aert sturen”, lacht Van der Poel. “Pidcock had Wout er hier niet afgereden. De bochtentechniek van de Brit is wel fenomenaal, Wout is daar minder in. Maar op vermogen had Van Aert dat wel goed gemaakt. Maar ik denk dat je ook eerlijk moet zijn: Pidcock was acht rondes lang de beste op de lange klim. Het podium geeft de verhoudingen eigenlijk heel goed weer: Pidcock was de sterkste en Lars de beste van de rest.”

In hoeverre heeft Lars van der Haar de wereldtitel laten liggen?
“Heel simpel, denk ik: Lars pakt niet zilver, hij wint zilver. Maar volgens mij maakt hij wel een heel grote fout om in de tweede of derde ronde achterin dat groepje te gaan postvatten, als zevende of achtste. Dat is misschien het enige dat je hem kunt verwijten. Of hij moet al heel snel begrepen hebben dat hij alles op de laatste twee rondes moest zetten. Voor de rest heeft Van der Haar slim gekoerst. Toen Pidcock weg was, heeft hij de kat uit de boom gekeken. Als Clément Venturini overigens hetzelfde had gedaan, had het zo maar gekund dat er zelfs helemaal geen Belg op het podium had gestaan. Dat was goed voor het Franse veldrijden geweest.”

Van der Haar was de beste van de rest – foto: Cor Vos

Waarom behoort Tom Pidcock nu wél tot de grote drie?
“Ik denk dat iedereen de kwaliteiten van Pidcock heeft leren kennen. Van Mathieu en Wout zijn die al een paar jaar bekend. Als die jongens mee crossen, is het niveau gewoon heel anders. Dat heeft de rest ook ondervonden. Ik heb alle respect voor bijvoorbeeld Eli Iserbyt, die dit seizoen de meeste prijzen pakt. Maar om eerlijk te zijn: het gat qua niveauverschil tussen hem en de tien crossen die Wout van Aert reed, vond ik nu niet zo heel klein. Dat ziet iedereen, dat zijn ook keiharde cijfers.

Iserbyt, Aerts en al die mannen kunnen er ook niets aan doen. Die drie kunnen gewoon rap met een fiets rijden. Mathieu, Wout en Pidcock zijn drie exceptionele talenten. In de meeste gevallen is daar niets aan te doen. Ik denk ook – al moet ik daarmee voorzichtig zijn – dat Pidcock, Wout en Mathieu hier met z’n drieën een minuut waren weggereden van de rest. Maar: Pidcock heeft Wout en Mathieu niet nodig gehad om een heel groots nummer op te voeren. Dat heeft-ie zelf gedaan en zelf afgedwongen. Alleen maar chapeau!”

Pidcock kwam als superman over de finish vliegen – foto: Cor Vos