Op zaterdag 21 maart zou eigenlijk de 111e editie van Milaan-San Remo op het programma staan, maar het coronavirus heeft dit jaar anders beslist. Om toch een beetje in de koersstemming te blijven, gaat WielerFlits de komende weken terug in de tijd. Vandaag blikken we terug op de meest recente editie van Milaan-San Remo.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

175 renners verzamelden zich op zaterdag 23 maart 2019 pal voor het historische kasteel Castello Sforzesco voor de 110e editie van ‘La Primavera’. Voor sprinters, klassiekerspecialisten, puncheurs en klimmers is Milaan-San Remo het eerste échte examen van het wielerseizoen, hét moment om te schitteren na ontelbare fietstochtjes, sportschoolbezoekjes, hoogtestages en voorbereidingskoersen. Het moest die bewuste zaterdag gebeuren voor renners als Julian Alaphilippe, Alexander Kristoff, Peter Sagan en Alejandro Valverde.

Om 9.45 uur klonk het startschot voor de Italiaanse lenteklassieker en begon het peloton aan een tocht van net geen driehonderd kilometer van modestad Milaan naar finishplaats San Remo, waar de aankomststreep was getrokken op de alom bekende Via Roma. Elf renners kozen na goed tien minuten koers voor het avontuur van de vroege vlucht. Novo Nordisk had de slag niet gemist en wist met Joonas Hentala, Andrea Peron, Charles Planet én Umberto Poli de nodige publiciteit te vergaren op weg naar de eerste hellingen van de dag.

De vroege vluchters – foto: Cor Vos

De coureurs van Novo Nordisk kregen het gezelschap van Guy Sagiv, Luca Raggio, Fausto Masnada, Sebastian Schönberger, Mirco Maestri en Alessandro Tonelli en deze tien avonturiers wisten al snel een mooie voorsprong bijeen te fietsen op het peloton. Het verschil liep op een gegeven moment zelfs op tot tien minuten, maar in het peloton was er allerminst sprake van paniek. Het waren de mannen van UAE Emirates (in dienst van Fernando Gaviria en de eerder genoemde Kristoff) die het meeste werk deden op kop van het peloton.

UAE Emirates kreeg na verloop van tijd hulp van enkele andere ploegen, waardoor de voorsprong van de tien koplopers alsmaar kleiner werd. Op de top van de Passo del Turchino – traditioneel de eerste beklimming na een lange kustpassage langs de Ligurische Zee – was de voorsprong zelfs gehalveerd. Het was met nog 150 kilometer te gaan wachten op drie Capi’s (Mele, Cervo en Berta), waar traditioneel de finale begint richting de échte scherprechters van Milaan-San Remo: de niet te onderschatten Cipressa en de allesbeslissende Poggio.

De Capo Mele, Cervo en Berta zorgden echter niet voor het gehoopte spektakel, al moesten de zwakkere broeders in de kopgroep wel passen. In het peloton voelde geen enkele coureur de behoefte om de koers te doen ontploffen, wellicht uit angst voor een terugval op de Cipressa, de eerstvolgende helling en historisch gezien een klim waar het kaf van het koren wordt gescheiden. Vooraan probeerde Masnada als eerste de voet van de 5,6 kilometer lange helling (aan 4,1%) te bereiken, maar dat bleek een brug te ver voor de Italiaan van Androni Giocattoli-Sidermec.

Op de wereldberoemde Cipressa was het vervolgens wachten op een aanval van een van de (schaduw)favorieten, maar die kwam er uiteindelijk niet. In aanloop naar de klim liet wereldkampioen Valverde zich eventjes zien en zagen we Sagan naar voren schuiven, maar op de helling zelf was het Astana dat voor een strak tempo koos in de hoop om de pure sprinters af te matten. Het bleek geen verkeerde tactiek, want Dylan Groenewegen moest alles op alles zetten om zijn wagonnetje aan te haken op de top van de Cipressa.

Opgelet! Niccolò Bonifazio neemt alle risico’s in de afdaling van de Cipressa – foto: Cor Vos

De sprinter van Jumbo-Visma wist op hangen en wurgen te overleven, maar het bleek een veeg teken: de Nederlander zou geen rol van betekenis meer spelen in de finale van het eerste wielermonument. In de afdaling van de Cipressa zagen we vervolgens een Italiaan van Direct Energie naar voren schieten. Niccolò Bonifazio leek als thuisrijder bereid om zijn leven op het spel te zetten, want de rappe man stortte zich met ware doodsverachting naar beneden en zocht alle denkbare lijnen op.

Het leverde hem uiteindelijk weinig op, want hij werd nog voor de Poggio ingerekend door het peloton met daarin de meeste favorieten. Het was vervolgens reikhalzend uitkijken naar de Poggio, waar puncheurs en klimmers nog een laatste kans kregen om de (nog aanwezige) sprinters te lossen, vooraleer de duik werd ingezet richting San Remo en de Via Roma. Het is een eigenlijk een beklimming van niks – net geen vier kilometer aan 3,7% – maar na bijna driehonderd kilometer koers kunnen hier nog gekke dingen gebeuren.

Vraag dat maar aan Vincenzo Nibali, die in 2018 wegreed op de flanken van de Poggio en in de daaropvolgende kilometers sterk genoeg bleek om een aanstormende groep achter zich te houden. Bij het opdraaien van de klim nam Deceuninck-Quick-Step de koers in handen voor topfavoriet Alaphilippe en sprinter Elia Viviani, die als Italiaans kampioen kon rekenen op de steun van de vele toeschouwers langs de kant van de weg. Het was echter een andere Italiaan die de knuppel in het hoenderhok gooide: de voor EF Education First uitkomende Alberto Bettiol.

Julian Alaphilippe op de Poggio – foto: Cor Vos

De Italiaan is sinds 7 april 2019 de regerend winnaar van de Ronde van Vlaanderen, maar stond twee weken voor zijn bewuste triomf in ‘Vlaanderens Mooiste’ als outsider aan de start van zijn thuisklassieker. De versnelling van Bettiol bleek de doodsteek voor zijn landgenoot Viviani, die moest afhaken en daardoor nog langer moet wachten op zijn eerste zege in ‘La Primavera’. Waar Viviani moest passen, bleek Alaphilippe wél in staat om de aanval van Bettiol te counteren, samen met Valverde, Sagan, Matteo Trentin, Michał Kwiatkowski, Oliver Naesen en een oersterke Wout van Aert.

Deze zeven renners vormden een elitegroepje op de top van de Poggio en begonnen gezamenlijk aan de snelle afdaling richting de Via Roma. Het bleek een beslissend moment in de koers, want dit kopgroepje mocht gaan sprinten om de overwinning, al wisten Simon Clarke, Matej Mohorič en titelverdediger Nibali middels een goede afdaling nog aan te sluiten. Europees kampioen Trentin probeerde de tegenstand nog te verrassen met een aanval in de laatste kilometer, maar Van Aert zat vrijwel direct op het wiel van de Italiaan.

We begonnen hierdoor met tien kandidaten aan de laatste kilometer van Milaan-San Remo 2019, maar wie o wie zou de 110e editie van de prestigieuze klassieker winnen? Het was Mohorič die als eerste zijn sprint inzette op de Via Roma, maar de doorgaans zo sluwe Sloveen bleek verkeerd te hebben getimed. Aan de streep bleek Alaphilippe te snel voor zijn concurrenten. Een verrassend rappe Naesen eindigde knap als tweede, Kwiatkowski moest genoegen nemen met een derde plaats. En Sagan? De Slowaak liet zich wegdrummen in de laatste honderden meters en eindigde slechts als vierde. Ook het vermelden waard: Van Aert luisterde zijn debuut op met een zesde plek.

De handen gaan in de lucht! – foto: Cor Vos

Milaan-San Remo 2019 
Uitslag: Milaan-San Remo (291 km)
1. Julian Alaphilippe (Deceuninck-Quick-Step) in 6u40m14s
2. Oliver Naesen (AG2R La Mondiale) z.t.
3. Michał Kwiatkowski (Team Sky) z.t.
4. Peter Sagan (BORA-hansgrohe) z.t.
5. Matej Mohorič (Bahrain Merida) z.t.
6. Wout van Aert (Jumbo-Visma) z.t.
7. Alejandro Valverde (Movistar) z.t.
8. Vincenzo Nibali (Bahrain Merida) z.t.
9. Simon Clarke (Ef Education First) z.t.
10. Matteo Trentin (Mitchelton-Scott) z.t.

11. Tom Dumoulin (Team Sunweb) op 3s
18. Mike Teunissen (Jumbo-Visma) op 27s
39. Jos van Emden (Jumbo-Visma) op 27s
51. Tom-Jelte Slagter (Dimension Data) op 27s
56. Niki Terpstra (Direct Energie) op 35s
78. Dylan Groenewegen (Jumbo-Visma) op 1m29s
87. Taco van der Hoorn (Jumbo-Visma) op 2m54s
95. Danny van Poppel (Jumbo-Visma) op 3m11s
105. Sebastian Langeveld (EF Education First) op 3m11s
110. Koen de Kort (Trek-Segafredo) op 5m26s
118. Julius van den Berg (EF Education First) op 6m31s
134. Roy Curvers (Team Sunweb) op 10m18s

42. Greg Van Avermaet (CCC Team) op 27s
53. Jens Keukeleire (Lotto Soudal) op 27s
60. Laurens De Vreese (Astana) op 1m15s
66. Yves Lampaert (Deceuninck-Quick-Step) op 1m27s
68. Philippe Gilbert (Deceuninck-Quick-Step) op 1m27s
71. Tom Van Asbroeck (Israel Cycling Academy) op 1m29s
79. Jasper Stuyven (Trek-Segafredo) op 1m33s
82. Edward Theuns (Trek-Segafredo) op 2m06s
99. Gijs Van Hoecke (CCC Team) op 3m11s
100. Tosh Van der Sande (Lotto Soudal) op 3m11s
108. Nikolas Maes (Lotto Soudal) op 4m46s
123. Zico Waeytens (Cofidis) op 6m31s
124. Guillaume Van Keirsbulck (CCC Team) op 6m31s
149. Jürgen Roelandts (Movistar) op 10m18s
150. Jasper Philipsen (UAE Emirates) op 10m18s
152. Tim Declercq (Deceuninck-Quick-Step) op 14m42s
153. Bert Van Lerberghe (Deceuninck-Quick-Step) op 14m42s
155. Kenneth Vanbilsen (Cofidis) op 14m42s
DNF. Dylan Teuns (Bahrain Merida)
DNF. Nathan Van Hooydonck (CCC Team)