Marc de Maar maakte vorig jaar onverwacht de overstap van Rabobank naar het onbekende United Healthcare. De Noord-Hollander was, mede door blessures, het plezier in het fietsen kwijtgeraakt en hoopte dit in Amerika weer terug te vinden. Helaas kreeg De Maar in het begin van het seizoen direct weer te maken met pech. Inmiddels zijn de blessures voorbij en kan de voormalig Raborenner zich volledig richten op het koersen. Hierover, over zijn verblijf in Amerika en de reden van zijn vertrek uit Nederland sprak Wielerflits met Marc de Maar.

Hoe bevalt het bij je nieuwe ploeg? Hoe kijk je terug op je overgang?
Het gaat weer de goede kant op. Ik heb wat aanloopproblemen gehad, onder andere een blessure opgelopen door verandering van pedalen (van Shimano naar Speedplay). Toen deze langslepende blessure eindelijk verdwenen leek te zijn, ging ik onderuit in mijn eerste wedstrijd voor de ploeg, waardoor ik opnieuw drie weken aan de kant stond. Om eerlijk te zijn heb ik een moeilijke tijd gehad hier in Amerika. Op momenten dat het tegenzit mis je thuis toch wel heel erg en ben je vooral op jezelf aangewezen, waar je normaal altijd terug kan vallen op familie en vrienden.

Waarom ging je juist naar United Healthcare?
Ik heb voor deze ploeg gekozen omdat ik vooral weer plezier wilde hebben in het wielrennen en toe was aan een nieuw avontuur. Het plezier was ik de afgelopen jaren bij Rabobank kwijtgeraakt. Ik heb vorig jaar in juli en augustus een aantal keren met de ploegleiding gesproken en er was gelijk een klik, en er bleek veel ruimte voor mij als persoon. Waar de ploegleiding bij Rabobank het liefst ideale schoonzonen in dienst heeft en waar dus iedereen netjes in de rij dient te lopen, heeft deze ploeg veel meer ruimte voor de vrijbuiters, zoals ik mezelf zie. Ik raakte zelfs zo enthousiast dat ik een aanbieding van een andere ProTour-ploeg naast me neer heb gelegd.

Wat is je rol in de ploeg? Ben jij één van de kopmannen, hoe is die verdeling?
Normaal gesproken ben ik één van de renners die de kar moet trekken, maar door mijn moeizame seizoensstart is het er sportief nog niet echt van gekomen. Wel ben ik één van de leiders van de ploeg, en probeer ik de jongens hier zo goed mogelijk te sturen.

Hoe verhoudt de kwaliteit zich met koersen in Europa?
Het ontbreekt ze hier nog een beetje aan koersinzicht. Een aantal jongens heeft zeker potentie, maar zoals ik al aangaf moeten ze nog veel leren. Het programma van de ploeg is eigenlijk in tweeën gedeeld, we hebben een etappekoersploeg en een criteriumploeg, met die laatste heb ik niet veel van doen.

Je hebt de laatste paar maanden wat tegenslag gehad door het nieuwe materiaal en een valpartij. In de Tour of Gila leek je gelijk een goede vorm te hebben. Hoe gaat het qua koersen momenteel met je?
Ik was nogal verbaasd over mijn eigen niveau, want ik heb erg weinig kunnen trainen sinds januari. Dus ik hoop dat ik deze lijn kan voortzetten. Alles staat nu in het teken van het weer op niveau komen, de Tour of California zal nog iets te vroeg komen maar daarna wil ik weer mee gaan doen om de overwinningen. En dat is zeker haalbaar, aangezien het niveau hier iets lager is dan in Europa.

Toen vorig jaar bekend werd dat je naar Amerika ging, liet je weten dat je het plezier in het fietsen langzaam was kwijtgeraakt. Waar kwam dit door?
Dat kwam vooral door mijn blessureleed van de afgelopen twee jaren. Zoals ik eerder al aangaf, was er weinig ruimte bij Rabobank voor mijn persoon en heb ik me eigenlijk nooit echt gewaardeerd gevoeld. Daarom was ik ook zo gefrustreerd dat ik het seizoen min of meer geblesseerd ben begonnen. Ik wil zo graag weer lekker kunnen fietsen en niet telkens bezig hoeven zijn met revalidatieprogramma’s. Maar ik heb het gevoel dat ik weer op de weg terug ben. En het grote verschil is dat ik me bij deze ploeg erg thuis voel. Er heerst een hele relaxte sfeer, en dat komt vooral doordat de begeleiding dichter bij de renners staat, en de renners dus sneller en makkelijker worden betrokken bij alles.

Met welk doel ben je dit jaar gaan koersen en welke doelen staan er nog voor komend seizoen?
Ik wil graag weer wedstrijden winnen, en het niveau in de ploeg omhoog helpen zodat de sponsoren geïnteresseerd raken om de stap naar Europa te maken.

Zijn er wezenlijke verschillen tussen Amerikaanse wedstrijden en de koersen in Europa?
De koersen zijn hier over het algemeen wat minder lang. En in iedere etappekoers zit een criterium. Het komt er op neer dat ze hier wat meer van de show houden. Verder zijn ze qua organisatie met sommige dingen juist erg professioneel en met andere dingen juist erg amateuristisch. Zo baten ze het product wielrennen erg goed uit hier, veel meer marketing: er wordt veel meer uit ons wielrenners gehaald als fietsende reclameborden, maar op een goede manier. Er is bijvoorbeeld ook meer rechtstreeks contact met sponsoren voor onder meer productverbetering, terwijl ik in Europa los van de mensen van Rabobank zelf eigenlijk nooit andere sponsoren heb gezien of gesproken. Dingen waar ik minder over te spreken ben zijn de eetgelegenheden tijdens wedstrijden. Er wordt vanuit wedstrijdorganisaties of ploegen nooit wat geregeld. Iedereen is dus ’s avonds op zichzelf aangewezen, wat soms weleens vervelend kan zijn als je 200 kilometer hebt afgezien.

Wat zijn je doelen voor de Tour of California?
Het ontbreekt me nog aan conditie om alle acht dagen goed te zijn, dus ik ga waarschijnlijk mijn dagen uitkiezen. Ook voor de sponsor is het een belangrijk evenement, dus we moeten op alle mogelijke manier proberen publiciteit te scoren!

Je hebt een contract voor één jaar, met de optie voor nog een jaar. Wat is je ambitie, zou je het liefst na dit jaar weer terug willen keren naar een ploeg in Europa of zie je jezelf langer in Amerikaanse dienst koersen?
Zoals ik er nu over denk wil ik hier niet nog een jaar blijven. Niet omdat het niet bevalt, maar simpelweg omdat ik thuis teveel mis. Ik woon in Nederland samen met mijn vriendin, in mijn eigen huis. Ik deel hier nu een huis met iemand, ver weg van mijn vriendin, zonder auto, etcetera. Al die dingen bij elkaar vallen af en toe wel zwaar. Daarom heb sinds dit jaar wel veel respect gekregen voor de Ardila’s, Browns en Haymans van deze wereld die eigenlijk altijd ver van huis zijn zonder hun vrouw en gezin. Maar gelukkig lijkt het erop dat de ploeg volgend jaar een gedeeltelijk Europees programma gaat rijden, dus dat zou ideaal zijn.