Het is voor Sep Vanmarcke (28) dit seizoen een beetje als thuiskomen bij het Amerikaanse Cannondale-Drapac. Na vier jaar Nederlandse loondienst bij LottoNL-Jumbo, maakte hij afgelopen winter weer de overstap naar de formatie van Jonathan Vaughters. Het grote doel? “Eindelijk die klassieker binnenhalen, maar ik heb niet het gevoel dat het per se dit jaar moet gebeuren”, vertelt Vanmarcke in een babbel met WielerFlits.

De afgelopen vier jaar heeft Vanmarcke zich bij de formatie van Richard Plugge ontpopt tot een van de absolute wereldtoppers in het kasseienwerk. Podiumplaatsen bij de vleet: twee keer derde in de Ronde van Vlaanderen, een keertje tweede in Parijs-Roubaix en datzelfde resultaat in Gent-Wevelgem, maar die grote vis ontbrak telkens. Tijd dus om nieuwe oorden op te zoeken, niet toevallig bij de ploeg waar het voor hem destijds allemaal is begonnen met winst in de Omloop Het Nieuwsblad van 2012.

“Het contact met Jonathan Vaughters is er de afgelopen jaren altijd wel een beetje gebleven”, bekent Vanmarcke. “Niet constant, maar wel vaak genoeg om te beseffen dat zijn interesse in mij er al die tijd is geweest. Het is heel leuk om weer samen te werken met mensen met wie ik dat in het verleden al heb gedaan. Anderzijds is alles ook heel nieuw, want veel renners van toen blijven er niet meer over. Het is voor mij juist de combinatie van het vertrouwde en dat nieuwe aspect die het heel interessant maakt.”

Ik begrijp wel dat er geen versterking kwam voor mij, de ploeg moet ook rekening houden met het budget.

Extra steun in finales
Het is een publiek geheim dat het gebrek aan steun in de finale van sommige klassiekers aan de basis ligt van Vanmarckes vertrek. Toch wil hijzelf zijn transfer niet alleen daaraan toeschrijven. “Zoiets heeft diverse redenen. Het missen van bepaalde renners is daar een van. Ik heb een aantal keer aangegeven dat ik graag versterking wou, die is er niet gekomen. Ik begrijp dat wel, de ploegleiding moet natuurlijk rekening houden met het budget. Ofwel komt er versterking voor de klimmers, ofwel gaat het geld naar de sprinters, ofwel de klassieke kern. Spijtig voor mij werd er dus voor die andere zones gekozen.”

Bij Cannondale-Drapac heeft men wel aan Vanmarcke gedacht: hij krijgt Sebastian Langeveld en Dylan van Baarle in dienst. Taylor Phinney en Tom Van Asbroeck – mee overgekomen van LottoNL-Jumbo – kunnen ook uit de voeten op kasseien. Zijn dat de vier die het voor Vanmarcke moeten doen? “Grotendeels wel, Langeveld en Van Baarle zijn zelf in het verleden al in de top-10 van grote klassiekers gefinisht, dus dan kan je wel verwachten dat ze langer meegaan dan tot pakweg dertig kilometer van de streep. Tom Van Asbroeck heb ik trouwens zelf aanbevolen, ik had het gevoel dat hij goed bij deze ploeg zou passen.”

“Verder zijn er nog een aantal talenten die nog niet al te veel ervaring hebben in de klassiekers, maar wel een serieuze motor hebben”, geeft de West-Vlaming nog mee. “Ik denk dan aan Alberto Bettiol, die er een heel sterk najaar heeft opzitten met enkele top-5 plekken in WorldTour-koersen. Ook Ryan Mullen zie ik ver komen, hij heeft er een rotseizoen opzitten door allerlei omstandigheden, maar hij is wel vijfde geworden op het WK tijdrijden. Een sterke brommer. En dan heb je nog Patrick Bevin, ook hij is goed op dreef. Het is wel afwachten hoe die jongens omgaan met een gebrek aan parcourskennis.”

Langeveld en Van Baarle weten wat het is om top-10 te rijden, dus kan je verwachten dat ze lang meegaan.

Opvallend: wederom koos Vanmarcke – ondanks de nodige interesse – niet voor een Belgische ploeg, waar hij misschien zelfs meer steun zou krijgen. Bewust? “Een beetje wel eigenlijk, zeker vroeger hield ik de boot bewust af omdat ik wilde vermijden dat ik in een helpersrol zou terechtkomen. Vooral bij Etixx leek de kans groot dat ik voor Boonen zou moeten knechten. Nu ligt dat natuurlijk anders. Maar toen ik zag dat Cannondale-Drapac mij er echt heel graag bij wilde, terwijl de andere ploegen nog wat bedenktijd vroegen, was de keuze rap gemaakt. Je wilt toch het liefst naar een team dat vertrouwen uitstraalt.”

Omloop én de Gold Race
Enkele dagen terug maakte Vanmarcke zijn wedstrijdprogramma bekend, waarbij meteen enkele zaken opvielen. Zo begint de kasseispecialist bijna drie weken vroeger aan zijn seizoen dan de voorbije jaren. “Op zich speelde dat voor mij geen grote rol. De ploeg had mij in de selectie van de Ronde van Valencia gezet, en dat vond ik oké. Het is goed om eens iets anders te doen, al ben ik ervan overtuigd dat ik eigenlijk niet veel wedstrijdritme nodig heb. De Algarve was voldoende om goed te zijn in de Omloop, maar deze aanpak vind ik zeker ook perfect. Het is fijn om eens nieuwe koersen te rijden.”

En daar hebben we opvallendheidje nummer twee. Vorig jaar sloeg Vanmarcke het openingsweekend, met de Omloop Het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne, immers nog bewust over. “Vorig jaar heb ik niet deelgenomen, omdat ik wilde kijken hoe ik mij het beste kon klaarmaken voor de klassiekers die er toe doen. Nu volg ik hetzelfde traject, maar dan met de Omloop erbij. Natuurlijk zal ik niet in mijn topconditie aan de start staan, maar ik ben er tenminste bij. Heel leuk, want dat is een mooie koers.”

Dat de Omloop, Strade Bianche en Dwars door Vlaanderen, alle drie wedstrijden die Vanmarcke liggen, sinds dit jaar tot de WorldTour behoren, zal ook wel hebben meegespeeld om deze in zijn programma op te nemen? “Natuurlijk, dat maakt die wedstrijden extra belangrijk. Enerzijds wordt het nu nog meer een uitdaging om je vormpiek op het juiste moment van het voorjaar te leggen. Anderzijds, als je te vroeg in vorm bent, kan je nu ook vroeger scoren in de WorldTour dankzij de Omloop Het Nieuwsblad en de Strade Bianche. Dat is op zich beter, die grotere spreiding. Hoe meer kansen voor mij, hoe liever.”

En alsof het klassieke seizoen voor Vanmarcke nog niet lang genoeg duurt, neemt hij het weekend na Parijs-Roubaix ook de Amstel Gold Race erbij. “Vorig jaar heb ik die combinatie voor het eerst gedaan. De seizoenen daarvoor had de ploeg mij wel telkens gevraagd of ik zin had om de Amstel te rijden, maar dat was toen vaak niet het geval. Ik zei altijd, ik wil meedoen, op voorwaarde dat we het al vanaf december in mijn programma zetten. Dan kan je je daar mentaal op voorbereiden. Dat ik het tegen frissere mannen moet opnemen? Klopt, maar ik heb vorig jaar gevoeld dat de top-10 er mogelijk is.”

Twee jaar geleden zei ik voor de klassiekers tegen mezelf: ‘nu moet het gebeuren’. Maar zo werkt dat niet.

Geduld uitoefenen
Kansen genoeg dus in het voorjaar, het is nu aan Vanmarcke om die te grijpen. “Elk jaar probeer ik om een klassieker te winnen, maar elke keer blijkt achteraf dat ik daar nog een beetje sterker voor moet worden. Ik doe wel telkens mee voor het podium en sta er meestal ook wel op, maar er mist altijd iets. Dat klein beetje extra sterkte, en natuurlijk een flinke dosis geluk. Als ik dat heb, dan denk ik dat het voor mij wel kan lukken. Al leg ik mezelf niet de druk op dat het per se dit jaar moet gebeuren dat ik er win.”

“Twee jaar geleden heb ik dat wel gedaan. Ik zei tegen mezelf: ‘nu moet het gebeuren’, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Je verliest het plezier ook in het koersen, als het per se moet. Het is volgens mij een kwestie van geduld. Je hebt supertalenten als Tom Boonen, Fabian Cancellara en Peter Sagan, die dat wel meteen kunnen. Maar er zijn ook uitzonderingen, zoals Mathew Hayman, die wel heel lang heeft moeten wachten. Misschien duurt het bij mij ook wel tot mijn 35e, maar ik jaag mij daar niet meer in op. Ik blijf gewoon heel hard werken en probeer vooral het plezier te behouden. Dat rendeert, denk ik.”

Vanmarcke is in het verleden meer dan eens op een sterke Cancellara gebotst. Die is er dit jaar niet meer bij, verandert dat veel? “Goh, hij was toch altijd een figuur waar enorm naar gekeken werd. Ik ga niet zeggen dat je je koers erop afstemde, maar je wist wel: als hij gaat, dan moet je mee zijn. Best een belangrijke figuur dus, zonder hem wordt het totaal anders koersen. Al heb je Sagan en Greg Van Avermaet die zijn rol wel zullen moeten overnemen. Zij zijn de mannen waarnaar men nu zal kijken in de finales.”

Ik zou het weleens leuk vinden om de Tour een keertje over te slaan. Er zijn heel weinig kansen voor mij.

Geen grote ronde
Om af te sluiten polsen we even naar de verdere seizoensplanning van Vanmarcke. Afgelopen jaren was hij steevast een vaste waarde in de Tour, nu zou daar weleens verandering in kunnen komen. “Ik zou het eigenlijk weleens leuk vinden om de Tour een keertje over te slaan. Ik heb de Tour nu vier keer op rij gedaan, en uiteindelijk besef ik ook wel dat er heel weinig kansen zijn voor renners zoals ik, om daar te scoren. Dan kan ik mij beter richten op de koersen in het najaar, die mij wél goed liggen.”

Anders gezegd: hypothekeert de Tour niet jaar na jaar het naseizoen van de 28-jarige? “Dat valt mee, je komt altijd met een goede conditie uit de Tour. Alleen vragen die drie weken koers mentaal veel van een renner, daar zit het grote verschil. Ofwel vat je met lege batterijen de rest van het najaar aan, ofwel doe je de Tour niet en ga je met volle moraal tegen het najaar aan. Het is nog niet beslist, maar er is een grote kans dat ik de Tour bewust niet doe. De Vuelta is ook geen optie, want dan mis je Canada. Waarom niet, hé, eens een jaartje zonder een grote ronde?”

---

[poll id=”414″]