• zaterdag 23 juli 2022 om 10:15

Quinten Hermans en Intermarché-Wanty Gobert hebben strijdbijl begraven

Interview Het is vier weken geleden dat Quinten Hermans een telefoontje van Aike Visbeek – sportief manager bij Intermarché-Wanty Gobert – kreeg met de melding dat hij zijn Tourselectie was kwijtgespeeld. Een donderslag bij heldere hemel die voor veel ophef zorgde. Er vielen rake woorden, langs beide kanten. Maar zie, tijd heelt een pak wonden. “We moeten nog een half jaar met elkaar verder”, vertelt een openhartige Hermans.

Een kleine reconstructie. Op 18 juni wint Quinten Hermans de koninginnenrit van de Baloise Belgium Tour. Euforie bij zowel Hermans als bij Intermarché-Wanty Gobert. Eerder had de 26-jarige Limburger zijn team ook al een allereerste podiumplaats in een monument bezorgd door naar een tweede plaats te sprinten in Luik-Bastenaken-Luik. Maar na zijn zege in Durbuy twijfelde niemand nog: Hermans was klaar om uit te blinken in zijn debuut tijdens de Tour de France.

Zes dagen later sloeg de sfeer echter eensklaps om. Hermans lichtte zijn team in dat hij zijn aflopend contract niet zou verlengen, maar voor een nieuw avontuur bij Alpecin-Deceuninck koos. Een beslissing die bij het management van Intermarché-Wanty Gobert in het verkeerde keelgat schoot en prompt besloot haar puncher – die in de Tour nochtans een paar aankomsten op maat zou vinden – thuis te laten.

Wat volgde was niet mooi om te zien. De verwijten vlogen in het rond. Hermans was woest, hield geen blad voor de mond en had het zelfs over een karaktermoord. Sportief manager Visbeek beet op zijn beurt van zich af tijdens de traditionele persbabbel voor de start van de Tour. Dat de contractonderhandelingen te lang hadden aangesleept, vond de Nederlander. Op die manier zou Hermans het management van de ploeg gegijzeld hebben.

Gelukkig voor Intermarché-Wanty Gobert keerde in Kopenhagen de rust vrij snel terug in de ploeg. Intussen zit de Tour de France er zo goed als op en belden wij met Quinten Hermans met de vraag hoe hij de voorbije maand doorkwam en vooral, hoe het nu verder moet.

Neem ons eens mee naar dat bewuste telefoontje van Aike Visbeek, Quinten. Hoe heb je dat beleefd?
“Zoals je weet, was ik ontgoocheld en bijzonder kwaad toen Aike me het slechte nieuws meldde. Het kwam onverwacht, zelfs in de wetenschap dat ik van ploeg zou veranderen. Ik heb nog geprobeerd hem te overtuigen, maar merkte snel dat de beslissing onherroepelijk was. Wat ik na dat telefoontje gedaan heb, weet ik niet exact meer. Sowieso mijn familie en alle mensen die samen met mij naar dit doel toegewerkt hadden, op de hoogte gebracht.”

Heb je wat steun gekregen?
“Jawel. Van collega’s, vrienden, mijn familie uiteraard. Tijdens zo’n momenten leer je ook wie het goed voor heeft met jou. Daarnaast gaat het leven gewoon door. De Tour startte zonder mij en daar heb ik me bij neergelegd. Ik moest wel.”

Ook bepaalde mensen in de ploeg bleven achter jou staan, zij het niet meteen in de media.
“Het is me snel duidelijk geworden dat dit een keuze was van hogerhand en dat niet iedereen het met de beslissing eens was. Maar zo gaat dat als keuzes gemaakt moeten worden, denk ik. Niet iedereen zit altijd op dezelfde golflengte. De teleurstelling van mijn vertrek was blijkbaar groter dan verwacht. Het is voor mij nog steeds moeilijk er begrip voor op te brengen.”

Had je het anders moeten aanpakken?
“Goh… Mijn transfer verzwijgen? Ik wilde eerlijk zijn. Bovendien was er in december al een afspraak dat ik vóór de start van de Tour zou beslissen. Dus eigenlijk heb ik me aan die afspraak gehouden. Oké, het heeft lang aangesleept. Ik heb met meerdere partijen aan tafel gezeten, ik ben tussendoor van manager veranderd en ik wilde ook alles goed tegen elkaar afwegen. Dat nam wat tijd in beslag.”

Hoe snel en hoe gemakkelijk heb je de knop weer kunnen omdraaien?
“Toegegeven, de eerste anderhalve week was het moeilijk me op te laden om te gaan trainen. Ik ben een week op vakantie gegaan met mijn vriendin. Daarna ben ik met de wagen doorgereden naar Livigno voor een hoogtestage in functie van het najaar. Eerst individueel. Pas na een viertal dagen ben ik bij de ploegmaats aangesloten. Het was in theorie een individuele stage, maar Intermarché-Wanty Gobert had wel een aantal verzorgers en een trainer voorzien.”

Waarom sloot je pas na een viertal dagen aan?
“Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om opnieuw bij de groep aan te sluiten. Ik voelde me ergens afgewezen door die niet-selectie. Een onterechte gedachte, bleek achteraf. Ploegmaats die ik het beste ken en goed mee opschiet, zoals Laurens Huys en Simone Petilli, stuurden me berichtjes om toch met hen mee te trainen.”

En dat viel uiteindelijk mee?
“Meer zelfs. De ploegmaats hebben me erdoor geholpen, me gemotiveerd. Voor ik het besefte, hoorde ik opnieuw bij de groep. Dat dat niet zo zou zijn, was iets wat ik mezelf had voorgelogen. Zij hadden ook niets met die niet-selectie te maken.”

Je zou de Tour de France niet volgen, zei je. Ben je die belofte nagekomen?
“Nee… Ik was nochtans van plan niet te kijken. De eerste dagen heb ik dat ook niet gedaan. Maar als je op stage bent, heb je in de namiddag (na de training) niets meer te doen. Dan volg je het toch, hé.”

Ritten met aankomsten zoals Longwy of Lausanne. Dat moet pijn hebben gedaan.
“Op zo’n momenten sta je er inderdaad bij stil dat je jezelf niet kan tonen. Maar dat heb ik met andere wedstrijden ook als ik er niet bij ben en het profiel van de etappe is me op het lijf geschreven. Dat voelt altijd wat vreemd aan.”

De vraag die we jou moeten stellen: heb je intussen al contact gehad met de ploegleiding?
“Ja, dat kon ook niet anders, denk ik. Er was (te)veel gezegd en geschreven. Terwijl we nog een half jaar met elkaar verder moeten.”

Hoe is dat gegaan?
“Het contact verliep in eerste instantie via mijn manager. Uiteindelijk belde Aike, ongeveer halverwege de Tour, me zelf op. Kijk, we konden dit laten aanslepen, of erover praten en onze driejarige samenwerking op een positieve manier afsluiten. Dat laatste is wat we gaan proberen te doen.”

Hoe verliep het gesprek?
“Best goed. We hebben allebei onze mening. Aike staat nog steeds achter zijn keuze. Ik ben het er niet mee eens, maar door er met hem over te praten is de boosheid voor een groot deel verdwenen. Ik ben ook overtuigd dat ik hier mentaal sterker uitkom. Daarnaast heb ik gevraagd toch nog een mooi programma te mogen afwerken. Ik was er wat bang voor, maar ik moet zeggen dat dat bijzonder goed meevalt.”

Ik had je in de Ronde van Wallonië verwacht. Dat is toch een rittenkoers die je ligt?
“Die stond – omdat ik de Tour zou rijden – nooit op mijn programma en die wedstrijd is eigenlijk ook niet ter sprake gekomen. Het was wel wat puzzelen. Ik begin in de Ronde van Polen, gevolgd door de Arctic Race in Noorwegen. Daarna volgt een hoofdzakelijk Italiaans programma waarin ik me zeker kan vinden. En door pas in Polen te beginnen (30 juli), kon ik mijn hoogtestage wat langer maken. Dat is goed, want het wordt nog een lang najaar.”

Heb je overwogen je contract eventueel – in overleg – vroegtijdig te verbreken en al bij je toekomstige ploeg aan de slag te gaan?
“Nee. Daarom was het ook belangrijk dat gesprek met Aike niet uit te stellen. Een maand geleden heb ik wel gezegd dat ik oprecht niet wist hoe we nu verder moesten met elkaar. Maar die fase is achter de rug, mede dankzij het programma dat me beloofd is. En ik heb de boosheid omgezet in motivatie.”

Kan het WK in Australië nog een doel zijn voor jou dit jaar?
“Graag. Alleen heb ik nog geen telefoontje gekregen van bondscoach Sven Vanthourenhout, dus dat ziet er niet goed uit. Maar no hard feelings wat dat betreft. Er rijden momenteel zoveel Belgen op een hoog niveau. Ik denk dat je de Tour nodig hebt om je in die selectie te fietsen. Dan stellen een tweede plaats in Luik-Bastenaken-Luik in april of een overwinning in de Baloise Belgium Tour op jouw curriculum net iets te weinig voor. Met Evenepoel en Van Aert beschikt Vanthourenhout over twee sterke kopmannen. Daar zal hij wel een mooie selectie rond bouwen.”