Niels Bastiaens

• donderdag 7 april 2022 om 10:45

Interview Hilaire Van der Schueren had al sinds de Amstel Gold Race in 2016, toen met Enrico Gasparotto, geen klassieker meer gewonnen, maar Biniam Girmay en Alexander Kristoff doen dat in één klap vergeten. Na de verrassende sprint van de Eritreëër in Gent-Wevelgem, deed Kristoff er gisteren nog een schepje bovenop. “We werken aan elk aspect van de sport en zo stijgen we boven onszelf uit”, aldus Kristoff op de persconferentie.

Evident was het niet om prominenten te strikken voor een interview na afloop van de Scheldeprijs. Eerst en vooral was het peloton al na de eerste plaatselijke ronde uit koers genomen. Maar veel erger: nadat donkere wolken de hele dag een dreigende invloed uitoefenden, viel bij het ingaan van de slotronde de regen dan toch nog met bakken uit de lucht. Gevolg: veel natte, verkleumde renners bij de aankomst, die zo snel mogelijk richting hun warme ploegbussen wilden.

Voor winnaar Alexander Kristoff sleepten de verplichtingen na afloop nogal lang aan. Na het flashinterview en de podiumceremonie, stond hij nog zonder morren de cameraploegen van de andere media te woord. Maar toen hij daarna hoorde dat hij ook nog naar CC De Kaekelaer zou worden geleid voor de persconferentie van de geschreven pers, was er toch wat overtuigingskracht van perschef Guy Vermeiren nodig. Maximaal vijf minuten was de afspraak, en de Noor – ondanks zijn kwieke gestalte zichtbaar wat kou lijdend – kwam zijn verplichtingen verder voorbeeldig na.

Versnelling op de kasseien van de Broekstraat – foto: Cor Vos

Cruciale Gerben Thijssen
Die extra aandacht hoort er natuurlijk bij als je een semiklassieker wint in het wielerland bij uitstek én dan ook nog eens voor een Belgische ploeg rijdt. “Wat dat betreft, heb ik niet te klagen. Als ploeg draaien we een fantastisch seizoen. Eerst Biniam die Gent-Wevelgem wint, nu kan ik het afmaken. Hoe het seizoen verder ook loopt, we mogen sowieso heel trots zijn op deze klassiekerperiode. We werken goed samen en we zijn gefocust op kleine details. We werken aan elk aspect van de sport en zo stijgen we boven onszelf uit”, was de Noor vol lof over zijn equipe.

Ook al moest Kristoff de finale van de Scheldeprijs alleen afwerken, toch stak de Noor ook in de Antwerpse semiklassieker het belang van zijn ploegmaats niet onder stoelen of banken. “Zonder de hulp van Gerben Thijssen had ik nooit meegezeten in de eerste waaier. In deze ploeg hebben we veel renners die zich goed kunnen positioneren. Cruciaal, in mijn ogen. Je mag nog zo goed zijn, maar als je niet op de juiste plek zit als het scheurt, dan ben je niet mee. Gerben heeft dat voorbeeldig gedaan. Alleen jammer dat hij valt, anders was de finale allicht gemakkelijker geweest.”

Te veel focus op Pogacar
De team spirit bij Intermarché-Wanty-Gobert zit duidelijk goed. Maar zag de sterke Noor zijn overstap naar de Waalse formatie in eerste instantie niet als een stap terug? “Natuurlijk is dit een kleinere ploeg dan UAE-Emirates, dat zal niemand ontkennen. Maar UAE was lang niet zo gefocust op de klassiekers zoals hier. Daarom is het voor mij geen stap terug. Bij UAE is de grote focus om de Tour te winnen met Pogacar. Alles moet daar voor wijken. Voor mij heeft dat niet zo veel waarde, omdat ik niet in de categorie van renners zit die in dat verhaal veel kan betekenen.”

“Dan krijg ik hier meer motivatie”, lachtte Kristoff nog. “Enerzijds ben ik meer waardevol voor de ploeg dan bij UAE-Emirates, waar het krioelt van de grote kampioenen. En anderzijds voel ik meer steun om me te kunnen uitleven in de koersen waar ik het meest van houd.”

De eerste solotriomf ooit van Kristoff – foto: Cor Vos

Terug naar Noorwegen
De manier waarop de Noor de Scheldeprijs won, sprak boekdelen. Met veel vertrouwen zette hij aan op de kasseien van de Broekstraat, net op een moment dat de vier BORA-hansgrohe-renners en de kopmannen van Alpecin-Fenix stikkapot zaten. Niemand volgde, waardoor Kristoff met een geruststellende voorsprong mocht juichen op de Churchilllaan. “Speciaal, want in mijn vorige 83 profzeges is me dat nog nooit gelukt. Altijd was het in een sprintje. Je beleeft het allemaal veel bewuster. Je gaat met een ander gevoel de slotkilometer in, omdat je weet dat je gaat winnen.”

Zo kregen de mensen in Schoten toch een klein unicum te zien. Het was namelijk al van de kletsnatte sprint-à-deux tussen Thorwald Veneberg en Tomas Vaitkus in 2005 geleden dat er géén massasprint was voor de overwinning. En voor een solozege moeten we zelfs terug naar Servais Knaven in 1998. “Dat maakt het natuurlijk nog extra speciaal”, vond Kristoff.

Nu de Amstel Gold Race tussen Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix invalt, maakt de 34-jarige Kristoff van de gelegenheid gebruik om even over en weer naar Noorwegen te vliegen, na een behoorlijk lange klassieke campagne. “Eindelijk even naar huis. Maar wees gerust: ik kom terug voor Parijs-Roubaix”, waarschuwde de Noor de tegenstand.