Aanstaande zondag barst de strijd in Parijs-Nice los. In tegenstelling tot rittenkoersen eerder dit jaar is dit voor de meeste renners geen voorbereidingskoers, maar een doel op zich. Als je wint, sta je tussen een indrukwekkende rij namen. Wie zijn de belangrijkste kanshebbers? WielerFlits blikt vooruit.

Historie
Parijs-Nice is in 1933 opgericht door een krantenmaker. Albert Lejeune zag hoe collega’s de koers gebruikten om hun courant te promoten en besloot de succesformule te kopiëren. Hij bedacht een etappekoers tussen Parijs en Nice: de steden waar zijn twee kranten Le Petit Journal en Le Petit Nice werden gemaakt.

Ook toen al vond de wedstrijd plaats in maart. De zesdaagsen waren op dat moment net afgelopen en Parijs-Nice gold als een overgang naar het wegseizoen. De wedstrijd duurde eveneens zes dagen en kreeg in eerste instantie de toepasselijke naam Les Six Jours de la Route. In 1954 ging de koers verder onder de huidige naam.

Sindsdien hebben vele grote renners de wedstrijd gewonnen. Sean Kelly zelfs zeven keer. In de periode van 1982 tot 1988 bleek hij oppermachtig in de Koers naar de Zon. De Ier is recordhouder en hoeft niet bang te zijn om deze titel op korte termijn kwijt te raken. In het huidige peloton komt Alberto Contador met ‘slechts’ twee eindzeges het dichtste bij.

Voor de laatste Nederlandse eindzege moeten we terug naar 1999. Michael Boogerd versloeg toen zijn ploegmaat Markus Zberg. Vorig jaar leek hij bijna een opvolger te krijgen. Tom-Jelte Slagter en ook Wilco Kelderman stonden lange tijd goed in het klassement, maar schakelden elkaar uit bij een botsing.

Slagter mocht als troost twee ritzeges naar huis nemen. In Belleville versloeg hij Geraint Thomas na een sprint-à-deux en drie dagen later beschikte hij in Biot over de sterkste punch op een lastige aankomst. Ook Moreno Hofland boekte een etappezege. Het eindklassement ging naar Carlos Betancur.

Winnaars afgelopen vijf jaar
2010: Alberto Contador
2011: Tony Martin
2012: Bradley Wiggins
2013: Richie Porte
2014: Carlos Betancur

Parcours
Het parcours is ten opzichte van het voorgaande jaar behoorlijk veranderd. In 2014 kende het etappeschema geen tijdrit en werd het klassement voornamelijk in de heuvels beslist. Dit keer krijgt het peloton liefst twee ritten tegen de klok voor de kiezen. De klimmen zijn bovendien lastiger. Vorig jaar eindigden de beste tien binnen 41 seconden. De verschillen zullen dit jaar groter zijn.

Proloog: Maurepas – Maurepas (6.7 km)

Op 8 maart gaat Parijs-Nice van start met een proloog door de straten van Maurepas. Het parcours kent relatief weinig bochten en is nagenoeg vlak. Het podium van het WK Tijdrijden gaat hier strijden om de etappezege. Zowel Bradley Wiggins, Tony Martin als Tom Dumoulin doen mee. Ook Lars Boom gaat voor een goed resultaat. “Dat is wel een doel van mij”, stelde hij tegen de NOS. “Ik won de proloog in 2010 nog.”

Etappe 1: Saint-Rémy-lès-Chevreuse – Contres (192 km)

De eerste rit in lijn is een typische sprintersetappe. De enige hindernis ligt helemaal op het begin. Na drie kilometer passeren de renners de top van de enige klim van de dag. Wie hier als eerste boven komt, mag de volgende dag de bollentrui aantrekken. Ruim 190 kilometer later rijdt het peloton onder de vod van de laatste kilometer. Vanaf hier gaan de renners in rechte lijn naar de aankomststreep. Alexander Kristoff, André Greipel en John Degenkolb lijken de belangrijkste kanshebbers op de ritzege.

Etappe 2: Zoo Parc de Beauval – Saint – Amand-Montrond (172 km)

<
De tweede etappe begint in de grootste dierentuin van Frankrijk. Het profiel van de dag lijkt weinig spannend, maar schijn bedriegt. De kans op waaiers is in deze regio namelijk groot. In 2013 eindigde de beroemde waaieretappe in de Tour de France eveneens in Saint – Amand-Montrond. Alejandro Valverde was toen het grootste slachtoffer. De Spanjaard verloor meer dan tien minuten waardoor Bau en Lau konden opschuiven in het klassement. De renners zullen op deze dag attent moeten koersen.

Etappe 3: Saint-Amand-Montrond – Saint-Pourçain-sur-Sioule (179 km)

In de etappe naar Saint-Pourçain-sur-Sioule krijgt het peloton een aantal heuvels voor de kiezen, maar deze zijn vermoedelijk niet lastig genoeg om een massasprint te voorkomen. Het wordt door de stijgende aankomststrook geen gewone sprint. De laatste vijf honderd meter gaan aan 4.5 procent omhoog. Dit lijkt ideaal voor een type als Moreno Hofland. Op 20 kilometer voor het einde krijgt hij de kans om de aankomst te verkennen. Dan passeert het peloton namelijk al voor een eerste keer de finishstreep.

Etappe 4: Varennes-sur-Allier – Croix de Chaubouret (204 km)

Op de vijfde dag staat de koninginnenetappe op het programma. In de langste rit van de ronde krijgen de renners maar liefst acht gecategoriseerde klimmen voorgeschoteld. De meeste liggen in de finale met als kers op de taart de aankomst op de Croix de Chaubouret: de lastigste van allemaal. Op tien kilometer voor de meet begint het peloton officieel hieraan, maar ook de zeven kilometer hiervoor lopen omhoog. De renners krijgen vervolgens een gemiddeld stijgingspercentage van 6,7 voor de kiezen.

Etappe 5: Saint-Etienne – Rasteau (192 km)

De rit naar Rasteau begint direct met een berg van eerste categorie. Na een relatief vlak middenstuk krijgt het peloton een heuvelachtige finale voorgeschoteld. Op acht kilometer van de meet ligt de laatste gecategoriseerde klim. Dan moet de Côte de Buisson beklommen worden: een heuvel van bijna twee kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van ruim vier procent. De slotkilometer loopt eveneens venijnig omhoog. Ideaal voor een puncher, of krijgt een vluchtersgroep de vrijgeleide van het peloton?

Etappe 6: Vence – Nice (181.5 km)

Op de voorlaatste dag moet er opnieuw veel geklommen worden. De parcoursbouwer heeft zes pittige bergen in de etappe verwerkt: drie van eerste categorie en drie van tweede categorie. De aankomst ligt dit keer niet bovenop. Na de top van de laatste berg moeten de renners nog 27 kilometer – voornamelijk in dalende lijn – afleggen. Opvallend is dat in de afdaling een tussensprint ligt. Renners die op de laatste klim durven weg te rijden, kunnen dus extra bonificatieseconden sprokkelen.

Slottijdrit: Nice – Col d’Èze (9.6 km)

Parijs-Nice eindigt dit seizoen weer met een slottijdrit op de Col d’Èze. Het wordt de dertigste keer dat de renners in deze koers tegen de klok gaan rijden op de 9.6 kilometer lange klim. In 2013 gebeurde dat voor het laatst. Toen bleek Richie Porte oppermachtig. Eén jaar daarvoor werd Lieuwe Westra nipt geklopt door de latere Tourwinnaar Bradley Wiggins. De tijdrit gaat hoe dan ook grote gevolgen hebben voor het klassement.

Favorieten
In de afgelopen editie konden punchers als Arthur Vichot en José Joaquín Rojas bij de beste vier in het klassement eindigen. Daar is het parcours nu te lastig voor. Voor kandidaten op de eindwinst moeten we dit keer naar klimmers met een goede tijdrit kijken.

Richie Porte past goed in dat profiel. De Australiër wist twee jaar geleden Parijs-Nice al eens te winnen. De Koers naar de Zon kende toen een vergelijkbaar parcours met eveneens een slottijdrit op de Col d’Èze. Dat bleek hem uitstekend te liggen. Porte heeft ook dit seizoen al een goede vorm laten zien. In de Tour Down Under boekte hij op indrukwekkende wijze een ritzege op Willunga Hill. Daarna trok Porte in de Volta ao Algarve zijn goede lijn door.

De Portugese rittenkoers werd uiteindelijk gewonnen door zijn ploegmaat Geraint Thomas. De Brit versloeg daar Michal Kwiatkowski. Beide renners zullen ook in Parijs-Nice van start gaan. Het is twijfelachtig of Thomas de bergen kan overleven, maar Kwiatkowski heeft bewezen dat in zijn mars te hebben. Dat maakt de Pool een belangrijke kanshebber voor eindwinst. Hetzelfde geldt voor Tejay van Garderen. Ook hij heeft dit seizoen reeds een goed niveau getoond. In de Ronde van Oman werd de Amerikaan tweede.

Achter de namen van Fabio Aru en Andrew Talansky staat daarentegen een groot vraagteken. Beide renners hebben dit seizoen nog géén wedstrijdkilometer gereden, maar behoren dankzij hun status toch tot de favorieten. Aru – die vorig jaar in de Giro en de Vuelta bij de beste klimmers hoorde – beschikt in Parijs-Nice over een ijzersterke ploeg. Onder meer oud-winnaar Luis Leon Sanchez, Jakob Fuglsang en Rein Taaramäe zullen hem bijstaan. Talansky werd in 2013 al eens tweede en hoopt ditmaal één plaats hoger te eindigen.

De Nederlandse hoop is voornamelijk gevestigd op Wilco Kelderman. De renner van LottoNL-Jumbo vindt dankzij zijn goede tijdritcapaciteiten een parcours op zijn maat. In de Ruta del Sol liet hij bovendien zien dat het met zijn klimmersbenen goed zit. Ook Tom Dumoulin wil voor een klassement gaan, maar een maagvirus dwarsboomt zijn voorbereiding. Het is de vraag hoe hij daarvan herstelt. Zijn ploeg Giant-Alpecin heeft met Warren Barguil een tweede kopman achter de hand. De Belgen zullen vooral naar Tim Wellens kijken.

Bij Tinkoff-Saxo mikt men op Rafal Majka. De Pool mag bij afwezigheid van Alberto Contador voor eigen kansen gaan in Parijs-Nice. Hij toonde in Oman goede vorm, maar moest daar zijn meerdere erkennen in een verrassende Rafael Valls. Wellicht kan de renner van Lampre-Merida in Frankrijk opnieuw voor een stunt zorgen. Zijn ploeg beschikt daarnaast over Rui Costa, die vorig jaar tweede werd. Tot slot maken ook Romain Bardet (AG2R La Mondiale), Simon Špilak (Katusha) en Rohan Dennis (BMC) kans op een goed resultaat.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Richie Porte
*** Tejay van Garderen en Michal Kwiatkowski
** Fabio Aru, Wilco Kelderman en Andrew Talansky
* Rafal Majka, Rui Costa, Simon Špilak en Romain Bardet

Deelnemerslijst Parijs-Nice 2015