In een uitgebreid interview met VeloNews heeft Lance Armstrong zijn mening gegeven over de dopingjacht in het wielrennen. Hij voegt daar meteen aan toe dat hij het er liever niet over heeft, omdat hij daar zelf een rol in heeft gespeeld. “Ik heb niet veel krediet wat betreft doping. Maar als je ernaar vraagt, wil ik best antwoorden”, zegt de Texaan.

“In een veel zwaardere sport als wielrennen neem je een beetje EPO en ben je een valsspeler en een slecht mens, die uit de maatschappij moet verdwijnen”, gaat de zevenvoudig voormalig Tour de France-winnaar verder. “Hoe is dat dan eerlijk? Dat irriteert mij dan ook. Nogmaals, ik ken heel goed mijn rol in dit geheel. Maar in het wielrennen doen we niets anders dan bij andere sporten. Dus waarom zien mensen ons als een stelletje valsspelende losers, terwijl zij in andere sporten de atleten als helden vereren? Het is inconsistent en persoonlijk heb ik de gevolgen van die houding meegemaakt.”

Doping nog niet uitgeroeid 
De Amerikaan denkt bovendien dat de problemen nog niet zijn opgelost. “Voor wat het waard is, denk ik dat anti-dopingmaatregelen in het wielrennen er zijn om aan te tonen dat het wielrennen er effectief mee bezig is. Hein Verbruggen wist als UCI-baas dat EPO gemeengoed was in het peloton. Wetenschappers hadden toen nog geen test ontwikkeld, waarna de befaamde hematocrietwaarde van 50% werd ingesteld. Niet dat het een goede test was, maar om aan te tonen dat men er iets aan wilde doen. Later kwamen er wel EPO-testen, maar werden renners beter in microdoseringen. En zo ging het door.”

Attesten zijn de laatste maanden veelal in het nieuws, het inmiddels beruchte grijze gebied. “Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze willen stoppen met TUEs”, zegt Armstrong. “Maken zij een grapje? Wat volgt? In de meeste andere sporten mogen atleten middelen gebruiken, die verboden zijn binnen het wielrennen. Nu willen mensen TUEs uitsluiten die slechts een beperkt aantal geblesseerde of verzwakte renners een klein beetje beter maken. Op mij komt dat over dat de wielersport haar straatje wil schoonvegen en haar imago wil oppoetsen. Maar dat is niet eerlijk ten opzichte van de coureurs.”

‘We moeten misschien minder hard ons best doen’
“Ik weet dat het volgende verschrikkelijk klinkt als het uit mijn mond komt”, vindt de wereldkampioen van 1993. “Soms denk ik wel eens dat we minder hard ons best moeten doen wat betreft anti-doping. Allereerst: het werkt niet. Ten tweede: de wielersport krijgt geen krediet voor haar pogingen, in vergelijking met andere sporten. Ten derde: het kost heel veel geld voor slechts kleine resultaten. Er is maar één procent aan positieve testen, terwijl het een publiekelijk geheim is dat twintig tot dertig procent van het peloton valsspeelt. Als het USADA bericht dat ze een 60-jarige amateur uit Pennsylvania hebben gepakt op testosteron, terwijl testosteronreclames de voetbalwedstrijden op zondagmiddag domineren… Laat me niet lachen!”

Armstrong gebruikt zijn eigen dopingzaak als voorbeeld. “Die verschilt niet zo heel veel van het Russische dopingschandaal van vandaag de dag. Het is een bericht dat het erg goed doet in de media en waar politici van houden. Het zijn situaties waarin instanties kunnen laten zien hoe machtig ze zijn en dat ze iets doen aan het probleem. Ze vallen een symbool aan die daarna publiekelijk slachtoffer is. Iedereen is tevreden en gaat verder met hun leven. Maar het probleem is er nog steeds: er is niets veranderd. Het klinkt alsof ik in mijn eigen straatje praat, maar dit is op zeker wat er nu gebeurt. Kijk hoe de IOC met Rusland en het dopingschandaal aldaar is omgegaan de laatste maanden. Ze maakten er een grote show van, maar het probleem is niet opgelost.”