De Vuelta a España 2008 zit er alweer op. Alberto Contador was bij de start in Granada natuurlijk de torenhoge favoriet om de 63e editie van de Vuelta te winnen en kon dit na dik drie weken koers nog eens waarmaken ook. De grootste concurrent van de Spanjaard voor de start was zijn landgenoot Carlos Sastre, de winnaar van de Tour de France, en die leek in bloedvorm.

Niets was minder waar. De zevende etappe was de eerste krachtmeting voor de klassementsrenners, en toen bleek al dat bijna niemand in staat was Contador bij te houden. Contador sprong in de laatste honderd meter weg bij Rodríguez, Leipheimer, Anton en Sastre. Alejandro Valverde verloor al bijna een minuut.

In de achtste etappe leek het erop dat de concurrentie zich redelijk had hersteld. Valverde, Contador en Anton kwamen in een groepje te zitten dat om plek twee kon sprinten. De Spanjaard van Caisse d’Epargne, Alejandro Valverde, ging op het juiste moment aan en won met gemak van Contador en Anton. De overige klassementsrenners wisten het verlies te beperken tot vijf seconden.

De volgende dagen lag het initiatief bij de aanvallers en sprintersploegen. In de twaalfde etappe zakte Alejandro Valverde nog verder weg voor de strijd om de overwinning in het klassement. De renner van Caisse d’Epargne liet zich compleet verrassen door Astana. De ploeg van Contador begon hard op kop van het peloton te rijden, toen Valverde zich net terug had laten zakken. Acht renner van Caisse d’Epargne probeerden het verlies ten opzichte van de overige klassementsrenners zo beperkt mogelijk te houden, maar uiteindelijk verloor Valverde drie minuten en 23 seconden.

In de dertiende etappe zou uiteindelijk de sleutel tot de eindwinst liggen. Eén van de zwaarste bergen van het seizoen, de Alto de El Angliru stond in de dertiende etappe op het programma. Contador reed iedereen in de vernieling, kwam solo aan op de top en pakte ook nog de leiding in het algemeen klassement. Valverde eindigde op plek twee en kwam 42 seconden later aan dan Contador. Leipheimer bleek de enige die nog een beetje in de buurt van zijn teamgenoot Contador kon komen. De Amerikaan stond tweede in het klassement met een achterstand van een dikke minuut.

Ook in de daarop volgende etappe won Contador. Op de E.E. Fuentes de Invierno eindigde hij twee seconden voor Leipheimer en vier seconden voor Mosquera. Contador’s enige bedreiging, voor zover je een teamgenoot een bedreiging kunt noemen, was nog steeds Levi Leipheimer. Carlos Sastre stond inmiddels derde op 3 minuten en 41 seconden en het was voor hem eigenlijk onmogelijk om de ronde nog te winnen.

De volgende etappes waren weer voor de aanvallers en sprinters. Dapena, Boonen, Weylandt en Erviti wonnen elk een etappe. In de negentiende etappe lieten de top van het klassement zich weer van voren zien. Onder andere Carlos Sastre ging tijdens de etappe in de aanval. Uiteindelijk reed er een kopgroep van drie man weg. De koplopers konden makkelijk worden teruggepakt, maar omdat de achtervolging te laat op gang kwam kon Arroyo met een nipte voorsprong de etappe winnen. De klassementsrenners eindigden netjes bij elkaar in een groepje.

De volgende dag stond een klimtijdrit op het programma. Leipheimer ging in deze tijdrit als een stoomtrein en won met een tijd die 31 seconden sneller was dan die van Contador en Valverde. De strijd was gestreden en de laatste etappe zou alleen nog maar uitgereden hoeven te worden.

Dit gebeurde ook. Door een valpartij brak het peloton in stukken waardoor er toch nog een aantal verschuivingen in het klassement waren, maar deze werden later ongedaan gemaakt omdat deze valpartij binnen de drie-kilometerzone was. De etappe draaide uit in een massasprint, die uiteindelijk werd gewonnen door Matti Breschel.