Niels Bastiaens

• dinsdag 10 augustus 2021 om 10:00

Interview Iets minder dan een jaar nadat een trainingsongeval zijn wereld op z’n kop zette, zagen we afgelopen week weer een juichende Edward Planckaert. De 26-jarige allrounder van Alpecin-Fenix zette knap de openingsrit in de Vuelta a Burgos naar zijn hand. Als zowat het hele peloton het iemand gunde, dan is het Planckaert wel.

De lijdensweg van de Kortrijkzaan begon op 26 september van vorig jaar, toen hij bij een trainingsritje in Hollebeke van de weg werd gemaaid door een onoplettende chauffeur. Tot overmaat van ramp liet de bestuurder in kwestie Planckaert voor dood liggen. Het vluchtmisdrijf haalde zelfs het nationale nieuws, en Planckaert was er erg aan toe. Met name de pees in zijn linkervoet was afgescheurd ter hoogte van de enkel en de knie, wat zes weken gips betekende.

“De spoedarts vreesde even voor het einde van mijn loopbaan, omdat de spieren ter hoogte van mijn enkel, knie en kuit volledig waren weggesmolten”, zegt Planckaert aan WielerFlits. “Maar kijk nu, we zijn nog geen jaar verder en ik kan alweer winnen. Ik moet mijn trainer en kinesist heel hard bedanken. Ze hebben mij altijd de juiste stappen laten zetten op het juiste moment, nooit iets laten doen wat ik niet kon. Door die mensen heb ik nooit een terugval gekend, echt straf.”

Maar een gemakkelijk jaar is het niet geweest…
“Vooral in koers heb ik nog lang hinder ondervonden, ja. Op trainingen viel dat nog wel mee, omdat die steeds werden aangepast aan hoe sterk ik al was en perfect waren afgestemd op mijn revalidatie. In koers is dat anders: eens de finale begon, dan ging het vaak te snel. Mentaal niet gemakkelijk, maar je spiermassa terug opbouwen vraagt nu eenmaal tijd.”

“En die heb ik ook gekregen. De broers Roodhooft hebben mij gerust gelaten en altijd benadrukt dat het seizoen nog lang was. Zalig om in die situatie geen enkele druk te voelen. Het hielp ook dat ik na dit jaar nog twee jaar contract heb.”

In hoeverre was je dan verbaasd om hier al terug te kunnen winnen?
“Het was natuurlijk een rit die mij heel goed lag. Een nerveus gedoe, waaiers en een laatste kilometer die mij als puncheur op het lijf geschreven was. Wat misschien een verschil heeft gemaakt, is dat ik voor de eerste keer een hoogtestage heb gedaan. Je hoort van anderen soms dat zoiets wonderen kan doen, maar ik had zelf geen idee hoe ik erop zou reageren. Ik hoopte er wel profijt uit te halen, maar ik had niet gedacht dat het al zo snel zou gaan. Zelf dacht ik in de Ronde van Burgos nog een week aanpassing nodig te hebben.”

foto: Cor Vos

De Vuelta is altijd je grote doel geweest? Ook tijdens je revalidatie?
“Absoluut. Die Vuelta stond al in januari op de planning. De eerste keer dat ik mijn programma kreeg, stond het er niet op. De tweede keer gelukkig wel. Vanaf dat moment heeft de Vuelta altijd in mijn hoofd gezeten. Het was niet ondenkbaar dat ik dit seizoen mijn beste niveau niet meer zou halen, maar met een Vuelta in de benen kan je met drie weken koers toch nog goed de winter in en dan sta je er zeker in 2022. Daarom heb ik er altijd op gehoopt en gefocust.”

Maar intussen mag je toch verder denken dan dat. Is ritwinst realistisch?
“Ik denk dat ik daarop moet focussen. Naar een grote ronde gaan zonder ambitie, dat mag je niet doen. Misschien kan ik eens meeschuiven in een vroege vlucht en zo voorop blijven. Of ik meng mij in een sprintje bergop. Verder heb ik ook ambities met Jasper Philipsen. Ik wil me voor de volle honderd procent voor hem inzitten. Als hij wint, voelt dat ook voor mezelf aan als een zege.”

Heb je al ritjes uitgekozen?
“Nee, ik heb het advies gekregen om alles dag per dag te bekijken. Dat is mentaal het gemakkelijkst. Als ik mij goed voel, dan zal ik zeker iets proberen. Maar het is een lange revalidatie geweest en ik weet niet hoe ik ga reageren op drie weken koers. Ik moet vertrouwen op de trainers van de ploeg, die mij hebben klaargestoomd en erin geloven. Zij zijn de jongens met jarenlange ervaring, maar voor mezelf is het koffiedik kijken.”

Wat verandert die overwinning nu mentaal voor jou? Is dit het keerpunt waar je lang op hebt gewacht?
“Ik denk het wel. Ik voel me eindelijk weer goed, en ik heb het gevoel dat ik weer stappen heb gezet. Pas op, een winnaar zal ik nooit worden en zo voel ik me ook niet. Zeker in bijvoorbeeld de Vuelta zal ik altijd meer een helper zijn. Maar een beetje extra zelfvertrouwen voor de komende weken kan nooit kwaad.”

Hoe zie je jouw carrière dan de komende jaren evolueren?
“Ik heb er totaal geen probleem mee om een luxeknecht te worden. Ik weet zelf heel goed dat ik niet het grootste toptalent ben. Zeker met die talenten van een paar jaar jonger op komst. Maar als het eens meezit, dan ga ik graag mijn eigen kans.”

“Kijk, ik ben al heel dankbaar dat ik prof mag zijn bij deze ploeg. Ik heb vier jaar bij Sport Vlaanderen-Baloise gezeten en altijd tegen mezelf gezegd: als ik na vier jaar niet hogerop kan, dan… Ik zeg niet dat ik ging stoppen, maar de hoop zou toch serieus gekelderd zijn. Ik ben dus heel blij dat ik dit allemaal nog mag meemaken en ben klaar om mij ten volle te geven voor de ploeg in de Vuelta.”