Remco Evenepoel heeft het WK tijdrijden bij de elite mannen gewonnen. De Belgische renner klopte na een tijdrit van 47,8 kilometer Filippo Ganna (Italië) en Joshua Tarling (Groot-Brittanië). Andere favorieten Wout van Aert (vijfde) en Stefan Küng kwamen (twaalfde) niet in de buurt van de medailles.

De race tegen de klok voor de elite mannen begon en eindigde in Stirling. Het parcours was zo goed als volledig vlak. Zo goed als, want onderweg lagen er een aantal korte hellingen. Die waren overigens niets in vergelijking met de laatste 800 meter van de tijdrit. Deze kleine kilometer – voor een deel op kasseien – kende een gemiddeld stijgingspercentage van 5,5%.

Na heel wat mindere goden was Ryan Mullen de eerste renner die een degelijke tijd neerzette. De Ier ging als eerste onder het uur en zette een tijd neer van 58 minuten en 21 seconden. Niet veel na de finish van Mullen stonden de eerste grote kanonnen aan de start – waaronder Wout van Aert en Rohan Dennis -, dus was het wachten op hun tussentijden.

Tarling, de verrassing van de dag – foto: Cor Vos

Alleen Ganna en Evenepoel sneller dan Tarling
Na een goede tien kilometer zette Van Aert echter een teleurstellende tussentijd neer. De Belg moest al maar liefst 27 seconden toegeven op de toenmalige snelste tijd van de 19-jarige Joshua Tarling. Die tijd van Tarling was overigens wel bijzonder straf, want alleen Filippo Ganna en Remco Evenepoel doken bij het eerste tussenpunt onder tijd van de zeer jonge Brit.

Ganna deed zes seconden beter, Evenepoel twee. Stefan Küng, een andere grote favoriet, deed na het eerste deel van de tijdrit 40 seconden minder snel dan Ganna. Het was nog heel vroeg om conclusies te trekken na het eerste tussenpunt, maar we leken wel af te stevenen op een strijd tussen Ganna, Evenepoel en de verrassende Tarling.

De gestroomlijnde Ganna – foto: Cor Vos

Richttijd Tarling aan de streep
Aan het tweede tussenpunt, dat na 35 kilometer lag, bevestigde Tarling. Hij breidde zijn voorsprong zelfs uit op een aantal sterke mannen. Tarling was ook de eerste renner die een échte richttijd neerzette in Stirling. Een richttijd, maar misschien ook een tijd voor een medaille. De Brit knalde naar een tijd van 56 minuten en 7 seconden, meer dan een minuut sneller dan de toenmalige snelste tijd van Nelson Oliveira.

De volgende aan de streep was Van Aert, die een ietwat beter laatste deel van de tijdrit reed. Hij liep een paar seconden in op Tarling, maar reed toch nog altijd 49 seconden trager. Ondertussen waren Ganna en Evenepoel aan het tweede tussenpunt. De Italiaan was daar dertien seconden sneller dan Tarling, Evenepoel deed daar nog eens twaalf seconden bij. Vanaf dat moment was het duidelijk dat Ganna en Evenepoel gingen uitmaken wie wereldkampioen werd, tenzij een van de twee groot verval kende in de laatste kilometers.

Evenepoel had zijn tijdrit goed ingedeeld – foto: Cor Vos

Goud voor Evenepoel 
Het volgende richtpunt was het derde tussenpunt na een goede 40 kilometer. Ganna breidde daar zijn voorsprong op Tarling uit met een aantal seconden, maar het was natuurlijk de tijd van Evenepoel die ertoe deed. De Aerokogel van Schepdaal verloor op zijn beurt twee seconden van zijn voorsprong op Ganna. De kasseiklim in Stirling ging met andere woorden beslissen wie wereldkampioen ging worden.

Ganna leek – logischerwijs – niet meer zo fris op de slotklim. De werelduurrecordhouder verloor zelfs wat tijd op Tarling. Evenepoel daarentegen reed een betere slotklim en pakte weer wat tijd terug op Ganna. Dat was vanzelfsprekend ook de nieuwe snelste tijd, een tijd waar niemand meer onder kon duiken. Evenepoel knalde met andere woorden naar goud. Ganna werd tweede op twaalf seconden, Tarling was de verrassende derde. De vierde plaats was weggelegd voor Brandon McNulty, Van Aert werd vijfde.

Het goud van Evenepoel had ook een historisch randje. Het was namelijk de eerste keer ooit dat een Belgische renner zich tot wereldkampioen tijdrijden kroonde. Daarbovenop was Evenepoel ook nog maar de tweede renner in de geschiedenis van het wielrennen die zowel de tijdrit als de wegrit kon winnen. De eerste renner die daarin slaagde was de Spanjaard Abraham Olano.