Michiel Elijzen heeft in een openhartig en emotioneel monoloog in het AD teruggeblikt op zijn dag in Parijs-Roubaix. De ploegleider van Veranda’s Willems-Crelan was als een van de eersten bij Michael Goolaerts, die net was gevallen.

Het was een bewust besluit van de teamleiding om de renners niet te informeren over de hartaanval, maar alleen te zeggen dat hij was gevallen. “Als iemand een been breekt, zou ik dat ook niet zeggen. Misschien ben ik heel naïef, maar ik zag heel kundige doktoren om hem heen met alle hulpmiddelen. Dan verwacht je een bericht: hij is afgevoerd en het gaat goed komen. In je achterhoofd weet je dat er heel erge dingen kunnen gebeuren in de koers, maar je verwacht nooit dat je in zo’n situatie komt.”

“Toen we bij de wielerbaan aankwamen, kwam een motoragent naast me rijden. Die zei dat ze Michaels fiets, die op het dak stond, wilden hebben voor onderzoek. Toen brak ik. Tegelijkertijd moest de knop om, want de renners moesten meteen naar de bus. Wij wilden hen eerst informeren. Niet dat ze over de meet zouden komen en dan van een journalist moesten horen dat een ploegmaat een hartaanval had gehad.”

Brabantse Pijl
De ploeg heeft besloten om woensdag (morgen, red.) te starten in de Brabantse Pijl. “Ook de renners die niet rijden, zullen er zijn als steun voor de rest. Er is hulp voor traumaverwerking, dat moet worden gedaan door mensen die daarvoor hebben geleerd. Ik kan alleen luisteren. Ik ga zelf ook naar een psycholoog. Als ik er hardop over spreek, is dat voor mij verwerking. Het neemt me mee terug naar die dag, maakt me verdrietig en mijn adem stokt, maar ik denk ook na. Ik ga het lang met me meedragen. Dat beeld dat Michael daar lag, ik krijg het niet van mijn netvlies.’’