Interview Na vier jaar droogte is het Dries Devenyns nog eens gelukt een mooie zege te bemachtigen: de Cadel Evans Great Ocean Road Race. De superknecht van Deceuninck-Quick-Step was sneller dan de Rus Pavel Sivakov. “Als je kijkt wie er allemaal in de top-10 zit, is dit wel de mooiste overwinning uit mijn carrière”, zegt Devenyns, die zich opwerpt als een van de Belgische kandidaten voor een plek in de olympische selectie.

Dat bij Deceuninck-Quick-Step niet alleen de kopmannen voor de zeges zorgen, bewees de ploeg al in 2019. Maar liefst zestien verschillende renners waren verantwoordelijk voor de 64 individuele zeges. In 2020 gaat de ploeg door op hetzelfde elan. Zes zeges tot nu toe, behaald door vier verschillende renners.

Wat kunnen we concluderen? De knechten kunnen het ook afmaken als het moet. En dat is precies wat Dries Devenyns in en om het Australische Geelong deed. In een wedstrijd waarin waaiers een belangrijke rol vertolkten, reed een groep van een vijftiental renners de finale. Devenyns’ kopman Sam Bennett zat niet mee vooraan, maar uiteindelijk wist Deceuninck-Quick-Step toch aan het langste eind te trekken.

Geweer van schouder veranderd
“Ik presteer al enkele jaren goed in de Australische wedstrijden”, zegt de Oost-Vlaming. “De voorbije jaren viel dat minder op in de resultaten omdat ik moest werken voor onze kopman Elia Viviani. Hij kon in Australië de voorbije jaren enkele etappezeges op zijn naam schrijven. Doordat de wedstrijd zich nu zodanig ontwikkelde dat mijn kopman Sam Bennett niet mee was in de finale, kon ik mijn eigen kans gaan”, vertelt Devenyns.

Toch hield de Deceuninck-Quick-Steprenner nog lang rekening met een groepssprint. “Ik heb me zo lang mogelijk proberen sparen in de kopgroep door in de wielen te blijven zitten. Een terugkeer van Bennett bleef in mijn achterhoofd steken en dan moest ik nog genoeg krachten over hebben om een handje te kunnen toesteken. Het was pas toen bleek dat de kopgroep voorop zou blijven, dat ik het geweer van schouder veranderde. En die switch heb ik goed gemaakt”, zegt hij.

‘Ik ken mijn plaats in de ploeg’
De 36-jarige Devenyns is een goed renner, maar geen veelwinnaar. De Cadel Evans Great Ocean Road Race is de zevende individuele overwinning in zijn carrière. De laatste keer dat hij het zegegebaar mocht maken is alweer vier jaar geleden. In 2016 won hij een rit en het eindklassement in de Tour de Wallonie.

“Ik zit nu eenmaal in een ploeg met veel winnaarstypes. In elke wedstrijd waar we aan de start staan, hebben we wel een sprinter of klassiek renner bij die vooraf tot de favorieten gerekend wordt. Dan is het moeilijk voor een type renner zoals ik om wedstrijden te winnen. Maar ik ken mijn plaats in de ploeg, en een kopman aan de zege helpen kan even leuk zijn als zelf winnen. Ik denk dat ik wel de juiste mindset heb om de kopman voor mezelf te zetten.”

Maar knecht zijn betekent dus niet dat je eens niet kan winnen. “Ik ga steeds uit van mijn fysieke kwaliteiten en dan behoort ergens winnen tot de mogelijkheden. De puzzelstukjes moeten gewoon juist vallen. Winst in de Brabantse Pijl bijvoorbeeld is voor mij wel mogelijk, maar we zitten daar ook met Julian, en diens kansen op winst zijn veel groter.”

Dries Devenyns samen met kopman Alaphilippe in de Tour 2019 – foto: Cor Vos (archief)

Mooiste overwinning
Is de Cadel Evans Great Ocean Road Race dan de mooiste zege uit zijn carrière? “Als je kijkt naar het koersverloop en de renners die in de top-10 staan, wel ja. Er staan alleen maar grote namen in.” Devenyns werd op het podium geflankeerd door Pavel Sivakov, het jonge Russische talent van Team Ineos en Daryl Impey, een echte killer aan de finish. Verder in de top-10 vinden we nog Caleb Ewan, Elia Viviani en Simon Yates als belangrijkste namen.

In dienst van Alaphilippe
Het moge duidelijk zijn: Devenyns is in goede doen bij het begin van het seizoen. Al wil hij voorzichtig omspringen met conclusies. “Dat ik nu kon winnen, betekent niet dat ik er nog enkele kan bijdoen dit jaar. Ik ben altijd al goed geweest in de Australische wedstrijden. Mijn volgende wedstrijden zijn de Tour de Provence, de Ardèche Classic en Parijs-Nice. Daar zullen de waardeverhoudingen al wel duidelijk worden.”

Devenyns gaat ook de Ardennenklassiekers betwisten in dienst van kopman Alaphillippe. Over welke grote ronde hij rijdt, is er nog geen zekerheid. “Na Luik-Bastenaken-Luik maken we een round-up.”

De tandem Devenyns-Alaphilippe is enkele jaren een succes. Een van de eisen van Alaphilippe aan Patrick Lefevere vorige zomer was zelfs dat Devenyns een contractverlenging zou krijgen. Iets waar Lefevere gretig op inging. “Uiteraard is het leuk om zoiets te horen van een van de beste renners in het peloton”, zegt Devenyns.

In een artikel in Le Soir worden Devenyns en Alaphilippe zelfs yin en yang genoemd. “Het is moeilijk om te verklaren waarom we zo goed presteren samen. We komen gewoon goed overeen en waarschijnlijk zit ons karakter er wel voor iets tussen. Ik ben eerder rustig van aard, terwijl Julian heel uitbundig is. Dat vult elkaar aan.”

Olympische Spelen
Eind 2020 is Devenyns einde contract bij Deceuninck-Quick-Step, maar dat is vooralsnog geen reden tot bezorgdheid. “Ik maak me geen zorgen, dat doe ik overigens zelden tot nooit. Als ik in september nog niets weet, misschien wel. Dan begint het te dringen.”

Misschien helpt een goede prestatie op de Olympische Spelen of het WK wel om een contract voor volgend jaar af te dwingen. Devenyns geeft alvast aan dat hij een selectie voor Tokio wel ziet zitten. “Deelnemen aan de Olympische Spelen zou echt fantastisch zijn. Ik ben niet alleen koersminded maar sportminded in het algemeen. De olympische gedachte en de hele beleving die erbij komt kijken, wil ik wel eens meemaken. Er zijn maar vijf plaatsen voor de wegrit in Tokio maar ik zou toch enkele goede knechten meenemen. Dan kom ik inderdaad in aanmerking”, aldus Devenyns.