Voor het vierde jaar op rij kijkt WielerFlits terug op de carrières van coureurs die tijdens of na afloop van dit seizoen hun koersfiets aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen hebben. In aflevering zeven een drieluik met een van de grootste talenten na de eeuwwisseling. Wat goed is, kwam in het geval van Thomas Dekker misschien te snel. Samen met ons kijkt hij nog eenmaal terug op zijn wielercarrière. In deel 2 blikt hij terug op de periode 2006-2009, waarin doping een grote rol speelt.

De eerste grote overwinningen
Na een sterk debuutjaar bij de profs in 2005, ontwikkelt Dekker zich gestaag door. De Noord-Hollander wint op 21-jarige leeftijd een sterk bezette Tirreno-Adriatico en breekt daarmee internationaal door. Toch komt hij in 2006 niet helemaal uit de verf. “Het seizoen ervoor was ik gezonder en in sommige dingen al zó goed. Dan wil je misschien de stap maken en komt ook het dopingverhaal voor de eerste keer om de hoek kijken. Dan zie je dat renners in jouw omgeving en de ploegleiding daar ook gewoon voor openstaan. De begeleiding en de manager die daar geen kanttekening bij plaatst, en eigenlijk alles stimuleert. Daarnaast mijn eigen wil om de allerbeste te zijn. Toen ben ik in de valkuil van het wielrennen gestapt.”

Nadat hij de Waalse klassiekers in dienst van de ploeg had gereden, was het de bedoeling dat Dekker naar de Tour de France zou afreizen. Een virus speelde hem parten, waarna hij zijn seizoen hervatte in de Eneco Tour. “In de Eneco Tour was ik echt weer op niveau om in de Ronde van Polen voor de overwinning mee te doen. Maar in de derde rit van de Ronde van Polen stak er een hond over en breek ik mijn middenhandsbeentje. Einde seizoen.”

In 2006 ben ik in de valkuil van het wielrennen gestapt

Het seizoen 2007 start in februari op Mallorca vervolgens voortvarend met winst in de Trofeo Pollença. “Het niveau op Mallorca is altijd hoog. Ik had veel getraind die winter en was gelijk supergoed. Daarna kwam ik, buiten valpartijen om, eigenlijk mijn eerste grote blessure tegen. Ik kreeg een ontsteking in mijn heup, waardoor ik genoodzaakt was af te stappen in de Ronde van het Baskenland. De klassiekers kwamen een klein beetje in het gedrang. Maar ik had in de winter zo goed en zo veel getraind, dat ik niet een heel slecht niveau had.”

“Op basis van wilskracht heb ik dat door kunnen trekken naar de Ronde van Romandië, ondanks een heupontsteking”, vertelt Dekker, die de Zwitserse ronde zou winnen. “En Romandië is gewoon een grote koers. Ga maar kijken: er zijn maar weinig Nederlanders die rondes als Tirreno-Adriatico en Romandië hebben gewonnen de laatste twintig jaar. Dat was gewoon een hele mooie overwinning, maar mijn vizier stond daarna gelijk alweer op de Tour. Ik zou me voorbereiden via de rondes van Luxemburg en Zwitserland, maar had nog altijd die ontsteking aan mijn heup. Daardoor kon ik niet starten in Luxemburg en reisde ik vol met vraagtekens af naar Zwitserland. Daar win ik vervolgens een bergrit en haal ik met een beperkte voorbereiding toch een hoog niveau.”

De desastreuze Tour van 2007
In Zwitserland en later ook tijdens de Tour werd Dekker elke dag door een fysiotherapeut behandeld voor zijn heup. In Frankrijk maakt Dekker desondanks zijn Tour-debuut. “Dat was geweldig, ook om met mijn jeugdheld Michael Boogerd op de kamer te liggen tijdens de Tourstart in Londen! Voor mij was dat een droom die uitkwam. Als jonge wielrenner wil je natuurlijk altijd starten in de Tour de France. Als die dag dan aanbreekt en je rijdt direct een knappe proloog waarin je achtste wordt, is dat mooi. Michael Rasmussen bleek in die Tour de beste renner, waar wij niet echt rekening mee hadden gehouden. We hadden daardoor bijna twee weken lang de gele trui in de ploeg en was ik een soort meesterknecht.”

Rabobank in de Tour van 2007: Dekker, Boogerd, Rasmussen en Menchov – Foto: Sirotti

Het gaat de Deen zo goed af, dat hij de eindzege in de Tour na etappe zestien eigenlijk voor het grijpen heeft. Maar dan, om een uur of elf diezelfde avond, kijkt men alsof zij het in Keulen horen donderen. Rabobank haalt bij monde van teammanager Theo de Rooij geletruidrager Rasmussen uit de Tour en ontslaat hem op staande voet. Het was een mokerslag voor de gehele Rabobank-ploeg, beaamt Dekker. “Dat was verschrikkelijk. Ik had diezelfde dag nog honderd kilometer op kop gereden. Kijk, tegen die tijd was ik ook al ietsje ouder en wist ik ook dat Rasmussen waarschijnlijk dingen had gedaan die niet mochten. Maar hij mocht starten van de ASO.”

“In principe zouden we de dag erna niet meer starten”, vervolgt hij. “Ik denk dat we die nacht tot een uur of vier in de bar hebben gezeten, met al het personeel en de renners. Het was natuurlijk een enorme teleurstelling. Van enorme euforie, eigenlijk het winnen van de Tour, naar niet meer starten die dag erna. Uiteindelijk is er de volgende morgen om zeven uur toch besloten te starten.” Dat kwam mede door het onbegrip voor de beslissing van De Rooij. “Achteraf heeft hij waarschijnlijk zoveel druk van de bank gekregen, dat hij het móest doen, van de bank en van de ASO. Hij kon waarschijnlijk niet anders. Maar op dat moment vonden wij dat verschrikkelijk. Je vergt het uiterste om de Tour de France te winnen. Een unieke ervaring en dat is in één keer pats-boem-weg.”

We waren de Tour de France aan het winnen. Een unieke ervaring en dat is in één keer pats-boem-weg

Jaren later blijkt dat Rasmussen destijds aan de doping zat. Maar niet alleen hij en Dekker zelf: de Deen vertelde in zijn boek Gele Koorts (2013) dat de gehele Rabobank-ploeg in die Tour doping gebruikte, verstrekt door de ploeg zelf. “Rasmussen is op een gegeven moment in een hoek gedreven en toen was het voor hem heel oneerlijk”, countert Dekker die uitspraken. “Maar in principe heeft hij gewoon doping gebruikt en heeft niemand hem daartoe gedwongen. Ook bij Rabobank niet. Je kan het meer zien als een gedoogbeleid. Theo de Rooij wist dat Rasmussen zaken deed die niet mochten, al zal hij de precieze details misschien niet weten. Ik heb zelf in ieder geval nooit dopingproducten van Rabobank gehad. De doktoren wisten wel van de hoed en de rand, omdat het altijd in samenspraak met hen was.” Artsen waren in die tijd Geert Leinders, Jean-Paul van Mantgem en Dion van Bommel.

Soort renner, sterk voorjaar 2008 en ruzie met Harold Knebel
Na zijn eerste Tour pakt Dekker de draad weer op. Hij eindigt als vijfde in de Eneco Tour, wint twee etappes en het eindklassement in de Drieländer Tour, finisht als elfde op het WK in Salzburg en komt als achtste over de streep in de Ronde van Lombardije. “Ik denk dat ik zo veel wielerliefhebber was, dat ik het hele jaar goed wilde zijn”, vertelt hij, gevraagd naar het soort renner dat Thomas Dekker was. “Bovendien was er niemand in het team met een heel sterk karakter die zei: ‘Wij willen als ploeg dat jij alleen gaat excelleren in de grote rondes, we gaan daar met jou aan werken’. Rabobank was meer een ploeg die ook goed wilde zijn in de voorjaarsklassiekers, een sterk WK, de Ronde van Lombardije… Alles was wel interessant, eigenlijk. Michael Boogerd heeft dat ook altijd gedaan. Die is altijd en overal redelijk goed geweest, maar na 1998 heeft hij ook nooit meer redelijk in de buurt van een podium in een grote ronde gezeten. Daar was misschien de cultuur ook niet naar. Later is dat meer gekomen, doordat die grote rondes belangrijker werden. Daar hebben ze op ingespeeld met een Denis Menchov en Rasmussen, die ze de vrije loop gaven.”

Dekker in actie tijdens Tirreno-Adriatico 2007 – Foto: Sirotti

In de daaropvolgende winter speelde Dekkers heup hem opnieuw parten, waardoor hij amper kon trainen. In april wist hij met geringe voorbereiding echter klinkende resultaten – weliswaar met hulp van verboden middelen – te noteren: derde in de Ronde van het Baskenland na Alberto Contador en Cadel Evans, vijfde in de Amstel Gold Race, vijfde in de Waalse Pijl en zesde in Luik-Bastenaken-Luik. “Toen reed ik mijn beste voorjaar en haalde ik mijn hoogste niveau ooit. In Romandië zakte ik erdoor, toen ik kort stond. Maar dat kwam door het feit dat ik in de winter niet had kunnen trainen. Ik kon puur op talent wel eventjes een heel hoog niveau halen, maar dat kon ik geen zes weken volhouden. Omdat mijn basis gewoonweg te smal was.”

Vervolgens krijgt Dekker het aan de stok met Harold Knebel, de opvolger van Theo de Rooij als teammanager. “Toen begon eigenlijk de ellende. De Rabobank begon ook onder vuur te liggen, met Rasmussen het jaar daarvoor. Een bank is natuurlijk een vertrouwenskwestie. Er mochten zogenaamd geen risico’s genomen worden. Wat ik daarmee bedoel? Zoals ik het zeg. Daarna heb ik eigenlijk nooit meer op één golfhoogte met de ploegleiding gezeten. En dat was verschrikkelijk moeilijk. Ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik weg moest. Dat werd eigenlijk ook al aangegeven vanuit de ploeg. Een Menchov mocht bijvoorbeeld blijven, terwijl ik het grootste talent was wat ze hadden. Ik kon gewoon niet begrijpen dat een Nederlandse ploeg niet achter mij bleef staan, maar wel achter renners die ook dubieus bezig waren op dat moment.”

Ik kon gewoon niet begrijpen dat een Nederlandse ploeg niet achter mij bleef staan, maar wel achter renners die ook dubieus bezig waren op dat moment

Beide partijen lagen op ramkoers en de 23-jarige Dekker werd steeds meer vervreemd van de ploeg. “Ze wilden eigenlijk dat ik niet zou rijden op het Nederlands kampioenschap. Ik ben toch afgereisd, omdat je op een NK ook individueel kan starten. Ik lag ergens alleen op een vleugel in het hotel en werd eigenlijk helemaal niet bij de ploeg betrokken. Kort daarna hoorde ik dat ik ook niet naar de Tour mocht en begonnen de onderhandelingen om het contract stop te zetten. Half augustus gaat dan de kogel door de kerk en kwam het eerste artikeltje in de Volkskrant dat mijn bloedwaardes niet zouden kloppen. Tussendoor riep Rabobank me nog wel op voor de Sachsen Rundfahrt. Achteraf had dat een reden, omdat een renner van de UCI minimaal 35 koersdagen moet hebben vooraleer een ploeg hem mag ontslaan. Juist dat is de reden waarom ze me daar hebben laten starten. Anders had ik ze kunnen aanklagen wegens te weinig koersdagen. Maar dat wist ik toen niet, hè.”

Tijdens de Sachsen Rundfahrt kreeg Dekker bezoek van Wilfried de Jong, die voor Holland Sport het onderstaande fragment maakt:

Overstap naar Silence-Lotto: geen doping meer, toch positief
Het hoofdstuk Rabobank is daarmee definitief gesloten. Daags voor het WK maakt Dekker bekend dat Silence-Lotto zijn nieuwe ploeg is, het enige team van ProTour-niveau dat dan interesse in hem heeft. “Zij hadden gelijk een goed contract en waren niet geïnteresseerd in mijn bloedwaardes, die natuurlijk een probleem vormden”, zegt Dekker. “Dat was in de pers naar buiten gekomen. Als dat nu zou gebeuren, zou je helemaal klaar zijn met het wielrennen. Toen was het nog een beetje een overgangsperiode, het bloedpaspoort begon dat jaar pas net. De doping heb ik in die daaropvolgende winter afgezworen. Ik wilde geen stress meer hebben. Het had zo’n effect op mijn dagelijks leven, mijn familie en dat soort zaken. Toen begon ik rustig weer naar een hoog niveau te stijgen. Ik reed de Ronde van Catalonië (toen nog in mei, red.) als training en werd daarna direct vierde in de Ronde van België. In de lange slottijdrit tijdens de Ronde van Zwitserland werd ik derde achter Fabian Cancellara en Tony Martin. Toen was ik klaar voor de Tour.”

Dekker op de Gulperberg in de Amstel Gold Race van 2009 – Foto: Sirotti

Maar nog voor de Ronde van Frankrijk zou starten, wacht hem op 1 juli rond het middaguur een telefoontje in woonplaats Lucca. Het begin van het einde: “Ik had die ochtend gefietst en om twintig over twaalf kreeg ik een telefoontje op mijn mobiel, van een Zwitsers nummer dat ik niet kende. Ik neem op en ze zegt: ‘Anne Gripper (van de UCI, red.). Je bent positief op het gebruik van EPO.’ Dus ik zeg zo van: ‘Dat kan niet’, want ik had al heel het jaar niks meer gebruikt. Maar toen bleek het om de eerste retrospectieve controle te gaan, die terug ging naar 24 december 2007.”

Dekker kreeg de rekening gepresenteerd voor het overtreden van de dopingregels. “Ik had een paar uur om iedereen te verwittigen en de ploeg te bellen. De UCI zou het nieuws om vier uur die middag bekendmaken. Ik heb mijn beste kennis toen gebeld en die heeft mijn ouders ingelicht. Die wereld ging natuurlijk ook instorten. Daarna heb ik de ploeg ingelicht en om twee uur lag alles al op straat. Toen wist iedereen het. Het zes uur-journaal begon ermee, het acht uur-journaal ook. Aan het einde van de dag zat ik in de auto naar Milaan, om een advocaat te spreken.”

Om twee uur lag alles al op straat. Toen wist iedereen het. Het zes uur-journaal begon ermee, het acht uur-journaal ook

Dekkers wereld stortte in. Dekker ging door een diep dal. “Het was verschrikkelijk, al besefte ik dat pas jaren later. Ik ben door de hele situatie sowieso een veel sterker persoon geworden, door alles wat ik heb meegemaakt. Het heeft me wel gevormd tot de Thomas Dekker die ik nu ben. Voor mij gaan in het leven niet veel dingen meer zwaarder zijn dan die periode.”

Morgen volgt het derde en laatste deel, waarin Dekker spreekt over zijn comeback bij Garmin-Sharp. Hij legt onder meer uit waarom hij zijn niveau van weleer niet meer haalde.

Deel 1 – Thomas Dekker: “In 2002 was ik de beste van de wereld”
Deel 3 – Thomas Dekker: “Uurrecordpoging mooi afsluiter”