Niels Bastiaens

• vrijdag 25 februari 2022 om 08:00

Interview Sep Vanmarcke kijkt nog altijd met de glimlach terug op de Omloop Het Nieuwsblad van 2012. Exact tien jaar geleden sprintte hij als broekje van 23 sneller dan Tom Boonen in de straten van Gent, een prestatie die hem de rest van zijn carrière zou achtervolgen. “Het was de lancering van mijn carrière”, vertelt Vanmarcke aan WielerFlits.

Zeggen dat Vanmarcke tijdens die bewuste Omloop van 2012 voor het eerst zijn neus aan het venster stak, zou oneerlijk zijn. Twee seizoenen voordien had de Kortrijkzaan namelijk al naast de zegeruiker in Gent-Wevelgem gegrepen (een kramp in de slotkilometers kostte hem de winst aan Oostenrijker Bernhard Eisel) en ook tijdens de Parijs-Roubaix-editie waarin Garmin-ploegmaat Johan Vansummeren schitterde, zagen we hem tot in de diepe finale zijn rol spelen.

Een onbeschreven blad was Vanmarcke dus niet. Een opkomend talent zelfs. Maar de Omloop Het Nieuwsblad winnen? Daar had hij ook zelf niet aan gedacht. “Ik weet nog: in de winter was er gezegd dat ik kansen zou krijgen binnen de ploeg. Niet dat ik al dé kopman was, maar ik zou een vrije rol krijgen aan de zijde van Heinrich Haussler en Johan Vansummeren. Ze geloofden dat er potentieel in mij zat, maar het was aan mij om te bevestigen dat ik op constante basis de finale kon rijden. Zo kon ik rustig opschuiven in de pikorde.”

Boonen opent de debatten op de Taaienberg, naast een vallende Boom – foto: Cor Vos

Onuitputtelijk krachtenarsenaal
Wie het wedstrijdverslag van Sporza er op naslaat, valt één ding op: Vanmarcke, Vanmarcke en nog eens Vanmarcke. Op elke kasseistrook of helling was het de indrukwekkende West-Vlaming die de schifting voerde. “Nochtans was ik in eerste instantie eerder afwachtend. Zoals altijd ging Boonen aan op de Taaienberg, en daar barstte de koers open. Ik zat in een goede positie en we reden met een mooie groep weg. Door zijn palmares werd Tom aanzien als de sterke man, en hij moest lang het meeste werk doen. Ik was redelijk nieuw in die situatie, dus wachtte ik wat af.”

“Ik weet zelf nog altijd niet goed waarom, maar vanaf de Molenberg besloot ik om zelf eens een prikje uit te delen”, lacht Vanmarcke. “Oké, Tom leek wel oppermachtig, maar ik vond dat ik iéts moest doen. Op de kasseien van de Paddestraat en Lange Munte deed ik er alles aan om onze groep uit te dunnen. Hushovd, Breschel, Devenyns en Hayman gingen overboord. Dat gaf een kick. Het kon niet op die dag, en vanaf de Lange Munte begon ik er stilaan in te geloven.”

Met z’n drieën reden ze vervolgens richting de aankomst in Gent. Tom Boonen, meervoudig winnaar van de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, maar géén Omloop. Juan Antonio Flécha, die wél al de Omloop op zijn palmares had. En Sep Vanmarcke, de onervaren derdejaarsprof die stiekem de concurrentie monsterde. “Ik kende de stijl van Boonen goed. Als hij vermoeid geraakte, draaide hij iets hoekiger. Dat was toen het geval. Waarop ik dacht: ik kan hier misschien toch winnen. Ik voelde me nog heel goed en fris. Niet dat ik me al zeker achtte, maar ik wist dat ik mijn rol ging spelen.”

Vanmarcke haalt alles uit de kast op de Lange Munte – foto: Cor Vos

Voor de slotkilometers had Vanmarcke in ieder geval een plan. ”Ik wou graag in het wiel van Boonen aan de sprint beginnen, maar het was moeilijk om dat scenario te creëren. Daarom had ik bewust op één kilometer van de streep nog een versnelling geplaatst. Ik hoopte een situatie uit te lokken waarbij Flecha vlak daarna een tweede versnelling zou plaatsen. Boonen zou dan moeten reageren en ik zou achter hem zitten. Dat pakte perfect uit, ik zat op de plaats waar ik wou zitten. En Boonen ging door die chicane op honderd meter van de streep iets te vroeg aan. Dat én de tegenwind hebben hem genekt, terwijl ik de perfecte sprint reed.”

Van fulltime job naar Omloop-winnaar
Waarop hij in het flashinterview, zichtbaar ontroerd, de tranen in de vrije loop liet. “Daar stond ik plots, als winnaar van een van de grootste wielerwedstrijden. Door de grootste renner van België te kloppen… Vergeet niet: een paar jaar voordien had ik nog een fulltime job en durfde ik er zelfs niet van dromen om prof te worden. Dat hele plaatje was onwaarschijnlijk voor mij. Sowieso ben ik een persoon die zijn emoties dan durft te laten zien. Ik denk dat die dag mijn carrière heeft gelanceerd, en dat besefte ik toen ook.”

Gelanceerd enerzijds, maar zo’n overwinning – zéker tegen publiekslieveling Tom Boonen – schept in de Belgische media ook de nodige verwachtingen en extra druk. “Dat is inderdaad wat dubbel. Enerzijds waren de gevolgen wel positief, omdat ik me sneller kon ontplooien dankzij die zege. Alles ging zodanig snel, dat ik in geen tijd ook op het podium in de Ronde en Parijs-Roubaix stond. Dat zorgde er jammer genoeg voor dat de verwachtingen van de ploeg, mijn omgeving en mijzelf op een bepaald moment ook héél hoog werden. Getriggerd door de buitenwereld, natuurlijk. Na een tijdje ga je daar te ver in mee, dan voelen alle sterke prestaties aan als een ontgoocheling. Alleen grote overwinningen gaan nog tellen. Daar heb ik een balans in moeten leren vinden.”

Vanmarcke won geen andere voorjaarsklassiekers meer, wél in Plouay – foto: Cor Vos

Vanmarcke, wel winnaar van de Bretagne Classic en Ster ZLM Toer, werd er dan ook meer dan eens op afgerekend dat de Omloop vooralsnog de enige voorjaarsklassieker op zijn palmares is. “Maar wil dat zeggen dat mijn carrière niet geslaagd is? Volgens mij niet. Onlangs zei iemand mij nog dat ik al 23 top 5-plaatsen in de voorjaarsklassiekers heb behaald. In het huidige peloton hebben alleen Peter Sagan en Greg Van Avermaet er meer. Daar ben ik oprecht trots op.”

“Alleen… ik ben al van bij de jeugd geen veelwinnaar. Ik heb geen extraatje om het af te werken in petto. Wat een Boonen met zijn sprint heeft, of Cancellara en Terpstra met hun solo, dat mis ik. Ik ben al vaak met de beteren naar de finish geweest, maar even vaak blijf ik steken op die ereplaats. Om dat te compenseren, heb ik een portie geluk nodig. Maar ik heb het nog niet opgegeven. Ik ben er nog altijd regelmatig bij vooraan. En met een beetje geluk kan het nog steeds gebeuren dat ik die klassieker win. Die droom geef ik niet zomaar op.”

Trainingsachterstand
De kans dat hij de Omloop er nog eens bijdoet, lijkt nu eerder klein. Vanmarcke kwam met een trainingsachterstand uit de winter, en werkt momenteel hard om weer te schitteren. “Door wat problemen met de knie ben ik pas begin december voor het eerst een half uur op de fiets gekropen. Intussen heb ik al veel achterstand weggewerkt, maar dat vraagt tijd. Dat merkte ik in Provence en Ruta del Sol. De eerste dagen waren telkens goed, met zelfs een tweede plek na Elia Viviani, daarna was de tank leeg. Dat is omdat ik nog te weinig body heb gekweekt. Ik kan moeilijk verwachten om met de besten mee te kunnen in de Omloop, maar ik doe mijn best.”