Armstrong over doping: “Wielrenners losers, andere atleten helden”
In een uitgebreid interview met VeloNews heeft Lance Armstrong zijn mening gegeven over de dopingjacht in het wielrennen. Hij voegt daar meteen aan toe dat hij het er liever niet over heeft, omdat hij daar zelf een rol in heeft gespeeld. “Ik heb niet veel krediet wat betreft doping. Maar als je ernaar vraagt, wil ik best antwoorden”, zegt de Texaan.
Volgens Armstrong kunnen andere sporten een voorbeeld aan de wielrennerij nemen. “Ik weet dat wielrennen veel dopingproblemen heeft gehad en dat het één van de grondleggers is van een anti-dopingbeleid. Maar je moet vanuit een groter perspectief kijken. Het wielrennen doet tenminste wat aan het dopingprobleem, waar andere sporten het aan de kant schuiven. Bij American Football kun je in de rust een shot cortisonen krijgen als je geblesseerd bent. Als je vervolgens een goede wedstrijd speelt, ben je een held. En in het basketbal krijg je vooraf een melding wanneer de instanties je gaan controleren.”
“In een veel zwaardere sport als wielrennen neem je een beetje EPO en ben je een valsspeler en een slecht mens, die uit de maatschappij moet verdwijnen”, gaat de zevenvoudig voormalig Tour de France-winnaar verder. “Hoe is dat dan eerlijk? Dat irriteert mij dan ook. Nogmaals, ik ken heel goed mijn rol in dit geheel. Maar in het wielrennen doen we niets anders dan bij andere sporten. Dus waarom zien mensen ons als een stelletje valsspelende losers, terwijl zij in andere sporten de atleten als helden vereren? Het is inconsistent en persoonlijk heb ik de gevolgen van die houding meegemaakt.”
Doping nog niet uitgeroeid
De Amerikaan denkt bovendien dat de problemen nog niet zijn opgelost. “Voor wat het waard is, denk ik dat anti-dopingmaatregelen in het wielrennen er zijn om aan te tonen dat het wielrennen er effectief mee bezig is. Hein Verbruggen wist als UCI-baas dat EPO gemeengoed was in het peloton. Wetenschappers hadden toen nog geen test ontwikkeld, waarna de befaamde hematocrietwaarde van 50% werd ingesteld. Niet dat het een goede test was, maar om aan te tonen dat men er iets aan wilde doen. Later kwamen er wel EPO-testen, maar werden renners beter in microdoseringen. En zo ging het door.”
Attesten zijn de laatste maanden veelal in het nieuws, het inmiddels beruchte grijze gebied. “Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze willen stoppen met TUEs”, zegt Armstrong. “Maken zij een grapje? Wat volgt? In de meeste andere sporten mogen atleten middelen gebruiken, die verboden zijn binnen het wielrennen. Nu willen mensen TUEs uitsluiten die slechts een beperkt aantal geblesseerde of verzwakte renners een klein beetje beter maken. Op mij komt dat over dat de wielersport haar straatje wil schoonvegen en haar imago wil oppoetsen. Maar dat is niet eerlijk ten opzichte van de coureurs.”
‘We moeten misschien minder hard ons best doen’
“Ik weet dat het volgende verschrikkelijk klinkt als het uit mijn mond komt”, vindt de wereldkampioen van 1993. “Soms denk ik wel eens dat we minder hard ons best moeten doen wat betreft anti-doping. Allereerst: het werkt niet. Ten tweede: de wielersport krijgt geen krediet voor haar pogingen, in vergelijking met andere sporten. Ten derde: het kost heel veel geld voor slechts kleine resultaten. Er is maar één procent aan positieve testen, terwijl het een publiekelijk geheim is dat twintig tot dertig procent van het peloton valsspeelt. Als het USADA bericht dat ze een 60-jarige amateur uit Pennsylvania hebben gepakt op testosteron, terwijl testosteronreclames de voetbalwedstrijden op zondagmiddag domineren… Laat me niet lachen!”
Armstrong gebruikt zijn eigen dopingzaak als voorbeeld. “Die verschilt niet zo heel veel van het Russische dopingschandaal van vandaag de dag. Het is een bericht dat het erg goed doet in de media en waar politici van houden. Het zijn situaties waarin instanties kunnen laten zien hoe machtig ze zijn en dat ze iets doen aan het probleem. Ze vallen een symbool aan die daarna publiekelijk slachtoffer is. Iedereen is tevreden en gaat verder met hun leven. Maar het probleem is er nog steeds: er is niets veranderd. Het klinkt alsof ik in mijn eigen straatje praat, maar dit is op zeker wat er nu gebeurt. Kijk hoe de IOC met Rusland en het dopingschandaal aldaar is omgegaan de laatste maanden. Ze maakten er een grote show van, maar het probleem is niet opgelost.”
OT: Blijft een bijzondere redenering. Wij zijn kritisch naar onze sport en het gebruik van doping, maar omdat ze dat bij andere sporten minder zijn voel ik onrecht en irriteer ik mij. Boehoe!
Zou Lance ooit beseffen dat hij wellicht door het hebben van dit soort redeneringen meer als een loser wordt gezien dan het gebruik zelf? Die zelfkritiek zal er wel niet zijn...
En ook ik heb er last van wanneer ik harder fiets dan ik eigenlijk kan, niet alleen van mijn luchtwegen maar ook regelmatig mijn benen.
Ik wilde eigenlijk die knappe vrouw in de kroeg niet kussen, maaaaar ze stond zo met me te flirten en dus deed ik het toch maar. Sorry schat, zal niet meer gebeuren!
Als je nou gewoon uitgaat van wat hij zegt ipv wat je erin wilt lezen kom je een stuk verder.
Maar het is zoals GreenDay zegt: intimidatie, bedreiging, omkoping en zwartmaken van anderen, wat hem tot een 'boef' maakt! Nooit meer aandacht aan besteden en met een zak over zijn hoofd in een donker hoekje opbergen!
Zijn toch allemaal +jes als je nog een ploegleider zoekt ?
@greenday: Ik zou overigens 'nee' stemmen als de poll over dutroux zou gaan.
Dus helemaal terecht dat er in het wielrennen harder op getest wordt. Laat hem dit verhaal vertellen aan de ouders van wielrenners die overleden zijn door dopinggebruik. Met zijn "ik probeer echt niet mijn straatje schoon te vegen en in de slachtofferrol te kruipen, maar ik veeg wel mijn straatje schoon en kruip in de slachtofferrol."
Mag ik dan ook graag jouw mening horen over alle Nederlandse toppers in het verleden. Waren dat ook schurken? Wordt een Joop Zoetemelk niet nog steeds op handen gedragen in Nederland? Kom op zeg.
Armstrong heeft hier een heel goed punt. Wielrennen is de sport waar het meeste wordt gecontroleerd, met de strengste grenswaarden. Het percentage positieve gevallen ligt erg laag, zeker in vergelijking met andere sporten zoals atletiek en gewichtheffen.
In mijn optiek is er geen topsport te bedrijven zonder je als sporter minimaal in het grijze gebied te begeven. Inspanningsastma is, net als hierboven ergens benoemd, ook een verzonnen ziekte die gebruikt wordt als middel.
En ach ja.....Armstrong?Hoort wie het zegt,EPO-oren