Interview “Is Tarteletto een stap terug? Je kan benadrukken wat je niét hebt, of je kan focussen op de mogelijkheden die zich wel aandienen.” Aan het woord, Floris Gerts, die na twee jaar BMC en een jaar Roompot nu via het continentale Tarteletto-Isorex zijn loopbaan opnieuw leven wil inblazen. WielerFits had een gesprek met de Leidenaar.

De bescheiden kantine van VW Gijzel-Oosterzele, een Oost-Vlaams amateurvoetbalteam, was vrijdagavond het decor voor de ploegvoorstelling van Tarteletto-Isorex. Het was voor Floris Gerts wellicht even wennen toen hij na een drie uur durende trip – inclusief avondspits op de Antwerpse ring – vanuit Zuid-Holland in Oosterzele arriveerde. Na twee jaar BMC en een jaar Roompot speelt Gerts in 2019 opnieuw een verdieping lager.

Maar Gerts lijkt er – voor dit jaar althans – vrede mee te hebben. Natrappen richting zijn vorige werkgever doet hij niet. Veel in het verleden kijken vindt de Leidenaar ook maar niets. Van één ding is hij wel overtuigd: op termijn wil hij opnieuw hogerop. Reculer pour mieux sauter, heet dat zo mooi in het Frans: een stapje terugzetten om daarna iets verder te springen. Hieronder de neerslag van het gesprek met de ondertussen 26-jarige krullebol, die bij Tarteletto een overeenkomst voor één jaar tekende.

Vertel, Floris. Hoe groot was de ontgoocheling dat je niet bij Team Roompot kon blijven?
“Het was een dubbel gevoel. Jammer wel, omdat ik hard heb gewerkt om progressie te maken. Ik voelde ook dat het vooruitging. Fysiek. Qua resultaten ook. Ik had het gevoel dat ik die stap vooruit aan het zetten was, waarvan werd verwacht dat ik hem twee jaar daarvoor had moeten zetten. En toch moest ik vertrekken. Anderzijds was ik er ook niet extreem rouwig om. Eerlijk, ik was toch al in contact met andere teams.”

Dat je uitgerekend bij een Belgisch continentaal team terecht komt, is toch verrassend?
“Wellicht. Voor jullie. Maar ik heb gewoon gekeken welke opties er nog waren op het eind van het jaar. Het is Tarteletto-Isorex geworden. Zo lopen de dingen soms.”

In 2016 – toen in BMC-shirt – won je de Volta Limburg Classic. Colbrelli en Gilbert flankeerden je op het podium. Dan kan je best met een fiets overweg, menen we. Waren de verwachtingen plots te hoog?
“Die wedstrijd win je inderdaad niet zomaar. En ja, ik stel voor mezelf wel hoge eisen. Soms iets te hoog. Dat terwijl sommige renners meer tijd nodig hebben dan anderen. Soms moet je ook wat geluk hebben met de timing. Zo won ik die Volta Limburg Classic als neoprof. Misschien was dat beter gebeurd in mijn tweede seizoen bij BMC. Dan was het perspectief anders geweest.”

Nog even terug naar 2018. Jouw uitslagen lijken me al bij al bevredigend. Waarom kreeg je dat vertrouwen vanuit de ploegleiding dan niet meer?
“Dat moet je aan hun vragen. Ik weet niet of het alleen met vertrouwen te maken heeft. Nu, misschien ook wel. Ah… (denkt even na).. Ik wil niet voor hun praten. Maar het deed me natuurlijk wel twijfelen. Het ging gewoon steeds beter en dan moest ik toch vertrekken. Wat moet je dan doen? Stoppen? Of toch nog even vasthouden waar je in gelooft? Ik heb er met heel wat mensen over gepraat en op een gegeven moment toch beslist om door te gaan. Dus wil ik er nu ook vol voor gaan. Zoals je zegt, een stapje terugzetten met als doel snel weer hogerop te klimmen. Maar in dit team voel ik me ook wat relaxter en dat is alleen maar positief.”

Heb je al zicht op je kalender? En waar je wil uitblinken?
“Ik heb vorig jaar in wedstrijden van niveau (1.1 en 1.HC) mee de finales gekleurd. Ik heb de ambitie om daar nu verder aan te werken in de hoop beter te doen. Op de Tour of Antalya na – volgende week – is er nog geen honderd procent uitsluitsel over mijn programma. Het zou niet netjes zijn om voor mijn beurt te spreken. Maar ik denk, als ik mijn niveau haal, dat de ploeg mij wel verwacht in de grotere wedstrijden op hun programma.”

Met je 26 lentes ben je de jongste renner in het team die ooit al in de WorldTour reed. Verdient dat het kopmanschap?
“Afwachten of het echt zo goed gaat als ik het voor ogen heb. Soms moet je zulke dingen niet uitspreken en gaat dat vanzelf. Daar ben ik totaal nog niet mee bezig geweest.”

Laten we nog een keer terugblikken op je eerste profjaren. Heb je het gevoel dat je fouten hebt gemaakt?
“Ik heb zeker geleerd uit het verleden. Er zijn ongetwijfeld dingen die ik anders had kunnen doen. Anderzijds, als ik terugkijk: met de kennis die ik toen had, had ik het niet anders gedaan. Ik ben me altijd heel bewust geweest van de keuzes die ik maakte. Soms zei iemand wel eens wat, maar op een of andere manier moet je het toch aan de lijve ervaren om te begrijpen wat bedoeld wordt. Ik kan alleen maar mijn profijt halen uit die lessen uit het verleden. Als ik die dingen nu wel goed doe en alles valt een beetje op zijn plek, dan komen die betere tijden wellicht wel weer terug.”

Je blijft best vaag en ook voorzichtig in je uitspraken, Floris. Rijd je bij dit team nu onder je niveau?
“(lacht) Ik praat ook niet zo graag over het verleden of over mezelf. Het is aan andere om te oordelen of ik beter verdien. Je stelt ook best lastige vragen. Dit is bijvoorbeeld een negatief belichte vraag. In plaats van te focussen op de dingen die ik nu niet heb, kan je ook kijken naar de mogelijkheden die zich wel aandienen. Ik kan dit seizoen starten in relatief grote koersen waarin ik kan bewijzen dat ik talent heb. Als het er in zit, komt het er uit.”

Tot slot: welke wedstrijd wil je er uitpikken om te scoren?
“De Volta Limburg Classic is er een van, natuurlijk. Maar ik wil me niet vastpinnen op één koers. Ik vlieg er – onbevangen – in en wil scoren waar het mogelijk is. Soms verwacht je het ook niet, hé. Ben je helemaal kapot, wil je rust en start je een paar dagen later toch nog en lukt het wel. Ach, het zit ook vaak tussen de oren…”

Het voorlopige wedstrijdprogramma van Tarteletto-Isorex vind je hier. Later staan ook nog de Ronde van Kroatië en de Baloise Belgium Tour op de agenda.