Dylan van Baarle bezorgde Nederland met een ultieme krachtsinspanning de eerste WK-medaille sinds Léon van Bon in 1997. De 29-jarige klassiekerspecialist had goede benen, sloop in de finale met een groep mee achter Julian Alaphilippe en hield in een sprint met vier Michael Valgren, Jasper Stuyven en Neilson Powless achter zich. “Ik besef het nog niet helemaal”, vertelt hij na afloop aan de NOS. “Tweede van de wereld, dat klinkt wel echt heel goed.”

Dat Van Baarle überhaupt aan de start stond, was al een wonder op zich. Slechts 22 dagen geleden liep hij een klein breukje in zijn bekken op tijdens de Vuelta a España en dacht hij dat zijn seizoen erop zat. “Drie weken geleden kon en mocht ik nog niet eens lopen. Maar daarna verliep het vrij vlot en heb ik heel intensief met de fysio samengewerkt. Ik heb rustig opgebouwd en had precies genoeg tijd om hier in orde te zijn. Was het WK vijf dagen eerder, dan was het tekort dag geweest. Gelukkig is dat niet zo en sta ik hier nu met een zilveren medaille”, glundert de Zuid-Hollander vol ongeloof.

“Dit is super bijzonder, zeker met het verhaal vooraf en de koers nadien”, gaat Van Baarle verder. “Als die echte mannen gaan op die beklimmingen met korte inspanningen, dan weet ik dat ik moeite heb om te volgen. Een lange, zware koers is gunstiger voor mij. Daarom ging ik al vroeg mee in een vlucht, dat was ook de bedoeling. Toen ik daarna terugviel in die groep van zeventien in de finale, dacht ik dat ik voor het podium kon meedoen. Ik vroeg toen wat ik voor Mathieu van der Poel kon doen. Hij zei: ‘Meespringen in de goede ontsnapping’. Dat heb ik gedaan en dan eindigt het zo. Echt bizar, ik ben tweede van de wereld.”

Uiteindelijk greep hij zilver na een sprint met Michael Valgren, Jasper Stuyven en Neilson Powless. “Ik weet dat ik niet de rapste ben. Powless bleef echter tempo rijden, waardoor het geen sprint vanuit stilstand wacht. Toen gingen ze ook best vroeg aan – op tweehonderd meter van de streep – en dat was in mijn voordeel. Na vijftig meter gingen ze vervolgens zitten. Toen kwam mijn versnelling en kon ik er mooi overheen. Eenmaal over de streep wist ik eigenlijk niet wat er was gebeurd. Het was een sprint der stervende zwanen. Het is een tijd geleden dat Nederland nog een medaille pakte en ik ben blij dat ik degene ben die dat doet.”

De sprint voor zilver: Van Baarle, Valgren, Powless en Stuyven – foto: Cor Vos

Parijs-Roubaix volgende afspraak
Het is Van Baarle dus gelukt om op tijd goed in orde te zijn tijdens het WK. Hij rijdt volgende week ook de Hel van het Noorden. “Ook nog Parijs-Roubaix inderdaad”, lacht de renner van INEOS Grenadiers. “Ik heb specifiek heel veel tijd in mijn herstel gestoken om deze twee wedstrijden te halen. Dit WK was de eerste. Nu moeten we zien wat deze koers volgende week brengt. Mijn lichaam is wel tot rust gekomen. Ik balanceerde op dun lijntje wat betreft mijn vorm. Nu kwam het precies goed uit met de conditie die ik kon halen. Ik heb hier heel hard voor gewerkt.”