Komende zondag staat de 79ste editie van Gent-Wevelgem op het programma. In de velden van West-Vlaanderen, waar de Eerste Wereldoorlog diepe sporen heeft achtergelaten, gaan de renners de strijd aan met elkaar, zichzelf en de elementen. WielerFlits blikt uitgebreid vooruit.

De avond valt als ik mijn fiets tegen het muurtje parkeer en voorzichtig de trap omhoog loop. Op koersschoenen een uitkijktoren beklimmen blijkt een uitdaging op zich. Klik. Klak. Klik. Klak. Eenmaal boven waait de wind door mijn haren en kijk ik om mij heen. Het is een heldere dag. Ver naar het noordwesten zie ik de grauwe flats van Koksijde liggen. De laatste badgasten zullen nu hun spullen bijeen rapen en huiswaarts keren. In het oosten glinstert de avondzon in het water van Leie. Een visser zit er doodstil op een stoeltje. Geduldig wachtend.

Onder mij werpt het groene bladerdek zich als een deken over de Kemmelberg. Een leeuwerik schalt zijn avondlied. Het zal niet lang meer duren voor de bladeren verkleuren en dwarrelend ten gronde vallen. In het voorjaar zullen er weer nieuwe voor in de plaats komen. Komen en gaan, in het ritme van de seizoenen. Alsof het nooit anders is geweest. Ik probeer mij in te beelden hoe het er hier pakweg honderd jaar geleden uitzag. Toen er geen boom meer overeind stond, de kruitdampen het zicht versperden en her en der stukgeschoten lichamen de aarde bedekten. Het lukt maar deels.

Als een spijker prikt een witte zuil door de deken heen. Aux Soldats Francais 1914-1918, staat er in gegraveerd. Ter nagedachtenis aan al die Franse soldaten die omkwamen tijdens de Slag om de Kemmelberg in april 1918. Meer dan 5000 van hen liggen hier op de westflank begraven. Ooit lieten ze hun thuis achter zich en keerden nimmer meer terug. Vanaf de zuil waakt Victoria, godin van de overwinning, over hun lichamen. Jaar in, jaar uit. Alsof er in die oorlog niet enkel verliezers waren. Ik vraag mij af of al die gesneuvelden die hier liggen nog werkelijk geloofden in de zin van hun gevecht. Of ze, op het moment dat ze heen gingen, echt geloofden dat ze hun levens gaven in een oorlog die een eind zou maken aan alle oorlogen. The War to end all Wars.

Ik heb nog nooit een oorlog meegemaakt. Ik weet niet waar ik over praat. Ik ben van die generatie die oorlog ziet als iets dat heel ver weg is. Als een heldenverhaal uit vervlogen tijden. Die generatie voor wie vrijheid iets vanzelfsprekends is geworden. Hebben die opofferingen van honderd jaar geleden dan toch ergens, op één of andere manier, zin gehad? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat de rillingen over mijn lijf lopen als ik hier langs de zoveelste militaire begraafplaats fiets. Waar de rijen witte kruizen zich eindeloos lijken uit te strekken. Tot de horizon aan toe. Dan komt plots het besef hoe goed we het hebben en hoe dankbaar we daarvoor mogen zijn. En hoe belangrijk het is dat we ons blijven herinneren dat we het nooit meer zo ver mogen laten komen. Nu er niemand meer is die het uit eerste hand kan navertellen.

Het Franse massagraf op de westflank van De Kemmel (foto: Sirotti)

Historie
Het is precies dat besef dat de organisatoren van Gent-Wevelgem levend proberen te houden. Sinds enkele jaren vormt De Grote Oorlog de leidraad in het parcours van de klassieker. “Wij willen de link zijn tussen de sport anno 2017 en het spijtige verleden van honderd jaar geleden. Wij brengen een hommage aan de slachtoffers zodat de televisiekijker de gesneuvelden op gepaste wijze kan gedenken. Laten we nooit vergeten hoe zij voor ons streden!”, zo valt te lezen op de officiële website van de koers.

Gent-Wevelgem is de link tussen de sport anno 2017 en het spijtige verleden honderd jaar geleden

Maar Gent-Wevelgem is meer dan een herinnering aan de oorlog. Bovenal is het een wielerklassieker met zijn eigen historie en zijn eigen verhalen. Inmiddels verworden tot een herdenking van miljoenen soldaten, begon de koers in 1934 als eerbetoon aan één man: Gaston Rebry, inwoner van Wevelgem. Die was er in het begin van dat jaar in geslaagd om als derde renner ooit de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix in één seizoen te winnen. Genoeg reden voor de trotse Wevelgemmers om middels het organiseren van een juniorenkoers tussen Gent en Wevelgem hun waardering te tonen.

Toen Rebry na de Tweede Wereldoorlog zelf voorzitter werd van de organiserende vereniging Het Vliegend Wiel, ging Gent-Wevelgem verder als profkoers. De status van de wedstrijd groeide snel nadat in 1947 werd besloten hem in het voorjaar te laten plaatsvinden. Een jaar later, in 1948, kwam Rebry zelfs op de proppen met de Italiaanse campionissimi Fausto Coppi en Gino Bartali als deelnemers. Het zorgde voor een primeur in het wielergekke Vlaanderen: Gent-Wevelgem werd de eerste wedstrijd die op de Belgische televisie werd uitgezonden.

Jan Raas, hier als wereldkampioen in 1979, won Gent-Wevelgem in 1981 (foto: Sirotti)

Hoewel Gent-Wevelgem nooit een plekje heeft verworven tussen de vijf wielermonumenten, is het zijn status als hoog aangeschreven klassieker niet meer kwijtgeraakt. De erelijst is goed doorspekt met grote kampioenen. Liefst vijfentwintig keer won er een renner die voorheen of nadien ook wereldkampioen werd. Onder hen Jan Raas, die in 1981 het hoogste schavotje mocht betreden. Twee jaar later speelde de Zeeuw een sleutelrol in de zegetocht van zijn trouwe knecht Leo van Vliet. Terwijl Raas vlijtig het peloton afstopte, rondde Van Vliet een solo succesvol af. In tranen passeerde hij de meet op de Vanackerestraat in Wevelgem. Naast dit duo droegen Henk Lubberding (1980), Teun van Vliet (1987) en Gerrit Solleveld (1989) bij aan een ongekende Nederlandse weelde in de jaren ’80. Het zijn nog altijd de enige vaderlandse zeges in de West-Vlaamse klassieker.

De wereldkampioenen die Gent-Wevelgem wonnen
Marcel Kint, Briek Schotte (2x), Rik van Looy (3x), Benoni Beheyt, Eddy Merckx (3x), Freddy Maertens (2x), Bernard Hinault, Francesco Moser, Jan Raas, Mario Cipollini (3x), Tom Boonen (3x), Thor Hushovd, Oscar Freire, Peter Sagan (2x)

Voor Bernard Hinault was Gent-Wevelgem de eerste grote vis op zijn palmares. De Fransman won met anderhalve minuut voorsprong, maar dat men hier te maken had met een toekomstig kampioen, hadden destijds slechts weinigen in de smiezen. Omdat twee dagen voordien Parijs-Roubaix op het programma stond, besloten vedetten als Eddy Merckx, Freddy Maertens, Roger de Vlaeminck en Francesco Moser dat jaar hun kat naar Wevelgem te sturen. Zowel pers als organisatie zagen Hinaults victorie dan ook als een devaluatie van de koers. “In het land der blinden is eenoog koning”, zo kopte een Vlaamse krant de dag nadien. Een week later won Hinault Luik-Bastenaken-Luik, het jaar daarop boekte hij zijn eerste van vijf Tourzeges.

Luca Paolini viert de zege na een helse Gent-Wevelgem (foto: Sirotti)

Naarmate het wielrennen moderniseerde, kreeg Gent-Wevelgem steeds vaker het etiket van sprinterskoers opgeplakt. Niet geheel onterecht, want rassprinters als Djamolidine Abdoesjaparov, Tom Steels en – tot drie keer toe – Mario Cipollini wisten zich op de erelijst te zetten. Toch was de koers ook deze eeuw nog meermaals het decor van verhalen die niet snel zullen worden vergeten. Neem 2005, toen Nico Mattan in een knotsgekke finale met een bepalende rol voor auto’s en motoren Juan Antonio Flecha wist te verschalken. Of, nog recenter, 2015, toen haast apocalyptische omstandigheden het West-Vlaamse land teisterden. De wind was zo sterk, dat meerdere renners in de berm en zelfs de sloot belandden. De Italiaan Luca Paoloni drukte zijn bebaarde aangezicht als eerste over de aankomstlijn. “Het was ongelooflijk. Ik heb renners gewoon over de weg zien vliegen. Ik ben blij dat ik het overleefd heb”, zei nummer twee Niki Terpstra na afloop.

Video: Mattan wint na bizarre finale in 2005
Video: Knotsgekke Gent-Wevelgem in 2015

Ploeggenoten herdenken Antoine Demoitié (foto: Sirotti)

De afgelopen editie vormde een inktzwarte bladzijde in de historie van Gent-Wevelgem. Met nog 115 kilometer voor de boeg vond in het Franse dorpje Sainte-Marie-Cappel een ernstig ongeluk plaats. De Belgische renner Antoine Demoitié werd na een val aangereden door een motor uit de karavaan en overleed even later in het ziekenhuis van Lille aan zijn verwondingen. Het rugnummer dat hij droeg, 192, zal in Gent-Wevelgem nooit meer worden opgespeld. Afgelopen week werd op de plaats van het ongeluk een kleine plechtigheid gehouden. In de Vlaamse velden, waar duizenden gedenkstenen een laatste herinnering vormen aan een verwoestende oorlog, staat sindsdien een extra monument. Klein. Onzichtbaar haast. Ter nagedachtenis aan Antoine Demoitié. Vijfentwintig jaar jong toen hij het leven liet.

Video: Hilaire Van der Schueren emotioneel na overlijden Demoitié

Laatste tien winnaars
2007: Marcus Burghardt
2008: Oscar Freire
2009: Edvald Boasson Hagen
2010: Bernhard Eisel
2011: Tom Boonen
2012: Tom Boonen
2013: Peter Sagan
2014: John Degenkolb
2015: Luca Paolini
2016: Peter Sagan

Parcours
Waar de Ronde van Vlaanderen, de E3 Prijs, Dwars door Vlaanderen, de Omloop het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne stuk voor stuk gebruikmaken van de bekende hellingen in de Vlaamse Ardennen, onderscheidt Gent-Wevelgem zich tegenwoordig met een uniek en eigen karakter. Niet de Paterberg of de Oude Kwaremont, maar het heuvelland in de Frans-Vlaamse grensstreek vormt het hart van de klassieker. Hoewel Gent-Wevelgem standaard tot de kasseienklassiekers wordt gerekend, is de beklimming van de Kemmelberg de enige noemenswaardige kasseienstrook in het parcours.

De start is al jarenlang niet meer in Gent, maar in het iets zuidwestelijker gelegen Deinze. Over relatief vlakke wegen trekt het peloton vervolgens westwaarts naar kustplaats De Panne. Als de weg landinwaarts weer is gevonden, staat de gevreesde passage door De Moeren voor de deur. Tot in de zeventiende eeuw was dit een groot moerasgebied. Na de drooglegging daarvan bleven er uitgestrekte, grauwe velden over. In De Moeren staan geen bomen en gelden enkel nog de wetten van de wind. En als die er zin in heeft, zijn er weinig plekken op aarde waar hij zo meedogenloos kan zijn.

De Kemmelberg vanaf de oostkant (foto: Sirotti)

De eerste heuvel van de dag duikt na 135 kilometer op in het Franse deel van Vlaanderen: de Catsberg. Met zijn maximale hellingsgraad van 18% geen sinecure. Daarna volgen de korte kuitenbijters elkaar in rap tempo op. Binnen een afstand van vijftien kilometer wachten de Kokereelberg, de Vert Mont en tweemaal de Zwarte Berg. Na 166 kilometer is het de beurt aan de Baneberg – 270m, gemiddeld 9%, maximaal 13% – en niet veel later, na 175 kilometer, de eerste beklimming van de Kemmelberg – 3km, gemiddeld 4%, maximaal 22%. De Kemmel is de scherprechter van Gent-Wevelgem en het hoogste punt van Vlaanderen. Bovenop herinnert een grote witte zuil aan de gevechten die tijdens de Eerste Wereldoorlog op en rond dit strategische punt werden gestreden. Direct na de afdaling volgt ook nog de Monteberg, in tegenstelling tot zijn grote broer wel geasfalteerd.

Tien kilometer later maken de renners kennis met een nieuw fenomeen in Gent-Wevelgem. Rond Ploegsteert, de geboorteplaats van wijlen Frank Vandenbroucke, zijn drie onverharde stroken met een totale lengte van 5,3 kilometer in het parcours opgenomen. Deze zogenoemde Plugstreets zijn volgens de makers ecologisch verantwoord en bestaan uit natuursteengranulaten met 100% natuurlijk bindmiddel. “Het inpassen van deze stroken tussen de Kemmelbeklimmingen in, zal voor bijkomende nervositeit zorgen. Er zal minder mogelijkheid zijn om te recuperen. De wedstrijd zal hier niet gewonnen worden, maar het kaf zal verder van het koren worden gescheiden”, zo stelt de organisatie. De wegen lopen door een gebied waar op Eerste Kerstdag 1914 een opmerkelijke gebeurtenis plaatsvond. Britse en Duitse soldaten namen het, volledig tegen de zin van de bevelhebbers, in een voetbalwedstrijd op een vredelievende manier tegen elkaar op. Het Christmas Truth Monument, aan het begin van de tweede Plugstreet, herinnert hier nog aan. Niet veel later barstte de oorlog overigens weer in volle hevigheid los, zonder dat er een einde in zicht was.

Video: Het verhaal achter De Plugstreets

De Kemmelberg vanaf de westkant (foto: Sirotti)

Bij het afkomen van de laatste onverharde strook is er nog vierenvijftig kilometer te rijden tot de aankomst in Wevelgem. Daarin wordt voor de tweede keer de Kemmelberg beklommen. Echter, nu van de westkant. Die is weliswaar korter – 500 meter – maar wel steiler – gemiddeld 11,6% en maximaal 22%. Afgelopen jaar, toen de westzijde voor het eerst in decennia tijd weer beklommen werd, spatte hier het peloton uiteen en vormde zich de beslissende kopgroep. De kans dat dat weer gebeurt, is aanzienlijk.

Al wat dan nog rest is vijfentwintig kilometer over brede, vlakke wegen. Tussendoor volgt nog wel een passage door het met klinkers geplaveide centrum van Ieper. De renners rijden de stad binnen via de Menenpoort, één van de meest bekende en meest indrukwekkende oorlogsmonumenten. De namen van 54.896 vermiste soldaten staan in de stenen gegraveerd. Om acht uur ’s avonds blaast de trompetter hier de Last Post. Elke dag opnieuw. Er wordt gefluisterd dat de aankomstlijn van Gent-Wevelgem binnen afzienbare tijd in Ieper getrokken zal worden, maar voorlopig ligt die nog altijd na 249 kilometer op de oude vertrouwde Vanackerestraat. Te Wevelgem.

Favorieten
Nu het wielerseizoen 2017 enige tijd onderweg is, mag duidelijk zijn dat Peter Sagan in elke Vlaamse voorjaarsklassieker het predikaat ’topfavoriet’ zal moeten dragen. Ondanks het gebrek aan steun binnen zijn ploeg BORA-hansgrohe, geeft de wereldkampioen elke koers waarin hij start nog meer kleur dan zijn regenboogtrui bevat. Bovendien weet hij wat het is om te winnen in Gent-Wevelgem. Dat kunstje klaarde hij immers al tot tweemaal toe. “Hij komt van een andere planeet”, zo beschreef Michal Kwiatkowski – zondag afwezig – zijn concurrent. De Pool sprak die woorden net nadat hij de Slowaak klop had gegeven in Milaan-San Remo. Want winnen, dat doet Sagan lang niet altijd. Juist door de show die hij tijdens de koers zo graag op wil voeren, komt hij aan de eindstreep wel eens net tekort.

Voert Peter Sagan ook zondag weer zijn show op? (foto: Sirotti)

Naast Kwiatkowski wist ook Greg van Avermaet daar dit jaar al op een slimme wijze gebruik van te maken. In de Omloop het Nieuwsblad liet hij in een rechtstreeks gevecht de wereldkampioen zijn hielen zien. Dat zijn vorm na die vroege meevaller niet is afgenomen, toonde Van Avermaet in de E3 Prijs. Waar Sagan de slag miste en ook nog eens ten val kwam, ging de BMC-kopman er overtuigend met de overwinning vandoor. Zijn ambitie voor Gent-Wevelgem zal daarmee niet zijn afgenomen. Voor dit weekend gaf Van Avermaet al aan ze allebei te willen winnen.

Van Avermaet klopte Sagan al in de Omloop (foto: Orange Pictures/Léon van Bon)

Achter de twee kemphanen volgt een sterk blok van Quick-Step Floors. Binnen die Belgische sterrenformatie gaat de meeste media-aandacht natuurlijk uit naar Tom Boonen. De Vlaamse legende zet in zijn afscheidsjaar alles op een vijfde overwinning in Parijs-Roubaix, maar heeft ook in Gent-Wevelgem een afspraak met de geschiedenis. Mocht hij de koers winnen, dan is hij met vier zeges absoluut recordhouder. Op sportief vlak maakten zijn ploeggenoten Niki Terpstra en Zdenek Stybar afgelopen week meer indruk. De Nederlander en de Tsjech voerden een straffe koppeltijdrit op in Dwars door Vlaanderen. Weliswaar ietwat in de achtergrond, maar de vorm is duidelijk aanwezig. Alsof dat nog niet voldoende is, heeft ploegleider Wilfried Peeters de sterke Italiaan Matteo Trentin en de Colombiaanse sprinter Fernando Gaviria achter de hand. Philippe Gilbert en Yves Lampaert, de twee smaakmakers van de afgelopen paar dagen, ontbreken op de voorlopige deelnemerslijst.

Tom Boonen won Gent-Wevelgem reeds drie keer. Voor het laatst in 2012. (foto: Sirotti)

De andere Belgische ploeg, Lotto Soudal, wil zich ook graag als blok profileren. In geen van de Vlaamse koersen dit jaar zijn ze daar nog in geslaagd. Tiesj Benoot en Tony Gallopin bekijken de koers zondag vanuit hun sofa, waardoor de druk om het tij te keren komt te liggen bij Jens Debusschere en Jürgen Roelandts. De twee Belgen deden beiden al eens mee om winst in Gent-Wevelgem, maar daadwerkelijk het hoogste treetje van het podium beklimmen is, om het op zijn Vlaams te zeggen, een ander paar mouwen.

Ook Trek-Segafredo kan niet terugkijken op een geslaagd begin van de heilige Vlaamse wielerweek. Aan John Degenkolb de taak daar zondag verandering in te brengen. De Duitser miste vandaag samen met zijn schaduwkopmannen Jasper Stuyven en Fabio Felline de beslissende slag, maar leek in de achtergrond wel degelijk over en goed stel benen te beschikken. Degenkolb won Gent-Wevelgem al eens in 2014 en staat te boek als een ‘sprinter met inhoud’. Juist dat type renner is het parcours van Gent-Wevelgem op het lijf geschreven. Naast Degenkolb past Alexander Kristoff (Katusha-Alpecin) perfect in dat plaatje. De Noorse ex-laureaat van de Ronde van Vlaanderen won onlangs nog de pelotonsprint in Milaan-San Remo. Hoewel zijn optreden vandaag in de E3 Prijs tegenvallend was, mag hij gezien zijn capaciteiten niet ontbreken in de favorietenlijstjes. De derde bekende ‘sprinter met inhoud’ aan het vertrek is Arnaud Démare. De vooruitgeschoven pion binnen FDJ liet de E3 zelfs schieten om te schitteren in Wevelgem. Achter Degenkolb werd de Fransman al eens tweede. Sindsdien heeft hij aan inhoud en spiermassa alleen nog maar gewonnen. Oftewel: klaar voor de volgende stap.

Kristoff, Degenkolb en Demare; de rappe mannen met inhoud (foto: Sirotti)

Tot die groep sprinters die ook in het Vlaamse werk tot de top behoren, willen Michael Matthews (Sunweb), Sacha Modolo (UAE Emirates), Sonny Colbrelli (Bahrein Merida) en Dylan Groenewegen (LottoNL-Jumbo) zich maar wat graag voegen. Sinds Gent-Wevelgem langer en zwaarder is geworden, is de koers als leerschool echter niet meer geschikt. Dat we dit rappe kwartet zondag helemaal vooraan gaan zien, is daarom nog niet heel waarschijnlijk. Maar toch, verrassen mag altijd.

Dimension Data brengt met Bernhard Eisel en Edvald Boasson Hagen twee ex-winnaars aan het vertrek. De Oostenrijker zegevierde in 2010 door Sep Vanmarcke en Philippe Gilbert in een sprint te kloppen, de Noor was een jaar eerder te snel voor Aleksandr Kuschynski. Voor Hagen was die overwinning zijn grote doorbraak en ogenschijnlijk de opmaat naar een glansrijke carrière. Die is er nooit van gekomen. Al jaren wacht Eddie op de ommekeer, maar in de E3 was hij – net als Eisel overigens – nergens te bekennen. Ook het leidende duo bij Sky, bestaande uit de Britten Luke Rowe en Ian Stannard, kwam nauwelijks in beeld. Rowe leek dit jaar nochtans goed op weg met een derde plaats in Kuurne-Brussel-Kuurne en zal zondag beter voor de dag moeten komen om zijn moraal hoog te houden.

In 2009 leek Hagen na winst in Wevelgem op weg naar een gouden toekomst (foto: Sirotti)

Wat de Nederlanders betreft, is het naast het geel van LottoNL-Jumbo vooral uitkijken naar het groen van Cannondale. Daar rijdt Dylan van Baarle, die in zowel Dwars door Vlaanderen als in de E3 en top-10 notering uit de brand sleepte. Daarmee deed de 24-jarige Zuid-Hollander het telkens beter dan zijn kopman Sep Vanmarcke. Sterke Sep werd vorig jaar nog tweede, maar kampte afgelopen maand met blessureleed en lijkt zijn goede benen niet op tijd teruggevonden te hebben. Wie wel over een hoogvorm beschikt, is zijn landgenoot Olivier Naesen. De vlaggendrager van AG2R La Mondiale is een vaste klant geworden in de top-10 van de Vlaamse koersen. In de E3 reed hij voor het eerst in zijn loopbaan naar een podiumplaats in een grote voorjaarsklassieker.

Tot slot een stel outsiders. Alexey Lutsenko bijvoorbeeld, de jonge Kazach die afgelopen woensdag derde werd in Dwars door Vlaanderen. Samen met de Denen Matti Breschel en Michael Valgren trekt hij als een azuurblauwe Astana-armada ten strijde. In iets donkerder blauw is Matthew Hayman de vooruitgeschoven pion bij Orica-Scott. De ervaren Australiër won vorig jaar Parijs-Roubaix en liet zich in Dwars door Vlaanderen weer eens van voren zien. Ondanks dat hij in principe uitgespeeld zal worden als luxeknecht van Alexander Kristoff, mogen we Tony Martin niet vergeten te noemen. Een klassiekerspecialist is de Duitse tijdrijder nog niet, maar stappen maakt hij daar wel in. Vandaag nog liet hij het peloton meermaals pijn lijden in zijn wiel. Als er iemand is die een Cancellareske solo uit zijn benen kan persen, is het Martin wel.

Dylan van Baarle is in goede doen (foto: Marcel Koch)

Favorieten volgens WielerFlits.nl
**** Peter Sagan
*** Greg Van Avermaet en John Degenkolb
** Arnaud Demare, Zdenek Stybar en Niki Terpstra
* Tom Boonen, Alexander Kristoff, Olivier Naesen en Luke Rowe

Weer & TV
Zoals het er nu naar uitziet, kunnen de renners zich verheugen op zonnig lenteweer. Echter, de Westhoek zou de Westhoek niet zijn als er niet een stevig windje voorspeld wordt. Volgens weeronline gaat het om een briesje van vier Beaufort uit het oosten, wat betekent dat in De Moeren de wind vanaf de zijkant op het peloton zal blazen. De laatste kilometers van Ieper naar Wevelgem krijgt men dan te maken met tegenwind.

De trouwe koerskijker kan zondag terecht bij Sporza. De Belgen beginnen de uitzending om 14:00. Karl Vannieuwkerke en Eddy Planckaert zullen dan de voorbeschouwing verzorgen, even later gevolgd door de live-beelden met commentaar van Michel Wuyts en José de Cauwer.

Links
Officiële website
Deelnemerslijst

[poll id=”462″]

De Vlaamse velden (foto: Sirotti)

Ik stap weer op mijn fiets en klik mijn schoenen in de pedalen. De wind suist om mijn oren als ik de Kemmelberg naar beneden rijd. Stug trap ik door. De Moeren in. Geen bomen. Geen huizen. Niks. Alleen de wind en ik. Ik fiets en geniet. De zon werpt zijn laatste lichtstralen over de velden van West-Vlaanderen. Alles is er stil en vredig. Langs de weg verschijnt een monument. De witte kruizen erachter zijn een stille herinnering aan hoe het ooit was. Lang geleden. Zachtjes neurie ik de woorden van een gedicht.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.