Kerckhoffs Raymond

• maandag 17 juli 2023 om 14:05

Special Uitgerekend in Saint-Gervais Mont-Blanc, op dezelfde aankomst als zeven jaar geleden. Als voorlaatste wagon in de Sky-trein rond gele truidrager Chris Froome kreeg Wout Poels destijds in die voorlaatste bergrit bij hoge uitzondering de vrijheid van ‘zijn’ leider om zelf voor de ritzege te gaan.

Op een dik uur van de finish gaf de Britse-Keniaan hem het signaal dat hij voor eigen kans mocht rijden. Eindelijk gloorde de mogelijkheid om de gedroomde rit in de Tour te winnen. Met de ongekend sterke benen die hij op dat moment in de Tour had, voelde de vrijbrief van Froome als een ticket naar succes. Totdat de gele truidrager op 14 kilometer van de streep onderuit ging en er ineens gewerkt moest worden om de schade tot slechts een handvol seconden te beperken.

Poels was weer de reddende engel. Voorbij de finish gaf Froome hem een schouderklopje. “Zo’n bedankje op die plaats krijg ik niet na iedere wedstrijd. Dat is toch een mooi teken van respect. Zoiets doet me echt goed”, was de Limburger na de finish oprecht blij met het compliment. Dat er een kans voor eigen succes verloren ging, daar stond hij eigenlijk niet meer bij stil. Hij wist binnen Team Sky wat zijn plek was en waarvoor hij werd mee genomen naar de Tour. Het typeert zijn karakter. Gedienstig als altijd.

Het schouderklopje in 2016. Foto: Cor Vos

En dan nu in zijn tiende Ronde van Frankrijk in zijn 35^ste levensjaar: eindelijk die langgekoesterde ritzege in de Tour de France. Het was de overwinning waar hij als kind al over droomde. “Het winnen van Luik-Bastenaken-Luik, een monument op mijn naam schrijven, dat was heel bijzonder. Dit is echter een succes waar ik heel mijn leven naar uit heb gekeken. Ik kan het nog altijd niet vatten dat het is gelukt”, zei hij emotioneel voorbij de finish.

In de Ronde van Frankrijk is toch een groot deel van zijn loopbaan geschreven. In 2011 debuteerde hij in de kleuren van Vacansoleil-DCM in de belangrijkste wielerwedstrijd, waar hij in de negende rit zijn Waterloo vond. Een jaar later was Poels slachtoffer van een massale valpartij waarbij hij ernstige blessures opliep. Een gescheurde milt, een gescheurde nier, drie gebroken ribben en een klaplong, maar toch wilde hij vanuit de ambulance nog opstaan om de wedstrijd te vervolgen. Gelukkig verboden de artsen het hem. Ruim twee weken lag hij op de intensive care.

Maandenlang duurde zijn revalidatie, terwijl de artsen hem voorzichtig toefluisterden dat zijn wielercarrière voorbij was. Een oordeel dat hij vanaf het eerste moment heeft genegeerd. Hij prentte in zijn hoofd dat die woorden nooit waren uitgesproken. “In die tweede Tour was mijn loopbaan bijna geëindigd. Ik lag nog in het ziekenhuis, terwijl de Tour al lang Parijs had bereikt”, herinnerde hij zich aan de voet van de Mont Blanc.

Stapje voor stapje ontwikkelde Poels zich verder. Een aanbieding van Team Sky greep hij met beide handen aan. Een transfer naar de beste en rijkste ploeg was immers ook een belangrijke investering in zijn loopbaan. Net zoals verhuizen naar Monaco waar hij veel meer bergop kon rijden en geregeld met de toprenners uit de Britse formatie kon trainen.

Wout Van Aert en Wout Poels. Foto: Cor Vos

Wouter is meestal zijn naam op de deelnemerslijst. Wout is zijn roepnaam. Maar, iedereen die hem een beetje kent noemt hem Woutje. Het verkleinwoord is zeker niet denigrerend. Het kenmerkt juist zijn ontwapenende karakter en typeert zijn grote aaibaarheidsfactor. De renner uit Blitterswijk is misschien wel de meest sympathieke renner in koers. Iedereen wil graag bij Wout zijn, want dan weet je op voorhand al dat er altijd iets te lachen valt.

In iedere beweging ziet hij humor en met zijn grote gevoel voor zelfspot steekt hij geregeld de draak met zichzelf. We kennen hem dan ook als het lachebekje van het peloton. Iemand met briljante humor die voorop loopt in de zelfspot. Het liefst presenteert hij zichzelf als een ‘held op sokken’. Hij is Borat, John Cleese, Al Bundy en Superman ineen.

Wout is graag tussen de mensen, maar vormt het liefst niet het middelpunt. Te veel lovende woorden en toejuichingen maken hem zelfs verlegen. Daarom bagatelliseert hij al zijn topprestaties het liefst ook met enkele grappen tot normale daden.

Al weet de Noord-Limburger als geen ander ook hoeveel werk er in die prestaties heeft gezeten. Hij is een wielrenner die beseft dat je als een monnik voor je vak moet leven. En dat de focus in bepaalde periodes volledig op het fietsen gericht moet zijn.

• 

  16 jul

  Lees ook Tour 2023: Wout van Aert komt net tekort in loodzware Alpenrit, etappewinst voor Wout Poels

  16 jul

Wout Poels op het podium na zijn ritzege in de Tour de France. Foto: Cor Vos

Of deze ritzege mooier is dan deelgenoot te zijn in de winnende Tour-ploeg, vond hij een lastige vraag. De vier Tour-zeges met de Britse formatie (Chris Froome (2x), Geraint Thomas en Egan Bernal) waar hij als luitenant bij aanwezig was, hebben een speciaal plekje in zijn hart. “Thuis komen met het geel is bijzonder. Ik heb bij Sky en het latere INEOS dan ook een fijne periode gekend.”

Tot deze rit naar de Saint-Gervais Mont-Blanc was de winst in de ijskoude editie van Luik-Bastenaken-Luik op 24 april 2016 zijn absolute hoogtepunt. Poels schreef die dag het eerste monument voor Team Sky op zijn naam. Wat die dag in de laatste kilometers naar finishplaats vooral opviel was zijn zelfovertuiging. Hij kende geen angst voor zijn normaal toch rappe tegenstanders, maar geloofde in zichzelf. Na de laatste haakse bocht ging hij resoluut op 220 meter van de streep zelf de sprint aan. “Misschien schuilt er wel een zegekoning in mij”, zei Poels na afloop met zijn bekende en ontwapende knipoog.

Ik denk dat we 2016 zijn beste jaar mogen noemen. Na zijn zege in Luik was hij in de Tour echt een klasse apart. Hij ontpopte zich tot veruit de beste helper van Froome. De gelouterde ploegleider Eusebio Unzue van Movistar had dat jaar met Nairo Quintana een topklimmer in zijn team, maar hij hoefde niet lang na te denken wie hij de beste klimmer van die ronde vond: “Bergop is echter niemand zo sterk als Wout Poels. Wat hij hier in dienst van Chris Froome op de laatste cols laat zien is indrukwekkend.”

Dat jaar waren er ook torenhoge verwachtingen van Poels voor de olympische wegwedstrijd in Rio de Janeiro. Zelfs Chris Froome schoof hem op zijn persconferentie in de Braziliaanse metropool naar voren als dé topfavoriet. Wout was in een uitstekende conditie uit de Tour gekomen en een week later lag er vanuit de Copacabana een ideaal parcours voor hem. Al snel in de wedstrijd voelde hij echter dat de benen niet goed waren en nadat hij gelost was kwam hij ook nog eens ten val.

Zege in Luik-Bastenaken-Luik 2016. Foto: Cor Vos

Wel vaker op momenten dat velen een glansrijke prestatie van hem verwachtten en hijzelf ook optimistisch naar een wedstrijd had toegeleefd, kon hij het niet waarmaken. Het WK in 2018 in Innsbrück is ook zo’n wedstrijd waar zijn klasse niet tot zijn recht kwam en hij zelfs de finish niet haalde.

Het palmares van Poels toont echter dat hij bij de betere renners uit de Nederlandse wielergeschiedenis hoort. Ritten in kleinere rittenkoersen, het eindklassement van rondes als de Ruta del Sol en de Ronde van Valencia, een monument en dan nu eindelijk ook die ritzege in een grote ronde.

Voorbij de finish stond hij even stil bij het feit dat hij in de nadagen van zijn carrière zit. Dat het aantal kansen om dit te realiseren nog maar klein waren. Al weet hij ook dat hij nu als 35-jarige ook terug kan vallen op zijn ervaring. Zoals hij Wout van Aert als het ticket zag om tot aan de slotklim te geraken en het steilste deel al vroeg in de slotklim als dé ideale plek om te demarreren zag.

Na een rollercoaster van emoties in de laatste weken door het overlijden van zijn 26-jarige ploegmaat Gino Mäder door een noodlottige valpartij in de Ronde van Zwitserland, was de drive om iets voor Gino te realiseren groot. Met deze ritzege in een zware Alpenrit heeft hij Gino prachtig geëerd. Al mag dit succes aan de voet van de Mont Blanc zeker ook de kroon op zijn carrière worden genoemd.