Vandaag maakte Lance Armstrong bekend dat hij definitief een punt zet achter zijn actieve wielerloopbaan. De inmiddels 39-jarige Amerikaan zal met name herrinerd worden aan zijn imponerende record van zeven eindzeges in de Tour de France, maar dat was lang niet het enige wat de carriere van ‘The Boss’ kleurde. WielerFlits blikt uitgebreid terug op de loopbaan van één van de grootste renners in de geschiedenis van het wielrennen.

foto: Sirotti

‘Eerste loopbaan’
De wielerwereld maakte voor het eerst kennis met Lance Armstrong, geboren als Lance Edward Gunnerson, in het jaar 1992. De toen 20-jarige Amerikaan was via de triatlon in het wielrennen verzeilt geraakt, en won in dienst van Motorola met de Trofeo Laigueglia meteen zijn eerste profwedstrijd. Een seizoen later toonde hij zich voor de eerste maal in de later door hem gedomineerde Franse rittenkoers Tour de France, waarin hij een etappe won. In het seizoen 1993 boekte hij zijn grootste overwinning tot dan toe: Armstrong soleerde in Oslo naar de wereldtitel.

Nadien viel Armstrong met name op in het klassieke werk. Zo werd de Amerikaan onder meer tweede in de Amstel Gold Race, tweede in Luik-Bastenaken-Luik en eerste in de Waalse Pijl en de Classica San Sebastian.

Kanker
Eind 1996 veranderde het leven van Lance Armstrong indringend. Bij de Amerikaan werd namelijk teelbalkanker geconstateerd, met uitzaaiingen naar de longen, hersenen en de buik. De doktoren gaven de onfortuinlijke Amerikaan een overlevingskans van minder dan 40%, maar na enkele maanden was Armstrong toch genezen. Sindsdien is de Amerikaan één van de gezichten in de strijd tegen kanker, en zo heeft hij ook zijn eigen kankerbestrijdingsfonds Livestrong opgezet. De ziekte zorgde er echter ook voor de Armstrong als wielrenner veranderde. De Amerikaan zegt zelf altijd dat hij zonder de ziekte nimmer de Tour de France had gewonnen.

‘Tweede loopbaan’
Dat laatste deed hij echter wel, en niet éénmaal. Nee, Armstrong hield onder toeziend oog van zijn nieuwe manager Johan Bruyneel de Franse rittenkoers van 1999 tot 2005 zeven jaar lang in een ijzeren greep. De critici die na zijn eerste eindzege in 1999 nog beweerden dat hij het tegen de dat jaar afwezigen vedetten Jan Ullrich en Marco Pantani niet zou redden, werden een jaar later meedogenloos de mond gesnoerd. Armstrong won namelijk weer, en wel met ruim zes minuten voorsprong op Ullrich.

Armstrong zorgde in de wielerwereld voor de nodige innovaties die later door veel renners zijn overgenomen. Zo was de Amerikaan de pionier van trappen op een hoge frequentie, en daarnaast was hij de eerste die zich in een seizoen op slechts één koers richtte. Niemand nam zijn voorbereiding zo serieus als Armstrong deed. Dit zorgde er tot ongenoegen van velen echter wel voor dat de Tour de France gedirigeerd door Armstrong en zijn ploeg zeven jaar lang weinig spanning bood. Alleen de editie van 2003 zorgde dankzij een sterke Jan Ullrich voor kleine verschillen in de eindrangschikking. Eind 2005 nam Armstrong direct na zijn zevende Tourzege voor de eerste maal afscheid van het wielrennen.

‘Derde loopbaan’
Eind 2008 maakte Armstrong tot ieders verrassing bekend dat hij in 2009 terug zou keren, met als hoofddoel reclame maken voor zijn Livestrong-foundation, maar zoals hij zelf later toegaf ook om voor de achtste maal de Tour de France te winnen. Armstrong trad in dienst van Johan Bruyneels Astana, terwijl hij zijn loon direct op de Livestrong-rekening liet storten. Zo werd de voormalige vedette ploegmaat van de nieuwe held Alberto Contador, wat voor een hoop commotie zorgde. In de Tour bleek de jonge Contador echter een maatje te sterk voor Armstrong, die op 38-jarige leeftijd wel als 3de wist te eindigen.

In 2010, met zijn nieuw opgerichte ploeg Team RadioShack, nam Armstrong in feite al afscheid van het wielrennen. In de eerste bergetappe naar Morzine kende de Amerikaan een historische inzinking, en uitendelijk eindigde hij op een anonieme 23ste plaats. Vervolgens reed hij begin 2011 nog de Tour Down Under, wat dan echt de laatste wedstrijd bleek te zijn van de beste Tourrenner aller tijden. Het lijkt er namelijk op dat hij het laatste deel van zijn welbekende uitspraak nu wél serieus neemt. “Pain is temporary. It may last a minute, or an hour, or a day, or a year, but eventually it will subside and something else will take its place. If I quit, however, it lasts forever.”

Tour de France-deelnames
1993	DNF	(1 ritzege)
1994	DNF
1995	36ste	(1 ritzege)
1996	DNF
1999	1ste	(4 ritzeges)
2000	1ste	(1 ritzege)
2001	1ste 	(4 ritzeges)
2002	1ste 	(4 ritzeges)
2003	1ste 	(1 ritzege)
2004	1ste 	(5 ritzeges)
2005	1ste 	(1 ritzege)
2009	3de
2010	23ste
Belangrijkste overwinningen
7x Tour de France
2x Dauphiné Liberé
1x Wereldkampioen op de weg
1x Classica San Sebastian
1x Waalse Pijl
1x Ronde van Zwitserland
Ploegen
1993-1996	Motorola			Verenigde Staten
1997		Cofidis			Frankrijk
1998-2004	US Postal Service	Verenigde Staten
2005		Discovery Channel	Verenigde Staten
2009		Astana			Kazachstan
2010		Team RadioShack	Verenigde Staten