Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Het wielermoment van 2023 is eigenlijk niet te kiezen
In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2023? Er is weer een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: het wielermoment van 2023.
De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!De sprint tussen de twee eeuwige veldritrivalen in Hoogerheide
Wout van Aert en Mathieu van der Poel kwamen elkaar in aanloop naar het WK veldrijden in Hoogerheide tien keer tegen in het veld. De onderlinge stand? 6-4 in het voordeel van de Belg. Van der Poel werd in het voorbije crossseizoen meer dan eens getrakteerd op een nederlaag en zeker rond nieuwjaar was het verschil tussen de twee kemphanen groot. Van der Poel kreeg weer eens af te rekenen met die verrekte rug, maar de Nederlander kwam als herboren uit zijn stageperiode in Spanje. Hij stond zo in topvorm en met vertrouwen aan de start van het WK.
En de veldritliefhebbers werden verwend met een fascinerende tweestrijd tussen de twee beste crossers van de voorbije tien jaar. Van der Poel was de grote animator in Hoogerheide, maar Van Aert wist enkele snedige versnellingen van de Nederlander te pareren. De twee kleppers bleken aan elkaar gewaagd en slaagden er niet in om elkaar te lossen op het snelle en droge parcours. En dus moest een sprint beslissen over de wereldtitel. Na een razendspannende slotronde ging Van der Poel als eerste zijn spurt aan op en rond de Brabantse Wal.
foto: Cor Vos
foto: Cor Vos
Met een fameuze eerste aanzet pakte de zeer explosieve Van der Poel meteen enkele meters op Van Aert, die niet meer bij machte was om zijn grote rivaal nog te remonteren. Met een vreugdekreet en gebalde vuist vierde Van der Poel zijn vijfde wereldtitel bij de profs. En dat in Hoogerheide, zijn eigen achtertuin. Winnen voor een ongekende mensenmassa, na een beklijvend duel met zijn eeuwige rivaal. Mooier kan bijna niet.
Een strijd tussen twee ploeggenotes: Vollering versus Kopecky in Strade Bianche
De negende Strade Bianche voor vrouwen was in velerlei opzichten een bijzondere editie. We herinneren ons allemaal nog wel het bizarre beeld in volle finale. Een op hol geslagen paard rende op 16 kilometer van de finish het parcours op en hinderde daarbij Demi Vollering, die in achtervolging was op de solerende Kristen Faulkner. Het paard rende een tijd lang voor Vollering uit op de voorlaatste onverharde strook. Het beest miste een bocht en belandde daardoor in de kant van de weg, maar gelukkig raakte er niemand gewond.
Maar dat was nog niet alles, want ook de finale deed aardig wat stof opwaaien. We kregen op het Piazza del Campo, in het centrum van Siena, namelijk een tweestrijd te zien tussen… Lotte Kopecky en Demi Vollering. Juist, twee rensters die toch echt uitkomen voor dezelfde (SD Worx) ploeg. Het werd uiteindelijk een fotofinish tussen beide vrouwen en pas na enkele minuten kreeg Vollering te horen dat zij gewonnen had. “Ik was wel een beetje verrast door haar actie. Ik vind het jammer, een ploeggenote ben je door dik en dun. Ik zou het niet zo doen”, waren haar eerste woorden.
Na afloop was er nog wat ophef, omstanders hoorden Vollering meteen na de finish ‘kutwijf’ roepen naar Kopecky. “Dat kan ik mij niet herinneren. Ik geloof niet dat ik zoiets heb gezegd, maar in het heetst van de strijd weet je dat nooit. Als ik zoiets al gezegd heb, was het meer een grap als van: ‘Wat doe je nu tegen mij? Lotte zei dat ze heel blij was dat ik won. Het was meteen weer goed tussen ons. Ze was ook oprecht blij. Er blijven geen hard feelings over”, reageerde Vollering niet veel later, inmiddels weer afgekoeld, in gesprek met Het Laatste Nieuws.
De aanval van Mathieu van der Poel op de Poggio
Het was misschien wel de versnelling van het jaar: de aanval van Mathieu van der Poel in Milaan-San Remo, op de Poggio. Wegrijden op deze goed drie kilometer lange helling aan amper 4% is niet evident. Wat nóg moeilijker is, is er wegknallen van de beste renners ter wereld. De coureur van Alpecin-Deceuninck deed dit echter met verve in de 114e editie van La Primavera. Tadej Pogacar, Wout van Aert en Filippo Ganna: ze konden op het moment suprême niet mee, toen MVDP vlak voor de top besloot om zijn turbo aan te zetten.
Het bleek de aanzet tot een succesvolle solo en een zeer prestigieuze zege op de Via Roma in San Remo. Over zijn succesvolle aanval op de Poggio had Van der Poel na afloop het volgende te vertellen: “Op de Poggio voelde ik dat ik nog overschot had voor een demarrage. Gelukkig vond ik nog een gaatje tussen Pogacar en de muur.” Van der Poel sloeg vervolgens in een mum van tijd een mooie bres, en dit bleek de aanzet tot een glorieuze tocht naar de streep. De Nederlander wist na 28 jaar bovendien de recordtijd op de Poggio te verbeteren naar 5 minuten en 40 seconden.
Wout van Aert toont vrijgevige kant in Gent-Wevelgem
In de wielersport worden er wel eens cadeautjes uitgedeeld. Zo komt het in een kleinere wedstrijd wel eens voor dat een knecht de zege krijgt van zijn kopman. Maar dat de kopman de overwinning weggeeft in een koers met de allure van Gent-Wevelgem, dat zien we toch niet elk jaar. Wout van Aert bleek dit jaar wel zeer vrijgevig door zijn Franse ploeggenoot Christophe Laporte als eerste over de streep te laten komen in Wevelgem, na een masterclass wielrennen van de twee renners van Jumbo-Visma. De tegenstand werd in de striemende regen op een hoop gereden.
Van Aert hoefde naar eigen zeggen geen twee keer na te denken aan de finish. “Christophe is zo’n teamspeler dat het een gemakkelijke beslissing was.” Winnaar Laporte was na afloop uiteraard dolblij met het ‘grootse gebaar’ van zijn kopman. “Op tien kilometer van de finish vroeg Wout me of ik wilde winnen. Ik wist niet wat ik moest antwoorden, want dat is werkelijk fantastisch.” Niet iedereen was echter even blij met het genereuze gebaar van Van Aert. Oud-renners zoals Tom Boonen (‘Wout gaat hier nog spijt van krijgen) en Johan Museeuw (‘je geeft geen race weg zoals Gent-Wevelgem’) waren kritischer.
De (dubbele) machtsontplooiing van Tadej Pogacar op de Oude Kwaremont
De Ronde van Vlaanderen en de Tour de France winnen in je carrière. Het is maar voor weinig renners weggelegd. De Franse wielerlegende Louison Bobet deed het in de jaren vijftig van de vorige eeuw en (hoe kan het ook anders) Eddy Merckx wist dit eveneens te bewerkstelligen. Dit jaar wist een derde renner de aartsmoeilijke ‘dubbel’ te realiseren: Tadej Pogacar. Het Sloveense wonderkind won in 2020 en 2021 natuurlijk al de Ronde van Frankrijk, maar was in 2023 ook de sterkste in Vlaanderens Mooiste. En de manier waarop, is om in te lijsten.
Pogacar was de grote animator in de 107e Ronde van Vlaanderen en maakte vooral indruk op de Oude Kwaremont. De renner van UAE Emirates wist op deze met kasseien bezaaide helling maar liefst twee keer weg te rijden van de wereldtop in het kasseiengebeuk, Mathieu van der Poel en Wout van Aert incluis. Na zijn eerste machtsontplooiing op de Oude Kwaremont werd hij weer bijgehaald, maar zijn tweede verwoestende aanval bleek de goede. Pogacar reed meter per meter weg bij Van der Poel, zijn laatste belager, en liet zich niet meer inrekenen op weg naar Oudenaarde.
De zinderende Giro-ontknoping op de Monte Lussari
De 106e editie van de Giro d’Italia was niet altijd even enerverend, en dan drukken we ons nog voorzichtig uit, maar het einde maakte toch veel goed. In de voorlaatste rit, een klimtijdrit van 18,6 kilometer naar de top van de bijzonder steile Monte Lussari, werden de wielerliefhebbers getrakteerd op een sportieve climax van jewelste. Met dank aan Geraint Thomas en – met name – Primoz Roglic. De Brit begon als leider aan de tijdrit en beschikte dus over de beste papieren. Voor de Sloveen was de opdracht simpel: hij moest 26 seconden zien goed te maken op Thomas.
De taaie Thomas reed lange tijd aan de goede kant van de streep, al kwam Roglic wel steeds dichter. Bij het tweede tussenpunt klokte de renner van Jumbo-Visma de snelste tijd en liep daarmee ook zestien seconden in op Thomas, die als tweede door zou komen. Niet veel later sloeg het noodlot echter toe voor Roglic. De grote uitdager reed bergop zijn ketting eraf en stond enkele seconden stil. Zijn Giro-droom leek zo uiteen te spatten, maar gedreven op adrenaline en de steun van duizenden dolenthousiaste Sloveense wielerfans wist Roglic het onmogelijke te doen.
Met een eindtijd van 44:23 klokte Roglic alsnog de snelste tijd, en moest hij daarna in spanning wachten op de tijd van Thomas. De kopman van INEOS Grenadiers perste er nog alles uit in de laatste klimkilometers, maar verloor van zijn pluimen en gaf op de streep alsnog veertig seconden toe op Roglic. Dat was veertien seconden te veel om het roze te behouden. En dus ging de eindzege, op de voorlaatste dag van de Giro, na een knotsgekke ontknoping alsnog naar Roglic.
De beste tijdrit ooit gereden? Vingegaard houdt huis in de Tour
Tom Dumoulin kwam na afloop superlatieven tekort, om de prestatie van Jonas Vingegaard te omschrijven. “Echt weergaloos, ik heb er geen woorden voor”, reageerde de ex-wielrenner in zijn rol als analist voor de NOS. “Dit is de beste tijdrit ooit gereden in het wielrennen. Jonas pakt drie minuten op Wout van Aert, wat ook geen pannenkoek is. En hij pakt meer dan anderhalve minuut op Pogacar… Dit had echt niemand verwacht. Ik niet, Jumbo-Visma niet en ook Pogacar niet. De Tour de France lijkt nu wel beslist.”
De beste tijdrit ooit gereden… Het is nogal een uitspraak, maar indrukwekkend was het optreden van Vingegaard in de enige tijdrit van de Tour de France zeker. Vijf seconden, tien seconden, misschien een halve minuut? Voor de tijdrit werden er geen al te grote verschillen verwacht tussen de nummers een en twee in het klassement, maar de Deen bleek na een buitenaardse tijdrit meer dan anderhalve minuut sneller dan de Sloveen.
De renner van Jumbo-Visma kon het zelf ook niet helemaal plaatsen. “Ik had echt geweldige benen. Ik begon zelfs te twijfelen aan de gegevens van mijn powermeter. Ik dacht dat die kapot was. Ik denk dat dit mijn beste tijdrit ooit was. Ik ben zo trots op wat ik gedaan heb.”
De ineenstorting van Tadej Pogacar op de Col de la Loze
De meest gestelde vraag in aanloop naar de Tour de France, was toch wel of Tadej Pogacar klaar was om een gooi te doen naar zijn derde eindzege. De Sloveen kende namelijk een verre van vlekkeloze voorbereiding in aanloop naar de Franse ronde, nadat hij bij een valpartij in Luik-Bastenaken-Luik zijn pols brak. De renner van UAE Emirates wist zich door middel van een alternatieve aanloop echter op tijd klaar te stomen voor de Tour. In de eerste twee weken wist hij ook gelijke tred te houden met zijn grote concurrent, titelverdediger Jonas Vingegaard.
Na zestien etappes was het verschil nog altijd maar tien seconden in het voordeel van de Deen, maar die laatste wist een eerste mokerslag uit te delen in de tijdrit naar Combloux. Een dag later kreeg Pogacar de kans om bergop, in de koninginnenrit naar de Col de la Loze, de boel weer om te draaien. De zeventiende etappe werd echter een grote zwanenzang voor Pogacar, die een heuse jour sans kende en minuten moest prijsgeven. De Sloveense wonderboy ging, eigenlijk voor het eerst in zijn carrière, volledig ten onder. Het zorgde voor unieke en pijnlijke beelden.
De val en glorieuze zegetocht van Mathieu van der Poel in Glasgow
Een ding staat buiten kijf, 2023 is het wielerjaar van Mathieu van der Poel. De Nederlander kende een seizoen om nooit te vergeten, met winst in Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix en wereldtitels in het veld en op de weg. Zijn WK-triomf in het Schotse Glasgow is in meerdere opzichten bijzonder. Voor het eerst sinds 1985 (Joop Zoetemelk, natuurlijk) wist een Nederlander weer de regenboogtrui te veroveren. Van der Poel is ook nog eens de allereerste wielrenner ooit die zowel in het veldrijden als in het wegwielrennen profwereldkampioen is geworden.
Maar ook de manier waarop MVDP wist te zegevieren in Glasgow, zullen we niet snel vergeten. Met een verschroeiende demarrage op goed 22 kilometer van de streep reed Van der Poel weg van zijn rivalen Wout van Aert, Tadej Pogacar en Mads Pedersen. Het leek een beslissend moment in de koers, maar zes kilometer later hield heel wielerminnend Nederland zijn adem in. De koploper gleed namelijk weg in een verraderlijke bocht en ging onderuit. Een sportief drama leek zich te voltrekken, maar de gevallen Van der Poel kon zijn weg vervolgen.
Er bleek die dag geen kruid gewassen tegen Mathieu van der Poel. Zelfs een kapotte schoenplaat en BOA (het aandraaisysteem om de schoen strakker te zetten) wisten hem niet af te remmen richting zijn eerste wereldtitel op de weg bij de profs. Sterker, het gaf zijn overwinning alleen nog maar meer cachet. Het was heroïek in zijn meest pure vorm.
De ongekende Vuelta-dominantie van Jumbo-Visma op de Angliru
US Postal, Team Sky/INEOS Grenadiers, Soudal Quick-Step… Deze ploegen wisten op hun manier het wielrennen te domineren, maar wat Jumbo-Visma momenteel laat zien in het rondewerk, is van een nog andere orde. De Nederlandse formatie won dit jaar alle drie de grote rondes. In de voorbije Vuelta a España waren we getuige van iets unieks. De geel-zwarte brigade won met de ‘verrassende’ Sepp Kuss niet alleen de Vuelta, maar wist met Jonas Vingegaard (2e) en Primoz Roglic (3e) ook de twee andere podiumklanten af te leveren.
De concurrentie reed eigenlijk drie weken lang voor spek en bonen mee, zo dominant was het optreden van Jumbo-Visma. Dit kwam helemaal tot uiting in de rit naar de gevreesde Alto de l’Angliru. Kuss, Roglic en Vingegaard reden op de steilste stroken van deze haast duivelse klim weg van de rest, op weg naar een 1-2-3 in de daguitslag. Het bleek een voorbode voor de einduitslag in Madrid. Zeker het vermelden waard: geen enkele ploeg wist ooit eerder de plekken een, twee en drie in te nemen op het eindpodium van een grote ronde.
Winnen op één been: Arnaud De Lie doet het in Famenne Ardenne Classic
Het is op het eerste gezicht misschien vreemd om een moment uit de Famenne Ardenne Classic op te nemen in deze lijst, maar de zege van Arnaud De Lie zal ons toch lang bijblijven. De Waalse krachtpatser van Lotto Dstny won de wedstrijd namelijk op… één been! De Lie zorgde daarmee onbedoeld voor de finish van het jaar. Na een bijzonder attractieve finale van de Famenne Ardenne Classic – waarin verschillende toppers probeerden om er vanonder te muizen – moest een sprint met een omvangrijke groep beslissen over winst en verlies.
De meeste ogen waren gericht op man in vorm De Lie en de Belg bleek een klasse apart in finishplaats Marche-en-Famenne. De Lie wist met zijn kenmerkende machtige pedaalslagen zijn concurrenten uit het wiel te sprinten en leek met gemak te winnen. ‘De Stier van Lescheret’ schoot met de finish in zicht echter plots met zijn rechtervoet uit zijn klikpedaal. Heel even leek zijn zege nog in gevaar te komen, maar zelfs met één been won De Lie de wedstrijd. “Ik had liever met twee benen gewonnen natuurlijk, maar mijn schoenplaatje brak af”, was zijn uitleg na afloop.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.