Het was in de vijfde rit van Parijs-Nice dat Michael Woods zwaar ten val kwam. De 33-jarige klimmer van EF Pro Cycling brak daarbij zijn dijbeen. Door de coronacrisis kreeg de 33-jarige Canadees echter alle tijd om te herstellen. “Het kon op geen beter moment gebeuren. Ondertussen ben ik bijna honderd procent fit”, vertelt hij op de teamwebsite van EF Pro Cycling.

Na zijn val in Parijs-Nice werd Woods afgevoerd naar het ziekenhuis van Lyon, waar een zware dijbeenbreuk werd vastgesteld. Hij werd er geopereerd en naar zijn woonplaats in Girona overgebracht. Drie weken later kon hij voorzichtig beginnen met de revalidatie. “Veel sneller dan verwacht”, vertelt hij.

Dat hij geluk heeft gehad dat er een fysiotherapeut in de buurt woonde, zegt hij. “Die is vijf tot zes keer per week langs geweest. Anders had ik absoluut niet zo ver gestaan. Twee weken na mijn val kon ik alweer mijn been over mijn fiets tillen.” En dat fietsen versnelde het herstelproces nog meer. “Daarnaast hielp het ook voor het mentale aspect. Ik kon iets doen, in plaats van de hele dag op de bank te hangen. Het werk met de fysio was slopend, maar het maakte wel het verschil.”

Perspectief
“Dat het net voor de verplichte coronabreak gebeurde, was een geluk bij een ongeluk”, herhaalt hij nog eens. “De Spelen waren mijn eerste doel. Dat viel in eerste instantie in het water, maar door het verplaatsen ervan naar 2021 heb ik niets gemist. Ook de grote rondes zijn uitgesteld. Niets aan de hand, dus. En wat mijn breuken betreft, ik heb in de kliniek andere dingen gezien. Dat stel mijn breuk niets voor. Zo kon ik de dingen in het juiste perspectief plaatsen. Bovendien heb ik heel veel tijd met mijn dochter kunnen spenderen. Dat was me anders nooit gelukt.”