Koen Middendorp

• dinsdag 27 december 2022 om 19:45

Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2022? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de revelatie van het afgelopen seizoen.

Wil je de tussenstand of uitslag van de Eindejaarslijstjes-poll bekijken? Check dan elke dag de Instagram Stories van @WielerFlits!

Thymen Arensman

foto: Cor Vos

We hebben er weer een ronderenner bij! Dat is misschien wel de belangrijkste conclusie na het seizoen van Thymen Arensman. Dat de 23-jarige klimmer altijd al over veel talent beschikte, stond buiten kijf, maar zijn wittebroodsmaanden bij de profs stonden toch in het teken van vallen, maar bovenal weer opstaan. In zijn eerste seizoen voor Team DSM waren er enkele uitschieters, maar ontbrak het Arensman nog aan een zekere regelmaat. Daar kwam dit jaar verandering in, en hoe!

In april maakte hij voor het eerst echt indruk. In Tirreno-Adriatico, waar de absolute wereldtop aan de start stond, eindigde hij als zesde in het eindklassement. Arensman voelde zich overduidelijk goed op Italiaanse bodem, want in aanloop naar de Giro d’Italia werd hij ook derde in de Tour of the Alps, nadat hij samen met zijn ploegmaat en latere eindwinnaar Romain Bardet in de slotrit de ronde volledig naar zijn hand zette. Het bleek een ideale opmaat naar de Giro, waar hij zich van zijn beste kant liet zien in de bergen. In Aprica en Verona werd hij bijna beloond voor zijn aanvallende ingesteldheid.

Arensman besloot het beste voor het laatst te bewaren, want in het najaar boekte hij zijn eerste profzege in de Ronde van Polen. Hij eindigde bovendien als tweede in de eindafrekening. En alsof dat nog niet genoeg was, deed hij er in de Vuelta a España nog een schepje bovenop. Arensman ontpopte zich tot een van de betere klimmers in koers, met name in de tweede en derde week, en won als klap op de vuurpijl de koninginnenrit naar de Sierra Nevada. In het eindklassement werd Arensman keurig zesde. Dit smaakt ongetwijfeld naar meer voor de Nederlander, die volgend jaar zal uitkomen voor INEOS Grenadiers.

Juan Ayuso

foto: Cor Vos

Het is misschien vreemd om een toptalent als Juan Ayuso te bestempelen als revelatie van het afgelopen wielerseizoen. Maar wie had aan het begin van 2022 gedacht dat de toen nog maar 19-jarige Spanjaard in zijn eerste volledige jaar bij de profs op het eindpodium zou staan van een grote ronde? En toch is het de realiteit, Ayuso werd namelijk derde in de Vuelta a España. Een zeer straffe prestatie, als je bedenkt dat het nog maar zijn eerste koers was over drie weken. Het laat zien dat UAE Emirates, naast Tadej Pogačar, een tweede renner in zijn gelederen heeft die een grote ronde kan winnen.

Ayuso kende in 2022 maar weinig opstartproblemen, aangezien hij in zijn derde koers (4e in de Drôme Classic) al volop meedeed voor de overwinning. Vervolgens werd hij tweede in Tre Valli Varesine, achter zijn ploeggenoot Jan Polanc, en ondanks ziekte vijfde in een sterk bezette editie van de Ronde van Catalonië. De nieuwe Spaanse rondehoop maakte niet veel later ook indruk in een andere WorldTour-rittenkoers. In de Ronde van Romandië (4e) eindigde hij maar net naast het podium. Goed drie maanden later volgde een nieuwe mijlpaal: in het Circuito de Getxo boekte Ayuso zijn eerste profoverwinning.

En toch bleek die eerste profzege in het Baskenland niet eens het hoogtepunt van zijn seizoen. De beste weken uit zijn carrière moesten namelijk nog volgen, want in de Vuelta a España ontpopte hij zich tot dé kopman van UAE Emirates. Drie weken lang wist de jongeling op een bijzonder hoog niveau te presteren, waardoor hij zich steeds verder wist op te werken in het klassement. Ayuso leek op weg naar een top 5-notering in Madrid, maar het werd nog mooier na het uitvallen van Primož Roglič, waardoor hij toch nog derde werd in het eindklassement. Ayuso is kortom niet alleen de toekomst, maar ook het heden.

Biniam Girmay

foto: Cor Vos

27 maart 2022. De mensen die zich hebben verzameld aan de aankomst op de Vanackerestraat in Wevelgem, zijn op die bewuste lentedag getuige van wielergeschiedenis. Ze zien Biniam Girmay in een sprint met vier als eerste over de streep komen in de 84ste editie van Gent-Wevelgem. De renner van Intermarché-Wanty-Gobert is er zojuist als eerste (zwarte) Afrikaanse wielrenner in geslaagd om een topklassieker te winnen. Girmay zelf beseft al snel het belang van zijn overwinning. “Er gaat heel veel veranderen voor mij, maar ook voor andere Afrikaanse renners”, zei hij na afloop. “We hebben een mooie toekomst.”

Na zijn zege in Gent-Wevelgem weten we één ding zeker: de toekomst lacht Girmay toe. De eerste klassiekertriomf van de snelle Eritreeër kwam overigens niet volledig uit de lucht vallen. Girmay staat namelijk al jaren te boek als een groot talent, was in zijn jeugdjaren zowat de enige renner die de onverslaanbaar geachte Remco Evenepoel een keertje kon kloppen en liet in zijn eerste profjaren al mooie dingen zien. Zo won hij in aanloop naar die historische Gent-Wevelgem al de Trofeo Alcudía op Mallorca en werd hij bij zijn eerste kennismaking met de Vlaamse kasseien vijfde in de E3 Saxo Bank Classic.

Een tweede historische moment voor Girmay volgt in de Giro d’Italia, de eerste grote ronde uit zijn carrière. Na een tweede, twee vierde en twee vijfde plekken in de eerste (sprint)ritten, schiet hij raak in de tiende etappe naar Jesi. In de laatste rechte lijn zien we een beklijvend sprintduel tussen Girmay en Mathieu van der Poel. Girmay gaat al vroeg aan, misschien wel te vroeg, maar Van der Poel is niet in staat om de ontketende Eritreeër te passeren. Die laatste schreeuwt het uit op het moment dat de zege binnen is. Van der Poel buigt het hoofd, maar steekt wel zijn duim op. Als blijk van waardering voor de nieuwe Afrikaanse wielerster.

Olav Kooij

foto: Cor Vos

Elia Viviani weet het zeker: de Italiaan – zelf toch ook geen onaardige sprinter – voorspelt een grote toekomst voor Olav Kooij. “Voor de toekomst is hij de meest complete sprinter. Hij is zeer consistent en heeft nog ruimte om progressie te boeken.” Mooie woorden van de man die inmiddels 87 professionele zeges achter zijn naam heeft staan. Olav Kooij is nog maar één jaar beroepswielrenner, maar heeft toch ook al vijftien overwinningen op zijn erelijst prijken. Het geeft aan dat we hier te maken hebben met een absoluut toptalent, een veelwinnaar die het nu al gewoon is om als eerste over de streep te komen.

De nog altijd maar 21-jarige Nederlander van Jumbo-Visma wist in zijn eerste volledige seizoen bij de profs maar liefst twaalf wedstrijden te winnen. Nee, het waren misschien niet de meest tot de verbeelding sprekende koersen, maar indrukwekkend is het zeker. Vergeet ook niet dat Kooij in zijn eerste wedstrijden van het seizoen, tegen de absolute sprinttop, ook al heel wat ereplaatsen wist te verzamelen. Na een succesvolle vuurdoop tegen de grote sprintkanonnen in de UAE Tour en Tirreno-Adriatico kwamen de eerste triomfen in het Circuit de la Sarthe, gevolgd door ritwinst in de Ronde van Hongarije.

Kooij bleef in de daaropvolgende weken en maanden maar doorgaan met winnen. In de ZLM Tour won hij maar liefst drie etappes en kroonde hij zich tevens tot eindwinnaar. En ook op een hoger niveau was het raak: in de Ronde van Polen versloeg hij niemand minder dan Phil Bauhaus, Mark Cavendish en Arnaud Démare. Wat opvalt, is dat Kooij dit jaar bijna elke topsprinter wel een keer op een nederlaag heeft getrakteerd. Zo was hij in de Ronde van Denemarken twee keer te snel voor Jasper Philipsen en in de Sparkassen Münsterland Giro – tevens zijn laatste overwinning van 2022 – spurtte hij Philipsen, Sam Bennett, Fabio Jakobsen én Dylan Groenewegen genadeloos uit zijn wiel.

Arnaud De Lie

foto: Cor Vos

Het lot van Lotto Soudal, vanaf volgend seizoen Lotto Dstny, lag dit seizoen grotendeels in handen van een net 20-jarige Waalse sprinter. De man die eigenlijk voor de meeste overwinningen had moeten zorgen, Caleb Ewan, kende door pech, blessureleed, valpartijen en een mindere vorm een tegenvallend seizoen. Neoprof Arnaud De Lie beleefde daarentegen een uitmuntend wielerjaar, waarin hij de ene na de andere zege wist te boeken. Het begon voor De Lie al in januari, op het Spaanse eiland Mallorca. In de Trofeo Playa de Palma, een van de wedstrijden van de Challenge Mallorca, won hij met royaal verschil de sprint.

De eerste profzege van De Lie was een feit, maar het bleef niet bij die ene oppergaai. Wat heet, een maand na zijn Spaanse triomf was het tevens raak in de Grote Prijs Jean-Pierre Monseré. De Lie ontpopte zich vervolgens al snel tot de ongekroonde koning van de Belgische en Nederlandse 1.1-koersen. Hij deed het vaak na een sprint met een omvangrijke groep, maar in de Volta Limburg Classic liet hij zien veel meer te kunnen dan alleen rap aankomen. Ook in de Marcel Kint Classic, Heistse Pijl, Ronde van Limburg, Schaal Sels en de Egmont Cycling Race stond hij op het hoogste schavotje.

Akkoord, De Lie won in 2022 niet de allergrootste wedstrijden, maar versloeg wel meer dan eens bewezen topsprinters. Zo rekende hij in de Heistse Pijl af met Mark Cavendish en Giacomo Nizzolo, in de Ronde van Limburg was hij te snel voor Sam Bennett en in de Egmont Cycling Race moest Arnaud Démare zijn meerdere erkennen in het nieuwe boegbeeld van Lotto Dstny. Met negen overwinningen én een verbeterd contract, kon De Lie met een zeer tevreden gevoel de wintermaanden in. In 2023 zal hij overigens nog geen grote ronde betwisten: daar zal De Lie nog (minstens) een jaar mee wachten.

Christophe Laporte

foto: Cor Vos

Het is misschien gek om een 30-jarige renner te bestempelen als een revelatie van het voorbije wielerseizoen. En al helemaal omdat we het hebben over Christophe Laporte, die toch al zijn sporen heeft verdiend in het wielermetier. De Fransman was altijd al een uitstekende renner en dragende kracht voor zijn (vroegere) werkgever Cofidis, maar is dit jaar – in dienst van Jumbo-Visma – toch wel volledig getransformeerd. Laporte is niet meer die uitstekende B-sprinter (met alle respect) die het vooral goed deed in de Franse koersen. We hebben het nu over een alleskunner die ook op het hoogste niveau weet te schitteren.

De eerste aanwijzingen volgden zeer snel in 2022. Laporte wist zijn tweede koers voor Jumbo-Visma namelijk al winnend af te sluiten. Na een ware demonstratie van de geel-zwarte mannen in de openingsetappe van Parijs-Nice, mocht hij van zijn ploegmaten Wout van Aert en Primož Roglič het zegegebaar maken. Het was niet de enige keer dat hij zich liet zien in het voorjaar, want Laporte maakte ook in de E3 Saxo Bank Classic en Gent-Wevelgem indruk. In die eerste Vlaamse klassieker reed hij met de latere winnaar Van Aert het peloton op een hoopje, in Gent-Wevelgem moest hij alleen zijn meerdere erkennen in Biniam Girmay.

Laporte werkte na een uitmuntend voorjaar toe naar zijn volgende hoofddoel: de Tour de France. In de Franse ronde reed hij zich drie weken lang het snot voor de ogen voor twee renners. In de sprint- en overgangsritten was hij de steun en toeverlaat van Wout van Aert, in de bergen reed hij kilometerslang op kop voor de latere eindwinnaar Jonas Vingegaard. Laporte was drie weken alomtegenwoordig en won in de slotweek – als klap op de vuurpijl – op indrukwekkende wijze zijn eerste Touretappe naar Cahors. Ook in het najaar was hij nog succesvol met winst in de Ronde van Denemarken en een zilveren medaille op het WK in Wollongong. C’est Magnifique! 

Carlos Rodríguez

foto: Cor Vos

Enkele jaren geleden hing er nog een donkere wolk boven het Spaanse wielrennen, na het afscheid van toppers Alberto Contador, Joaquim Rodríguez, Samuel Sánchez en het (toen nog) nakende wielerpensioen van Alejandro Valverde en Luis Léon Sánchez. De Spaanse hoogtijdagen lagen nu toch echt achter ons, zo was de teneur, maar de wereld ziet er nu helemaal anders uit. Enric Mas houdt al enkele jaren de Spaanse eer hoog in het rondewerk, maar we zagen dit jaar vooral de doorbraak van Juan Ayuso en Carlos Rodríguez. Twee jonge coureurs die op een dag zeker mogen dromen van Tourwinst.

Ayuso eindigde dit jaar al op het podium van een grote ronde, maar ook de 21-jarige Rodríguez timmert flink aan de weg. De klimmer van INEOS Grenadiers is misschien niet de meest tot de verbeelding sprekende renner, maar legt op jonge leeftijd al een bijzondere regelmaat aan de dag. Zo eindigde hij in zijn eerste koersen van 2022 steevast in de top-5. In de Ronde van Valencia werd hij derde, in de Ruta del Sol vierde en in de Trofeo Laigueglia kwam hij als vijfde over de streep. Goed twee maanden later volgde ook zijn eerste profoverwinning: in de Ronde van het Baskenland won hij een lastige bergetappe.

Het bleek slechts het begin van een zeer succesvolle periode, met een tweede plaats in het eindklassement van La Route d’Occitanie en de Spaanse titel op de weg. In aanloop naar de Vuelta a España werd hij ook vierde in de Ronde van Burgos. In de eerste grote ronde uit zijn carrière deed hij vervolgens mee om de bovenste plekken, en leek hij zelfs een tijdje op weg naar een podiumplaats. In de slotweek brak een valpartij hem nog op, maar Rodríguez werd alsnog keurig zevende in de eindafrekening. Het was niet zijn laatste sportieve wapenfeit van 2022, want in de Ronde van Lombardije werd hij ook nog knap vijfde.

Fred Wright

foto: Cor Vos

Het is niet evident om nu precies uit te leggen wat we verstaan onder een revelatie. Kijken we puur naar de resultaten? Of vooral naar de ontwikkeling van een renner? En wat doen we met coureurs die zich het hele jaar hebben getoond, maar het niet moeten hebben van overwinningen? Fred Wright valt een beetje in die laatste categorie. De jonge Brit van Bahrain Victorious was dit jaar een echte smaakmaker, maar zijn resultaten verbleken bij die van Olav Kooij of Arnaud De Lie. En toch bestempelen we Wright als een van de revelaties van 2022, aangezien hij zich het afgelopen seizoen echt in de kijker heeft gereden.

Wright liet zich een eerste keer écht zien in de Ronde van Vlaanderen. De Brit was een van de protagonisten van een zeer spannende editie van Vlaanderens Mooiste en hield er een mooie zevende plaats aan over. Zijn definitieve doorbraak beleefde hij echter niet op de Vlaamse kasseien, maar op de wegen van de Tour de France. Wright zat ontelbare keren mee in de vroege vlucht en streed ook een paar keer voor de etappezege. In de dertiende etappe naar Saint-Etienne was hij erg zelfs erg dicht bij, maar moest hij in de sprint zijn meerdere erkennen in een op die dag ijzersterke Mads Pedersen.

Wright bleef uiteindelijk met lege handen achter in die Tour, maar had zich wel op de kaart gezet als ijzersterke allrounder en nietsontziende rasaanvaller. Een rol die hij ook in de Vuelta a España met verve wist te spelen. In de Spaanse ronde was Wright opnieuw alomtegenwoordig en was hij bijna elke dag wel weer te vinden in een vroege vlucht. Derde, derde, achtste, vierde, vierde en tweede… Wright was in de Vuelta goed voor de ene na de andere ereplaats, eindigde zo ook als tweede in het puntenklassement, maar wacht nog altijd op zijn eerste profzege. We maken ons daar echter geen zorgen over, die komt er wel…

Eervolle vermeldingen

Magnus Sheffield liet dit jaar enkele fraaie dingen zien – foto: Cor Vos

We hebben het voorbije wielerseizoen weer de nodige renners zien schitteren, en nieuwe pareltjes ontdekt. Zo maakte Magnus Sheffield dit jaar de nodige indruk in het tenue van INEOS Grenadiers. De nog altijd maar 20-jarige Amerikaan won met de Brabantse Pijl een heuse (semi)klassieker, was succesvol in de Ruta del Sol en werd tweede in de Ronde van Denemarken. Het lijkt een kwestie van tijd vooraleer Sheffield de aansluiting maakt met de absolute wereldtop.

Over INEOS Grenadiers gesproken: de sterrenformatie heeft met Ben Turner nog een goudhaantje in de gelederen, die vooral in het voorjaar de nodige indruk wist te maken. Dat geldt ook voor Quinten Hermans, tweede in Luik-Bastenaken-Luik, de jonge Franse puncheur Axel Zingle (boekte zijn eerste drie profoverwinningen in 2022), Giro-revelatie Koen Bouwman, Jay Vine en Ben Tulett.