Lance Armstrong leed in de jaren na zijn dopingbekentenis aan een posttraumatische stressstoornis, ook wel PTSS genoemd. Dat vertelde de Amerikaanse ex-renner in de podcast The Great Unlearn. De inmiddels 52-jarige Amerikaan ging daarom in therapie. “Het voelde aan als een zware operatie.”

Mensen die last hebben van een posttraumatische stressstoornis kampen vaak met nachtmerries, flashbacks of ontwikkelen een slaapstoornis. Armstrong kreeg hier ook mee te maken na zijn dopingbekentenis in 2013. De oud-wielrenner viel ruim tien jaar geleden van zijn voetstuk, nadat hij in een interview met Oprah Winfrey had toegegeven dat hij tijdens zijn wielercarrière verboden middelen had gebruikt.

Het bleek een bekentenis met grote gevolgen. Zijn meeste overwinningen – waaronder zijn zeven Tourzeges – werden geschrapt, Armstrong werd levenslang geschorst en er volgden de nodige grote rechtszaken. “Ik ging ineens van hero to zero”, vat Armstrong het zelf samen. “Veel mensen vonden dat knap van mij, anderen vonden het dan weer grappig. En nog veel andere mensen waren van mening dat ik het verdiende. Velen hadden gelijk. Ik vond het zelf niet grappig, maar ik verdiende het zeker wel.”

“Er was een waslijst aan rechtszaken”, vervolgt de Amerikaan. “Mijn inkomen ging van heel, heel hoog naar niks. Dan ontkom je niet aan PTSS. Wanneer mensen dat woord horen, denken ze meteen aan mannen die in de oorlog gevochten hebben. En daar vrienden verloren zijn, de dood in de ogen hebben gekeken of mensen vermoord hebben. Maar het is niet exclusief voor soldaten. En het is zeker ook niet exclusief voor mij.”

Intensieve therapie
Armstrong besloot op een gegeven moment actie te ondernemen en in therapie te gaan, om zijn problemen aan te pakken. Hij volgde eerst reguliere therapie. “Maar ik had iets anders nodig, iets wat nog dieper ging.” Hij besloot zich in te checken bij een speciale instelling in Tennessee, voor een zeer korte therapie van amper vijf dagen. “Helemaal alleen, tien uur per dag. Als mijn vorige ervaringen met therapie als een pleister waren, voelde dit aan als een zware operatie.”