Niels Bastiaens

• zaterdag 25 mei 2024 om 10:30

Interview De Tour of Japan trok deze week even de aandacht van veel wielervolgers. Niet dat de Aziatische UCI 2.2-koers plots zo interessant is, maar de winnaar van de vijfde etappe doet wel een belletje rinkelen. Nicolas Vinokourov toonde zich in de punchy heuvelrit rondom Iida immers de sterkste. De 21-jarige Vinokourov is bezig aan zijn allereerste seizoen als prof bij Astana Qazaqstan, waarin er toch wat extra ogen op hem zijn gericht. Hoog tijd voor een kennismaking!

Vinokourov is de zoon van ploegmanager Alexandre Vinokourov, wellicht de beste Kazachse wielrenner van zijn generatie. Vinokourov senior zette de Astana-ploeg eigenhandig op de kaart met veelbesproken zeges in Luik-Bastenaken-Luik (tweemaal) en de Olympische wegrit in Londen. Maar Vino heeft ook de Vuelta, Amstel Gold Race, Ronde van Zwitserland, Parijs-Nice en het Critérium du Dauphiné op zijn erelijst. Een palmares om van te duizelen.

• 

  23 mei

  Lees ook Zo vader, zo zoon: Nicolas Vinokourov wint in Tour of Japan

  23 mei

“Ik ben heel blij om in zijn voetsporen te kunnen treden”, zei Nicolas Vinokourov ons een tijdje geleden in onberispelijk Engels. “Ik ben waanzinnig trots om het mooie blauwe truitje van Astana Qazaqstan te kunnen dragen. Ik heb altijd voor de ploeg gesupporterd en ga het hele jaar mijn best doen om te bewijzen dat ik het waard ben om dit te mogen dragen. Ik ben superblij dat ik nu een volwaardig lid ben van het profpeloton.”

Hoewel hij de Kazachse nationaliteit met trots draagt, woont Vinokourov al zijn hele leven in het zuiden van Frankrijk. “Ik ben geboren in Nice en rond mijn vierde verhuisden we naar Monaco. Mijn vader is natuurlijk van Kazachstan en daar voel ik me ook mee verbonden. Elk jaar gaan we twee weken naar daar, vaak rondom de nationale kampioenschappen. Dan is er tijd om de grootouders te bezoeken en dan voel ik me honderd procent Kazachs. Ik ben trots op mijn nationaliteit, maar even goed op mijn Franse roots. Hier krijg ik alle kansen. Ik heb zelfs business management gestudeerd aan de International University of Monaco.”

Hoe Vinokourov junior in de koers terechtkwam, hoeft weinig uitleg. “Natuurlijk zit mijn vader daar voor iets tussen”, lacht Nicolas. “Tijdens mijn jeugd heb ik veel sporten gedaan. Judo, tennis en basketbal passeerden allemaal de revue, omdat ik een kind was dat graag alles wilde proberen. Wielrennen kwam ook voorbij, en vanaf ik dertien jaar was, nam ik de beslissing dat dit de sport was waar ik me het best bij voelde en waar ik in wilde verdergaan. Ik ben al die jaren stappen blijven zetten, tot ik dit jaar in de WorldTour terechtkwam.”

Nicolas Vinokourov aan het werk in Turkije – foto: Cor Vos

Dankzij the big boss, zijn vader, zullen criticasters dan beweren. Maar Vinokourov deed het in de jeugdcategorieën lang niet slecht. Zo werd hij twee keer nationaal kampioen en eind vorig jaar begon hij – als lid van de opleidingsploeg, waar overigens ook tweelingbroer Alexandre lid van is – mooie resultaten te rijden in het Aziatische circuit. “Mensen die denken dat ik alleen een contract vanwege mijn vader heb gekregen, die kijken niet naar de uitslagen. Ik kan voor hen niets doen. Ik zal mezelf moeten blijven bewijzen, om met die kritiek af te rekenen.”

Vader-zoonband
Is het dan extra lastig om te koersen met de achternaam Vinokourov? “Sommige mensen zouden dat misschien zo ervaren, maar ik bekijk het anders. Ik ben eerder trots. Zonder die achternaam zou ik hier misschien niet eens staan. Dan zou ik nooit het niveau hebben gehaald om naar deze ploeg te komen. Dus nee, i don’t care. Ik ben trots op mijn achternaam. Nu is het aan mij om hard te blijven werken, om te tonen dat ik mijn contract waard ben. Ik zie dit niet als een evidentie. Er rijden hier maar tien Kazachse renners en ik wil dit nog lang doen. Daarom wil ik ook zo graag resultaten rijden in mijn eerste profjaar.”

Vader en zoon hebben overigens een uitstekende band. “Toen we jong waren, gingen we vaak samen fietsen. Op de mountainbike, maar ook soms op de weg. Maar gaandeweg ging mijn niveau natuurlijk omhoog. Vanaf ik bij de junioren kwam, was het lastig voor hem om te volgen als we voor een ritje van vijf uur gingen. Hij is dan maar overgeschakeld op hardlopen (lacht). Maar op het trainingskamp gaat hij soms nog eens mee fietsen. Dat is dan wel fijn.”

Naar eigen zeggen betekent vader Vinokourov heel veel voor hem. Hoewel Vino in een ander tijdperk prof werd – eentje waarin hij tegen de dopinglamp liep – heeft Vinokourov toch veel aan zijn vader. “Hij was prof in een andere periode. De tijden zijn veranderd, er zijn veel meer dopingscontroles. Dat is logisch en goed. Maar mijn vader kent heel veel van de sport en probeert me altijd te helpen. Soms kan hij heel streng zijn. Als ik een fout maak, dan tikt hij me daar sneller voor op de vingers dan een ander. Omdat hij weet dat ik beter had kunnen doen. Maar op andere momenten is hij ook heel vriendelijk, hoor (lacht).”

Ook Nicolas Vinokourov heeft al fans – foto: Cor Vos

“Hij vertelt me altijd dat ik geen stappen mag overslaan in mijn ontwikkeling. Het beste advies dat hij me heeft gegeven? Dat is ‘niet stressen’, en proberen om de druk niet te voelen. Ik ben het type persoon dat het soms leuk vindt om veel druk op zichzelf te leggen voor de start van een koers. Terwijl hij eerder is van ‘relax, kijk eerst of je je goed voelt en dan kan je misschien voor een resultaat gaan. Als het niet zo goed gaat, dan kan je voor de ploeg werken. Je hebt nog alle opties.’ Dat is een goede mindset.”

Van zijn carrière met vele hoogtepunten herinnert de jonge Vinokourov zich overigens bitter weinig. “Het enige dat ik me herinner is het moment dat hij de Olympische wegrit in Londen won. Ik herinner me dat ik naar televisie was aan het kijken, ik begon in de lucht te springen en te schreeuwen van vreugde. Het is eigenlijk jammer dat dit het enige moment is dat ik me goed herinner. Maar ik was toen, in 2012, maar negen of tien jaar jong, dus is het ook best logisch dat ik me niet zo veel meer voor de geest kan halen.”

Philippe Gilbert
Dat Vinokourov in Japan won in een heuvelachtige etappe, is niet toevallig. Hoewel zijn eerste profjaren een echte ontdekkingstocht moeten worden, zijn de heuvels het ideale speelterrein van de jonge Vinokourov. “Ik zou mezelf als een puncheur beschrijven. Ik rijd niet slecht bergop, maar ik kan vooral de middellange klimmen aan. 5 kilometer aan 6 % is perfect voor mij. Aan het einde heb ik dan vaak nog een goed sprintje in de benen. Iemand zoals Philippe Gilbert, zeg maar. Die had ook een heel goede punch. Ik ken hem trouwens een beetje, we zijn in Monaco al een paar keer samen gaan fietsen.”

“Hoe ver ik uiteindelijk met die capaciteiten kom, is afwachten. Je merkt wel dat ik mezelf heel graag wil bewijzen en daar zal ik alles voor doen. Dezelfde carrière als mijn vader maken, dat wordt onmogelijk. Maar ik heb mijn eigen ambities en ga mijn eigen pad uitstippelen. Ik wil graag mooie wedstrijden rijden en winnen. Als het even kan, zou ik binnen enkele jaren graag aan de start van de Tour de France staan.”