Lang gewacht en stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen. Na bijna tweeënhalf jaar gaan de renners eindelijk weer dokkerend over de ontelbare kasseien die het parcours van Parijs-Roubaix rijk is! De vorige keer deed de Roompot-ploeg nog mee en ook de zege van Philippe Gilbert lijkt alweer een hele poos geleden – en dan was er nog het ambitieuze plan van oud-winnaar Andrea Tafi om mee te doen! Wat kunnen we zondag verwachten, en wat doet het weer? WielerFlits blikt vooruit!

Hij veegt de modder van z’n kop, z’n ogen branden
Van het zout, maar ook van het venijn

Het is het snijden van de kou
Dit is de puurste vorm van rauw
Elke vezel in zijn lichaam doet hier pijn

Z’n fiets trilt bijna uit z’n handen
Z’n spieren trekken samen, hij verzuurt

Hij moet door en geeft niet op
Door tot op het bot
Door tot voor hoelang het ook maar duurt

Alkemade, L. (2021). Parijs-Roubaix

Historie

Cabaretier, schrijver en acteur Leo Alkemade schreef onlangs samen met gitarist René van Mierlo een liedje over Parijs-Roubaix. De Hel van het Noorden inspireerde al vaker schrijvers, fotografen, documentairemakers en andere kunstenaars in hun werk. Het gevecht met de kasseien, het Bos van Wallers, de stenen douches na de finish: ze brachten talloze verhalen voort. Wie herinnert zich niet de beelden van Evaldas Šiškevičius, die in 2018 moederziel alleen voor de bezemwagen reed maar koste wat het kost de velodroom van Roubaix wilde bereiken?

Voor de vroegste historie moeten we terug naar 1896. Dat jaar ging in de vroege ochtend van 19 april de eerste editie van de koers van start. Vanaf de Porte-Maillot in Parijs begonnen een kleine vijftig deelnemers aan de 280 kilometer lange tocht via Breteuil, Amiens, Doullens en Arras naar Roubaix. Na meer dan negen uur op de fiets kwam de Duitser Josef Fischer als eerste aan in de arbeidersstad, goed voor een gemiddelde snelheid van 30 per uur, een onthaal door tienduizend toeschouwers en een cheque van 1.000 francs.

Parijs-Roubaix werd een jaarlijks terugkerend evenement en een wedstrijd die renners maar wat graag wilden winnen, en trad zo uit de schaduw van de twee keer zo lange Bordeaux-Parijs. Van 1915 tot en met 1918 werd de koers niet verreden vanwege de Eerste Wereldoorlog, maar na de oorlog richtte het evenement zich – weliswaar over vernielde wegen – weer op. Ook de jaren 1940 tot en met 1942 ontbreken in de geschiedenisboeken. Maar nog tijdens de Tweede Wereldoorlog, in 1943 keerde de koers onder controversiële omstandigheden terug.

Tom Boonen deelt het record van de meeste overwinningen in Roubaix – foto: Cor Vos

Wie de historie overigens goed bestudeert, ziet bij 1949 twee winnaars staan. Dat jaar arriveerden drie renners met voorsprong bij de wielerbaan van Roubaix: André Mahé en Jacques Moujica uit Frankrijk en de Belg Frans Leenen. Maar daar werden zij verkeerd gestuurd, waardoor ze op een parkeerplaats terechtkwamen. Zeer vermoeid en uit pure wanhoop klommen ze toen maar over de omheining om toch maar zo snel mogelijk te finishen. Mahé kwam als eerste over de streep, maar moest zijn overwinning in eerste instantie afstaan.

De jury oordeelde dat Mahé niet het juiste parcours had afgelegd en kende de zege toe aan Serge Coppi, die als vierde was gefinisht. Een half jaar later herriep de sportcommissie die beslissing en riep zowel Mahé als Coppi uit tot winnaar. Een jaar later werd Parijs-Roubaix opnieuw gewonnen door een Coppi, deze keer was Fausto aan het feest. In de jaren daarna zetten meer grote renners de koers achter hun naam, denk aan de Belgen Rik Van Looy, Eddy Merckx en Mr. Paris-Roubaix Roger De Vlaeminck, die jarenlang recordhouder was met vier overwinningen.

Niki Terpstra was in 2014 de laatste Nederlandse winnaar – foto: Cor Vos

De Vlaeminck werd pas in 2012 evenaard door zijn landgenoot Tom Boonen. De Vlaeminck en Boonen zijn overigens twee van de tien renners die zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix in een week tijd wisten te winnen. Boonen en Fabian Cancellara speelden dat zelfs tweemaal klaar. Met Van Looy, Merckx, De Vlaeminck en Boonen noemden we al enkele Belgische winnaars; België voert zelfs het lijstje succesvolste landen aan in de kasseiklassieker met 57 overwinningen! Nederland is in die lijst een goede vierde met zes zeges.

Peter Post en Jan Janssen zorgden in de jaren zestig voor de eerste Nederlandse successen, in de jaren tachtig kwamen daar zeges van Jan Raas en Hennie Kuiper bij. Servais Knaven won de regeneditie van 2001. Met nog tien kilometer te gaan ging de Nederlander ervandoor, waarna hij snel een gaatje bij elkaar reed op de concurrentie. Hij werd niet meer achterhaald en kwam als winnaar over de streep. Johan Museeuw en Romāns Vainšteins maakten het feest voor Domo-Farm Frites, de nieuwe ploeg van Patrick Lefevere, compleet door tweede en derde te worden.

Bloemen op de Secteur Pavé Michael Goolaerts – foto: Cor Vos

In 2014 zette ook Niki Terpstra Parijs-Roubaix achter zijn naam. Met nog zes kilometer te rijden plaatste de Nederlander een versnelling in een kopgroep met elf man, waarin Omega Pharma-Quick Step naast Terpstra nog twee pionnen had met Zdeněk Štybar en viervoudig winnaar Tom Boonen. Doordat in de achtervolging de samenwerking ontbrak, groeide de voorsprong van de Nederlandse rouleur tot twintig seconden. Terpstra werd niet meer bijgehaald en kon daarmee de grootste overwinning uit zijn carrière boeken.

Jammer genoeg is Parijs-Roubaix ook onlosmakelijk verbonden met Michael Goolaerts. Tijdens de editie van 2018 kwam de ploegmaat van Wout van Aert bij Véranda’s Willems-Crelan op de tweede kasseistrook van de dag ten val, waarna hij roerloos bleef liggen – de 23-jarige coureur bleek getroffen door een hartaanval. Nadat hij was gereanimeerd werd hij overgebracht naar het ziekenhuis, waar hij in de avond overleed. Als eerbetoon aan Goolaerts is een kasseistrook in het plaatsje Biastre omgedoopt tot de Secteur Pavé Michael Goolaerts.

Laatste tien winnaars Parijs-Roubaix
2019: Philippe Gilbert
2018: Peter Sagan
2017: Greg Van Avermaet
2016: Mathew Hayman
2015: John Degenkolb
2014: Niki Terpstra
2013: Fabian Cancellara
2012: Tom Boonen
2011: Johan Vansummeren
2010: Fabian Cancellara
* in 2020 werd Parijs-Roubaix afgelast

Vorige editie

Tot veler teleurstelling ging Parijs-Roubaix vorig jaar niet door. De kasseikoers stond aanvankelijk voor zondag 12 april op de kalender, maar vanwege de sterke stijging van de coronacijfers in Noord-Frankrijk werd de wedstrijd afgelast. Ook door de datum zondag 25 oktober ging een streep, waardoor de klassieker voor het eerst sinds de oorlogsjaren niet de geschiedenisboeken inging. Zo bleef Philippe Gilbert, de wereldkampioen van Valkenburg, een jaar langer de laatste winnaar van De Hel van het Noorden na zijn overwinning in 2019.

Gilberts naam was voor de 117e editie nochtans omgeven door vraagtekens. De Waalse renner was in aanloop naar de Ronde van Vlaanderen een week eerder namelijk ziek geworden en kon daar geen hoofdrol vertolken. Op voorhand werden Wout van Aert, Alexander Kristoff, Greg Van Avermaet en Peter Sagan wel bij de belangrijkste kanshebbers gerekend. En dan was daar nog het ambitieuze plan van Andrea Tafi. De Italiaan, in 1999 winnaar in Roubaix, droomde van een comeback op 52-jarige leeftijd, maar zag dat streven in duigen vallen.

Pech voor Wout van Aert in het Bos van Wallers – foto: Cor Vos

Zonder Fernando Gaviria die ’s nachts ziek was geworden, trok het peloton zich om kwart over elf in gang voor de 257 kilometer lange slijtageslag door de kruin van Frankrijk. Het was gelijk koers, waardoor de vlucht van de dag pas na 83 kilometer tot stand kwam. De kopgroep groeide uit tot 23 aanvallers, maar slaagde er nooit in meer dan vijftig seconden voorsprong te pakken. Op de eerste kasseistroken werd het peloton door de harde wind in kleine groepjes uiteengeslagen. Na een serie valpartijen en lekke banden werden de vluchters al na 135 kilometer gegrepen.

Op de eerste van de drie belangrijkste kasseistroken, het Bos van Wallers, begon de ellende voor Van Aert. De kopman van Jumbo-Visma kampte eerst met een mechanisch defect, moest daarna van fiets wisselen en kwam vervolgens ook nog eens ten val. Desondanks wist hij zich terug naar het peloton te vechten. Net na de bevoorrading met nog 67 kilometer te koersen ontstond een nieuwe kopgroep. Wesley Kreder kreeg gezelschap van Gilbert, Nils Politt en Rüdiger Selig. Nadat Kreder moest afhaken, gingen de andere vluchters samen verder.

Gilbert ontsnapte en zag vervolgens Politt terugkeren in een groep met Belgisch kampioen Yves Lampaert, Peter Sagan, Sep Vanmarcke en de sterke Van Aert. De zes reden snel een voorsprong van een minuut bij elkaar en zouden deze vervolgens weten vast te houden. Met nog 23 kilometer te rijden viel Gilbert aan, aan het einde van de strook van Cysoing naar Bourghelles. Sagan volgde onmiddellijk, samen met Politt. Op de volgende strook wisten Lampaert en Vanmarcke weer aan te sluiten, terwijl Van Aert zijn eerdere inspanningen moest bekopen.

Op de iconische wielerbaan van Roubaix klopt Gilbert zijn medevluchter Politt – foto: Cor Vos

Op de laatste grote kasseistrook, Carrefour de l’Arbre, probeerde Gilbert het nog eens, maar hij slaagde er niet in om weg te raken. Lampaert kraakte, maar wist even later aan te sluiten. Op diezelfde strook blokkeerde de derailleur van Vanmarcke op de elf, waardoor de Belgische renner op de volgende stroken compleet verzuurde. Iets wat soms nog weleens aan hem knaagt, zei hij dit voorjaar in een interview met Het Nieuwsblad. “Omdat ik die dag voelde dat ik fysiek genoeg over had om te winnen.”

Op een versnelling van Politt op de strook van Gruson, de twee-na-laatste kasseistrook, kwam een reactie van Gilbert, en zij sloegen een gat van dertien seconden. De kloof groeide tot veertig seconden aan het einde van de voorlaatste strook, met Lampaert alleen rijdend op de derde plek en Sagan die er steeds vermoeider uitzag. Uiteindelijk reden Gilbert en Politt samen de iconische wielerbaan van Roubaix op, waar de Belgische renner de sterkste was in de sprint en zegevierde in het monument waarvan niet veel mensen dachten dat hij het kon winnen.

Uitslag Parijs-Roubaix 2019
1. Philippe Gilbert (Deceuninck-Quick Step) 257 km in 5u58m02s
2. Nils Politt (Katusha Alpecin) z.t.
3. Yves Lampaert (Deceuninck-Quick Step) op 13s
4. Sep Vanmarcke (EF Education First) op 40s
5. Peter Sagan (BORA-hansgrohe) op 42s

7. Mike Teunissen (Jumbo-Visma) op 47s
10. Sebastian Langeveld (EF Education First) op 47s
Wedstrijdverslag

Jumbo-Visma’s kopman Wout van Aert was tot het gaatje gegaan – foto: Cor Vos

Parcours

Parijs-Roubaix gaat dit jaar over 257,7 kilometer, waarvan 55 kilometer kasseien – verspreid over dertig kasseistroken. De oplettende lezer zal zien dat in het parcours twee stroken met nummer-8 zijn opgenomen: de stroken van L’Épinette en Moulin-de-Vertain volgen zo vlak na elkaar dat ze gezamenlijk als een strook worden aangeduid. Met deze cijfers is het aantal kilometer keien dat de renners voor de wielen krijgen geschoven 500 meter meer dan twee jaar geleden. Ook telt de route dit jaar een kasseistrook méér.

Anders dan de naam van de Franse klassieker doet vermoeden, begint L’Enfer du Nord al jaren niet meer in Parijs. Nadat eerst de start naar Chantilly werd verplaatst, is sinds 1977 Compiègne het uitgangspunt voor de wedstrijd. Tachtig kilometer ten noordoosten van de Franse hoofdstad wordt zondag om elf uur het vertreksein gegeven en na een neutralisatie van 7,2 kilometer kan de koers, 903 dagen na de vorige editie, ècht beginnen. In de eerste ruim negentig kilometer zullen de vluchters proberen een eerste kopgroep op te zetten.

Na 96,3 kilometer is de sector Troisvilles-Inchy, net als twee jaar geleden, de eerste kasseistrook van de dag. Maar anders dan in 2019 wordt deze strook in zijn geheel van 2,2 kilometer verreden. De route laat vervolgens de strook van Biastre links liggen, waarna de stroken van 29, 28 en 27 elkaar in sneltreinvaart opvolgen. Daarna wijkt de route opnieuw wat af vergeleken met twee jaar terug: bij Saint-Python gaat het parcours in noordelijke richting naar Haussy en daarna naar het korte kasseistrookje Haussy naar Saint-Martin-sur-Écaillon (26).

Vervolgens wordt de strook van Vertain naar Saint-Martin-sur-Écaillon in de omgekeerde richting afgelegd: dit zal de koers extra pit geven, omdat de renners deze keer moeten klimmen. Daarna gaat de koers wat oostelijker, over de strook Capelle-Ruesnes (24) – Hameau du Buat genaamd. Deze oplopende strook is in 2005 ontdekt, maar werd sinds 2016 niet meer in de route van Parijs-Roubaix opgenomen. Na het verlaten van deze strook hebben de renners nog dertig kilometer de tijd om zich voor te bereiden op de passage van het Bos van Wallers (19).

Les Amis de Paris-Roubaix hebben de afgelopen weken hard hun best gedaan om de beruchte, 2.300 meter lange bosweg bij Arenberg op te poetsen en klaar te maken voor zondag. Op 95,3 kilometer van de finish beginnen de renners aan de 5-sterrenstrook, die al zo vaak bepalend is geweest in het koersverloop, net als de stroken Mons-en-Pévèle (11) en Carrefour de l’Arbre (4). Vanaf daar gaat de route over de laatste stroken van de dag, die van Gruson, Hem en Roubaix, naar de prestigieuze finish op de wielerbaan van de Vélodrome de Roubaix.

Datum: zondag 3 oktober
Start: 11.00 uur
Finish: tussen 17.05 en 17.40 uur
Afstand: 257,7 kilometer (waarvan 54,5 km over kasseien)

Alle kasseistroken van Parijs-Roubaix 2021

Pont Gibus, vernoemd naar de Franse wielerheld Gilbert Duclos-Lasalle – foto: Cor Vos

30. Troisvilles à Inchy (nog 161,4 km) 2.200m – ***
29. Viesly à Quiévy (nog 154,9 km) 1.800m – ***
28. Quiévy à Saint-Python (nog 152,3 km) 3.700m – ****
27. Saint-Python (nog 147,6 km) 1.500m – **
26. Haussy à Saint-Martin-sur-Écaillon (nog 141,1 km) 800m – **
25. Saint-Martin-sur-Écaillon à Vertain (nog 136,8 km) 2.300m – ***
24. Capelle à Ruesnes (nog 130,4 km) 1.700m – ***
23. Artres à Quérénaing (nog 121,4 km) 1.300m – **
22. Quérénaing à Maing (nog 119,6 km) 2.500m – ***
21. Maing à Monchaux-sur-Écaillon (nog 116,5 km) 1.600m – ***

20. Haveluy à Wallers (nog 103,5 km) 2.500m – ****
19. Trouée d’Arenberg (nog 95,3 km) 2.300m – *****
18. Wallers à Hélesmes (nog 89,3 km) 1.600m – ***
17. Hornaing à Wandignies (nog 82,5 km) 3.700m – ****
16. Warlaing à Brillon (nog 75 km) 2.400m – ***
15. Tilloy à Sars-et-Rosières (nog 71,5 km) 2.400m – ****
14. Beuvry à Orchies (nog 65,2 km) 1.400m – ***
13. Orchies (nog 60,2 km) 1.700m – ***
12. Auchy à Bersée (nog 54,1 km) 2.700m – ****
11. Mons-en-Pévèle (nog 48,6 km) 3.000m – *****

10. Mérignies à Avelin (nog 42,6 km) 700m – **
9. Pont-Thibault à Ennevelin (nog 39,2 km) 1.400m – ***
8. Templeuve (L’Épinette) (nog 33,8 km) 200m – *
8. Templeuve (Moulin-de-Vertain) (nog 33,3 km) 500m – **
7. Cysoing à Bourghelles (nog 26,9 km) 1.300m – ***
6. Bourghelles à Wannehain (nog 24,4 km) 1.100m – ***
5. Camphin-en-Pévèle (nog 19,9 km) 1.800m – ****
4. Carrefour de l’Arbre (nog 17,2 km) 2.100m – *****
3. Gruson (nog 14,9 km) 1.100m – **
2. Willems à Hem (nog 8,2 km) 1.400m – ***
1. Roubaix (Espace Charles Crupelandt) (nog 1,4 km) 300m – *

Favorieten

De pechduivel ligt altijd op de loer in Parijs-Roubaix, waardoor zelfs de topfavoriet op zijn beste dag kansloos kan zijn voor de overwinning. Maar normaal gesproken komen de betere rouleurs bovendrijven in de Hel van het Noorden: de stoempers, mannen die een zware versnelling kunnen ronddraaien. Ook komt ervaring in offroad-racen van pas: op de kasseistroken waar de ene kei nog schever ligt dan de andere, is stuurmanskunst vereist – zeker met het verwachte weer. Elk beetje ervaring in deze koers helpt eveneens mee.

Wout van Aert heeft nog een rekening openstaan met Parijs-Roubaix – foto: Cor Vos

Dan komen we al snel uit bij de twee beste veldrijders van de afgelopen zeven jaar. Wout van Aert was vorig weekend in eigen land een van de grote favorieten voor de wereldtitel, maar de kopman van België moest genoegen nemen met de elfde plaats terwijl hij titelverdediger Julian Alaphilippe naar zijn tweede regenboogtrui op rij zag denderen. Door de ongebruikelijke plaats op de kalender krijgt Van Aert in Parijs-Roubaix de kans om zich te revancheren voor het WK. Het speerpunt van Jumbo-Visma heeft bovendien nog een rekening openstaan met de Helleklassieker, nadat hij twee jaar geleden vanwege pech zijn wonderbenen niet kon verzilveren.

Met de steun van Mike Teunissen, in 2014 winnaar van de belofteneditie van Parijs-Roubaix, moet Van Aert dan wel afrekenen met zijn eeuwige rivaal Mathieu van der Poel. Anders dan WvA maakt de kopman van Alpecin-Fenix zijn debuut in de Helleklassieker, maar dat hij de kwaliteiten heeft om mee te doen voor de overwinning op de beroemde velodroom staat buiten kijf. Op het WK in Vlaanderen moest Van der Poel vrede nemen met een bijrol, maar naar eigen zeggen is hij er klaar voor om zondag zijn wegseizoen in schoonheid te beëindigen. “In een wedstrijd als deze is veel mogelijk. Uiteindelijk ben ik op het WK ook niet helemaal de vernieling in gereden.”

Mathieu van der Poel wil zijn wegseizoen in schoonheid beëindigen – foto: Cor Vos

Wie ook over de nodige stuurvaardigheid beschikt, is Peter Sagan. De Slowaak is aan zijn laatste maanden bij BORA-hansgrohe bezig – hij verkast voor twee seizoenen naar TotalEnergies – en kan zijn ploeg met een tweede zege in Roubaix een mooi afscheidscadeau bezorgen. Onlangs nog liet hij zijn goede vorm zien door in zijn thuisland de Ronde van Slowakije te winnen. De Duitse ploeg heeft met Nils Politt echter nog een kaart om te spelen. De rouleur mocht twee jaar geleden op de wielerbaan van Roubaix om de zege sprinten, maar moest in een rechtstreeks duel zijn meerdere erkennen in Philippe Gilbert. Politt boekte afgelopen zomer nog een mooie dagzege in de Tour de France.

Ook met Deceuninck-Quick-Step moeten we zeker rekening houden. Manager Patrick Lefevere werd twee jaar geleden door Het Nieuwsblad namelijk al eens Monsieur Paris-Roubaix onder de ploegmanagers genoemd, vanwege het hoge winstpercentage van zijn ploegen in de klassieker. Florian Sénéchal won in 2011 de koers als junior al eens en heeft op de piste in Roubaix altijd zijn snelle benen mee. Bovendien verkeert hij in de vorm van zijn leven: een week na zijn zege in de Primus Classic werd hij negende tijdens het wereldkampioenschap in Vlaanderen en daarmee was hij na de nieuwe wereldkampioen Julian Alaphilippe de beste Fransman.

Peter Sagan kan zijn ploeg een mooi afscheidscadeau bezorgen – foto: Cor Vos

Kasper Asgreen was een van de hoofdrolspelers van het afgelopen voorjaar en kan zich in de lijst renners fietsen die de dubbel Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix wisten te winnen – al zou er bij de Deense rouleur, anders dan bij bijvoorbeeld Tom Boonen en Fabian Cancellara, dan een half jaar tussen zitten. Yves Lampaert was al eens derde in 2019 en droomt van de zege. Hij werd zelfs met de camera gevolgd voor een eigen minidocumentaire over de kasseiklassieker. En dan is er nog Zdeněk Štybar, die al tweemaal tweede was in Roubaix en van zijn zeven deelnames alleen in 2016 niet in de top-10 eindigde. De Tsjech was bovendien zevende op het WK in Vlaanderen, waar hij een goede indruk maakte!

Bij Trek-Segafredo wonnen Mads Pedersen en Jasper Stuyven Parijs-Roubaix als junior al eens. Pedersen bewees woensdagmiddag met zijn derde plaats in de Eurométropole Tour dat het met zijn vorm wel snor zit, nadat hij door twee valpartijen een kater overhield aan het WK. Bovendien weten we dat de Deen boven kan komen drijven als de weergoden de hemelsluizen wagenwijd open zetten. Stuyven, in het voorjaar de winnaar van Milaan-San Remo, greep afgelopen zondag in zijn Leuven net naast het WK-podium en kan op de kasseien van Parijs-Roubaix die enorme ontgoocheling wegspoelen.

Heeft vice-wereldkampioen Dylan van Baarle de juiste vorm te pakken? – foto: Cor Vos

Voor het WK ging het in Nederland vooral over Mathieu van der Poel, maar het was uiteindelijk een andere renner uit de oranjeploeg die naar het podium reed. Dylan van Baarle kwam op het WK terug van een blessure, maar sprong afgelopen zondag achter Julian Alaphilippe mee op de juiste trein en sprintte uiteindelijk knap naar de zilveren medaille. De Nederlander eindigde al drie keer bij de beste twintig in Roubaix en was sinds zijn transfer naar Team Sky steeds de beste van zijn ploeg in de uitslag. Van Baarle lijkt de juiste vorm te pakken te hebben om zondag een rol van betekenis te spelen. Ook Michał Kwiatkowski en Gianni Moscon gaan van start.

Naast Sagan verschijnt nog een handvol oud-winnaars aan de start. Greg Van Avermaet zette in 2017 de koers achter zijn naam, nadat hij twee jaar eerder ook al eens op het podium stond. Ook zijn ploeggenoot Stan Dewulf won Roubaix, als belofte in 2018. Niki Terpstra won de koers in 2014 en staat bij zijn twaalfde deelname aan het vertrek aan de zijde van andere kasseivreters als Anthony Turgis, Adrien Petit en Edvald Boasson Hagen. Ook stond de Nederlander tweemaal als derde op het podium. John Degenkolb en Philippe Gilbert zijn de oud-winnaars bij Lotto Soudal, waar ook man in vorm Tosh Van der Sande een interessante naam is.

Greg Van Avermaet is een van de oud-winnaars aan de start – foto: Cor Vos

Hij stond al een keer op het podium en was drie keer vierde, maar winnen deed Sep Vanmarcke nog nooit. In 2019 zag de Belg van Israel Start-Up Nation zijn kansen in rook opgaan door een kapot versnellingsapparaat: wéér vierde. Het staat echter vast dat hij ongenadig hard over keien kan rijden, anders rijd je niet zo’n reeks korte uitslagen bij elkaar in de Hel van het Noorden. Zijn ploeggenoot Mads Würtz Schmidt won de junioreneditie van Parijs-Roubaix in 2012. Vanmarckes vorige ploeg EF Education-Nippo rekent op onder anderen man in vorm Michael Valgren, derde op het WK, tempobeul Stefan Bissegger, Jens Keukeleire en Sebastian Langeveld.

Enkele grote blokken zijn nog niet aan bod gekomen. Denk aan Bahrain-Victorious dat met Matej Mohorič, Europees kampioen Sonny Colbrelli en good old Heinrich Haussler aan de start staat. UAE Emirates reist met een mix van hardrijders en afmakers af naar Compiègne, met op papier Alexander Kristoff als gevaarlijkste man. Bij Qhubeka NextHash is het uitkijken naar het debuut van Victor Campenaerts, die de switch maakte van pure tijdrijder naar wegrenner. Team DSM rijdt met onder anderen Nils Eekhoff, in 2017 de beste belofte, en Søren Kragh Andersen.

Sep Vanmarcke stond al een keer op het podium en was drie keer vierde – foto: Cor Vos

Naast AG2R Citroën en TotalEnergies staan ook de andere Franse ploegen ongetwijfeld met extra motivatie aan de start. Groupama-FDJ rekent op Arnaud Démare en Stefan Küng, terwijl Ramon Sinkeldam in 2011 de beste belofte was. Zijn landgenoot Bram Welten (Arkéa Samsic) won in 2015 dan weer de juniorenversie. Hij rijdt aan de zijde van Connor Swift, Daniel McLay en Clément Russo. Bij Cofidis zijn Christophe Laporte en Jempy Drucker de speerpunten, bij Delko zijn dat Evaldas Šiškevičius en Pierre Barbier. B&B Hotels brengt de Belgen Bert De Backer, die aan zijn afscheidstournee bezig is, en Jens Debusschere aan de start.

Om het lijstje belangrijke namen per ploeg af te maken: Timothy Dupont en Stanisław Aniołkowski (Bingoal Pauwels Sauces WB), Baptiste Planckaert en Taco van der Hoorn (Intermarché-Wanty-Gobert), Iván García Cortina en Imanol Erviti (Movistar), Luke Durbridge en Robert Stannard (Team BikeExchange) en Hugo Houle en Dmitriy Gruzdev (Astana-Premier Tech).

Favorieten volgens WielerFlits
**** Wout van Aert
*** Mathieu van der Poel, Peter Sagan
** Kasper Asgreen, Mads Pedersen, Florian Sénéchal
* Dylan van Baarle, Yves Lampaert, Nils Politt, Jasper Stuyven

Website organisatie
Deelnemerslijst

Weer en TV

Niets is zo veranderlijk als het weer, maar zoals het er nu naar uitziet gaat het zondag regenen. De kans is dus groot dat we voor het eerst in jaren weer een natte uitgave van Parijs-Roubaix te zien krijgen! Ook wordt het fris aan hooguit 17 graden en lijkt het hard te gaan waaien, met rukwinden van 55 tot 80 kilometer per uur. Parijs-Roubaix wordt vanaf 10.55 uur uitgezonden op Eurosport 1 en GCN, waardoor de wedstrijd van start tot finish rechtstreeks te zien is. Ook is de koers live te volgen via Sporza en de NOS. Bespreek het verloop van de Helleklassiekers via de Volg Hier bij ons op WielerFlits.