Interview De voorlopige zegekoningin van het veldritseizoen 2023-2024? Dan kom je bij de Limburgse Laura Verdonschot uit. De 26-jarige renster van De Ceuster-Bonache ging liefst zesmaal winnen op Spaanse en Portugese bodem en verzekerde zich zo van belangrijke UCI-punten. “Maar mijn enige echt grote doel dit seizoen is toch het BK”, aldus Verdonschot.

Gijon, Pontevedra, Xaxancx, As Pontes, Ribadumia en Malgaço: een mooi rijtje overwinningen. Hoe is die reis geweest?
“Als je zes keer wint, is het sowieso een geslaagde reis. Maar eerlijk? Ik was ook content dat ik na zestien dagen reizen weer naar huis kon. Het was heel intensief, maar gelukkig lagen de crossen vanaf Pontevedra allemaal op een zakdoek van elkaar. Vaak maar twintig minuutjes met de auto. De cross in Lago As Pontes was de verste. 180 kilometer, dat is nog altijd haalbaar. Het was het derde jaar op rij dat ik zo’n tripje deed, maar met voorsprong mijn langste tot nu toe.”

Was het enige doel om je UCI-puntenaantal aan te dikken?
“Ja, sowieso. Winnen is één ding, maar die punten zijn superbelangrijk voor je startpositie. Ik kon ook naar de Verenigde Staten zijn gegaan, maar daar was maar één cross. Hier pak ik op twee weken tijd 350 punten. Zelfs als ik in Waterloo had gewonnen, kwam ik daar niet aan.”

Het is allicht ook wat minder duur?
“Ik kon voor vijftig euro naar daar vliegen, dus dat kan je wel stellen. We hebben ook voor de eerste keer een huis gehuurd met zeven personen. Mijn papa en een supporter zijn een dag vroeger met al het materiaal naar daar gereden. Ook zijn zus en schoonbroer en twee andere supporters huurden mee het huisje.”

Hoe evident is het dan dat je élke cross daar wint?
“Vorig jaar ging ik met het idee: ik hoop dat ik kan winnen. Deze keer was het gevoel eerder: ik ga winnen. Dat zorgt voor een andere mindset en wat meer stress dan in de Belgische crossen, omdat je het idee hebt dat je alleen kunt verliezen. Hier in België mag ik al blij zijn als ik top 10 rijd. Maar gelukkig had ik altijd de controle over de koers. Lucia en Sofia (Gonzalez en Blanco, red.) zijn ook geen pannenkoeken. Lucia staat haar mannetje wel in de Wereldbekers, ze rijdt al eens top 15. Voor Sofia is dat lastiger, maar ik heb bij hen toch ook altijd het gevoel dat ze in eigen land sneller rijden.”

Foto: Cor Vos

Anderzijds, het niveau ligt in België een pak hoger. Wat zeggen deze resultaten nu richting de volgende maanden?
“Ik sta nu al verder dan bij het begin van vorig seizoen. Maar de bedoeling is dat ik nog kan groeien richting het BK. Dat is mijn hoofddoel van het seizoen. Oké, Sanne (Cant, red.) zal daar ook weer goed zijn, maar het is de enige titel op het hoogste niveau die ik écht kan winnen. Dus moet ik daar vol voor gaan.

In alle andere koersen besef ik dat, als alle toppers meedoen, ik normaal gezien geen top 5 kan rijden. Maar af en toe een top 10, die ambitie mag ik wel hebben. In de Wereldbekers wordt dat eerder top 15, ook al mik ik gemiddeld dan vijf plaatsen hoger dan vorig jaar. In de zandcrossen die me echt liggen, volgt er misschien eens een uitschieter.”

Niet slecht, als je weet uit welk dal je bent gekropen…
“Twee jaar terug dacht ik nog aan stoppen, maar vorig jaar kwam ik er toch weer door. Voor de meeste mensen was het misschien nog niet zichtbaar dat ik grote stappen vooruit had gezet, maar voor mezelf wel. Ik had me toen al eens helemaal willen smijten op het BK, maar juist in de week van het kampioenschap werd ik ziek. Dat kostte me toen ook een goed Wereldkampioenschap. Zoiets wil ik nu absoluut voorkomen.”

Neem je daar specifieke maatregelen voor?
“Ik sla de Wereldbekers van Dublin en Val di Sole sowieso over, e, in de Superprestige bekijk ik of ik nog iets te winnen heb na vier of vijf manches. Het seizoen is nu eenmaal heel druk, dus moet je keuzes maken en af en toe snoeien in je programma. Het is belangrijk voor de UCI-ranking dat je zo veel mogelijk rijdt, maar je lichaam moet het ook aankunnen. Geef mij maar af en toe een beperkter programma, maar dan wel met als apotheose twee succesvolle kampioenschappen.”