Kerckhoffs Raymond

• dinsdag 16 augustus 2022 om 09:30

Opinie Het huwelijk tussen de persoon Tom Dumoulin en de wielrenner Tom Dumoulin was zacht gezegd niet altijd even gelukkig. De liefde voor het fietsen stond voor de Limburger niet synoniem voor het leven als een wielrenner, laat staan het leven van een wielerkampioen. Sinds zijn val in de Giro d’Italia 2019 werd zijn loopbaan gekenmerkt door tegenslagen en teleurstellingen. Na de mislukte Giro in mei nam de Limburger al het besluit om eind dit jaar te stoppen. Toen eenmaal de keuze was gemaakt, merkte hij dat het steeds moeilijker werd om alle opofferingen te maken om nog één keer op het WK-tijdrijden te vlammen. “De tank is leeg.”

Natuurlijk zag ook hij in de afgelopen Tour de France dat de kloof met de nieuwe generatie niet onoverbrugbaar groot was. De derde plek van de 36-jarige Geraint Thomas, de Welshman die hem in 2018 van de eindzege in de Tour de France hield, had hij ook gezien. “Knap wat ‘G’ doet”, liet Dumoulin weten. “Misschien had ik dat ook nog gekund wanneer ik weer 100% ben. Maar het is mooi geweest zo.”

Duidelijke, bewuste woorden. Het maakte duidelijk dat Dumoulin het besluit om te stoppen met wielrennen na de deceptie in de Giro d’Italia Dumoulin niet in de emotie van het moment had genomen. Hij stond voor de volle honderd procent achter de keuze om de fiets definitief aan de spreekwoordelijke wilgen te hangen. Er heerste meer opluchting dan twijfel dat hij de goede beslissing had genomen. Dat er eindelijk een einde is gekomen aan het gejojo in zijn gedachten of het wielrennen op het allerhoogste niveau nog wel plezier brengt.

Al wilde hij in zijn hoofd het liefst wel nog afscheid nemen met een glanzende prestatie op het WK-tijdrijden om zo de cirkel rond te maken. Maar, 2022 was sportief vooral het jaar waarin hij ontdekte dat zijn lichaam niet meer deed wat zijn hoofd wilde. In zijn voorbereiding richting het WK in het Australische Wollongong kwam hij daar opnieuw achter. Het heilige vuur was gedoofd.

Was zijn mededeling vorig jaar op zaterdag 23 januari om tijdelijk te stoppen voor de meesten nog een donderslag bij heldere hemel, ditmaal hield iedereen er na zijn opgave in de Giro d’Italia rekening mee dat Dumoulin wel eens klaar zou kunnen zijn met het wielrennen. Als de twijfels de overhand nemen en de motivatie daardoor wordt gebroken, dan is er in een keiharde sport als het wielrennen vaak geen weg meer terug.

Sinds zijn val in de vierde etappe van de Giro d’Italia 2019 naar Frascati, waarbij hij een diepe kniewond opliep, heeft hij fysiek nooit meer zijn beste niveau kunnen halen. En als het niet loopt zoals gewenst dan is Dumoulin voor zichzelf niet de makkelijkste persoon. Dan loopt hij zichzelf ook meermaals voor de voeten.

Zelf heeft hij het gevoel dat hij in zijn wil om snel terug te keren bij de wereldtop in 2020 overtraind is geraakt en dat dit probleem hem bleef achtervolgen. Duidelijk is echter dat het huwelijk met Jumbo-Visma de afgelopen drie jaar tijd niet werkte, hoewel er door beide partijen met een positieve insteek is gewerkt.

Tom Dumoulin voor Amstel Gold Race 2022 – foto: Raymond Kerckhoffs

Het malheur in de afgelopen drie jaar is niet mis. In 2020 moest Dumoulin na zijn ernstige knieblessure, darmparasieten en de corona-lockdown terugkeren. In 2021 werd hij teruggeworpen door de periode van vier maanden waarin hij voor zichzelf moest ontdekken of hij nog wilde doorgaan met wielrennen. Toen hij met de zilveren medaille op de olympische tijdrit en een sterke Benelux Tour weer op niveau leek te zijn, werd hij tijdens een trainingstocht aangereden door een automobilist en brak hierbij zijn pols.

Rugproblemen
Dit voorjaar voelde hij zich op de hoogtestage in Colombia weer ouderwets sterk, maar kreeg hij in de bergritten van de UAE Tour te maken met rugproblemen, terwijl hij na deze wedstrijd aan de Perzische Golf werd getroffen door een coronabesmetting die hem ver terugwierp. Eigenlijk begon hij daardoor, gezien het minimale aantal koersdagen, al aan een oneerlijke strijd in de Giro d’Italia.

De aankondiging van het einde van zijn tijdperk zorgt voor een trieste dag in de wielersport, terwijl iemand met zo’n rijk palmares juist met een staande ovatie naar zijn laatste pedaalomwentelingen moet worden begeleid.

Niet alleen zijn fantastische erelijst, met de eindzege in de Giro d’Italia in 2017 als absoluut hoogtepunt, typeert de loopbaan van Dumoulin. De Maastrichtenaar was een sieraad voor het wielrennen. Zijn prachtige stijl op de fiets werd door sommigen al omschreven als bikeporn, maar ook met zijn aanvallende instelling kleurde hij vele wedstrijden. Als Dumoulin aan de start stond, gebeurde er altijd wel wat.

Het begin van het einde in Giro 2019 – foto: Cor Vos

Voor ons journalisten was het een voorrecht om zijn carrière van dichtbij te kunnen volgen. Ieder gesprek dat je met hem had, was enerverend. Altijd had hij wel een mening of een interessante insteek. Misschien was het geregeld verstandiger geweest wanneer hij wat vaker in zijn antwoorden diplomatieker was geweest, maar de aard van het beestje verander je niet.

Na zijn persconferentie vorig jaar mei in Vught waarin hij zijn terugkeer in het wielrennen bekendmaakte, zei hij nog tegen mij: “Ik had me voorgenomen om korte antwoorden te geven, maar dat lukt me niet. Ik snap niet hoe iemand als Chris Froome hier keer op keer wel in slaagt.” Het typeert zijn persoonlijkheid die zich ook graag in een gesprek laat triggeren.

Atypische wielrenner
Dumoulin heeft zichzelf gedurende zijn loopbaan vaak als een atypische wielrenner omschreven. Hij was misschien te veel een denker. En juist wanneer bij een denker de twijfels beginnen te overheersen, kan dit een vijand van je worden. Hij kwam de laatste jaren na zijn val in de Giro van 2019 steeds meer gevangen te zitten in zijn eigen tegenslagen en teleurstellingen. Keer op keer moest hij klappen verwerken, waardoor hij het plezier in het wielrennen ook steeds meer verloor.

Hij hield van de sport, maar hij hield evenzeer van het spelletje om zijn belangrijkste concurrenten te pijnigen op de fiets. Die uitdaging had hij nodig. Om alle opofferingen, vooral het veel van huis weg zijn, te kunnen opbrengen had hij dat gevoel om met de besten te wedijveren nodig. Voor de Amstel Gold Race zei hij het nog eens hardop: hij was geen wielrenner om in de marge mee te fietsen.

In zijn geliefkoosde Giro d’Italia had hij gehoopt zijn talent als klassementsrenner terug te vinden. Het werd echter een ronde waarin hij ontdekte dat zijn lichaam niet meer deed wat zijn hoofd wilde. Een constatering die hij al na de vierde rit met de finish op de Etna maakte en die hij vervolgens in het verdere verloop van de Giro keer op keer opnieuw moest ervaren. In deze ronde kreeg hij voor zichzelf het gevoel dat hij ver verwijderd was van het niveau om ooit nog eens met de top mee te doen. Alle lichamelijke ongemakken blokkeerden hem om het optimale op de fiets eruit te halen. Het zou heel lang zou duren voordat hij weer op de volle honderd procent zou zijn. Tijd die hij zichzelf niet meer wilde geven. Het was goed geweest.

Zwoegend in de Giro 2022 – foto: Cor Vos

Toen hij in Turijn opgaf, was deze keuze om te stoppen dan ook grotendeels gemaakt. Dat nog vele grote ploegen overtuigd waren dat ze hem de komende jaren konden terugbrengen naar de top, wilde hij niet meer horen. BikeExchange-Jayco, Trek-Segafredo, Alpecin-Fenix, Intermarché-Wanty-Gobert, BORA-hansgrohe en Israel-Premier Tech stonden te popelen om vanaf volgend jaar met hem te gaan werken, maar hier stond Dumoulin niet meer voor open. Door zijn aanvankelijke plan om nog door te gaan tot en met de Olympische Spelen van Parijs 2024 had hij al een streep gezet.

Respect
Zijn keuze verdient respect. Tom Dumoulin is dicht bij zichzelf gebleven. Elf jaar lang heeft hij deel uit gemaakt van het profpeloton. Een authentieke wielrenner was hij zeker. Gelukkig, ben ik geneigd te zeggen. Het wielrennen was een wereld waarvan hij in het begin zelf zei dat het eigenlijk niet de zijne was, maar waar hij wel steeds meer van is gaan houden..

Laten we deze dagen niet met rouw kleuren, maar vooral vieren wat voor een schitterende wielrenner we het afgelopen decennium met Tom Dumoulin hebben gekend. Hoe hij in de periode waarin de wielersport uit de donkerste periode moest komen met zijn oprechte antwoorden en ambitieuze koerswijze het wielrennen weer de nodige glans heeft gegeven. En hij de Nederlandse wielerjeugd het geloof heeft teruggegeven dat ook een wielrenner uit onze vlakke polderlandje een grote ronde kan winnen.

Deze opinie werd reeds in mei geschreven, maar is na het definitief stoppen van Tom Dumoulin aangepast.