Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Simon Špilak slaat dubbelslag op Tiefenbachferner
Simon Špilak heeft de koninginnenrit van de Ronde van Zwitserland gewonnen. De Sloveen van Katusha-Alpecin was veruit de sterkste op de Tiefenbachferner. Met nog acht kilometer te klimmen begon hij aan een solo die hij met succes wist af te ronden. Špilak neemt in het algemeen klassement de leiding over van Pozzovivo.
Sagan in de kopgroep
Voornaamste namen in de ontsnapping van de dag waren Jeroen Meijers, Tim Wellens, Maxime Montfort, Matteo Trentin en Peter Sagan. Laatstgenoemde sprong mee om bij de tussensprints punten te sprokkelen voor de puntentrui. In dat nevenklassement verdedigde de wereldkampioen een voorsprong van slechts drie punten.
Grote afwezigen in de voorste groep waren de mannen van CCC Sprandi Polkowice. Het waren dan ook de Polen die lange tijd het kopwerk deden in het peloton, samen met AG2R La Mondiale, de ploeg van klassementsleider Pozzovivo.
In aanloop naar de vijftien kilometer lange slotklim ontplofte de kopgroep. Het was Wellens die enige tijd solo aan de leiding reed. Maar het peloton zat hem op de hielen, al aan de voet van de slotklim werd de Belg van Lotto Soudal als laatste koploper ingelopen.
Kruijswijk in moeilijkheden
Op de flanken van de Tiefenbachferner werd het peloton snel uitgedund door toedoen van Rein Taaramäe (Katusha-Alpecin). De eerste klassementsman, die al na twee kilometer werd achtergelaten, was Rui Costa. Korte tijd daarna moest ook geletruidrager Pozzovivo lossen.
Ook Steven Kruijswijk kon niet volgen. De kopman van LottoNL-Jumbo moest samen met onder andere Caruso op tien kilometer van de finish lossen. Vooraan maakte Simon Špilak de sterkste indruk. Hij verloor al op acht kilometer van de finish zijn laatste metgezel, toen Joe Dombrowski afhaakte.
Stoïcijns naar de ritzege
De Sloveen reed stoïcijns naar de ritzege. Achter hem wist Ion Izagirre nog een groot deel van zijn achterstand goed te maken, maar de Spanjaard van Bahrain Merida kwam uiteindelijk 22 seconden tekort.
Steven Kruijswijk finishte uiteindelijk op iets meer dan een minuut achterstand als vijfde. In het algemeen klassement is Špilak de nieuwe leider. Kruijswijk staat derde op iets meer dan een minuut van de leider.
Goh, deze Belg wordt warm van Degendt, Wellens... mannen die durven aanvallen en op hun bek gaan, maar er wel elk + 10 profzeges, waarvan meer dan de helft in de WT, aan overhouden.
Kruijswijk, Mollema, 't is allemaal bewonderenswaardig hoor, maar bekijk hun karige erelijst. Dumoulin die heeft bakens verzet.
Daarnaast: Sagan, Gilbert, Dumoulin, Froome, in mindere mate Van Avermaet: dat zijn wat mij betreft de namen die zich de voorbije jaren de legende in rijden.
Goeie klim-aanklampers zijn eigenlijk even saai als goeie sprinters, ze kunnen afwachten en vertrouwen op hun beste wapen. Op het einde komen ze elk op hun terrein haast automatisch bovendrijven. Maar dat is iets anders dan alles op alles zetten in een groots offensief en daarbij dreigen alles te verliezen.
Ja, ik ga heerlijk kort door de bocht (ik daal hier dan ook af aan 135 per uur).
Of om nog een voorbeeld te geven: als ik aan Claudy Criquielion denk, dan denk ik aan zijn epische gevechten met Moreno Argentin in de Ardennen, aan zijn wereldtitel (en bijna tweede wereldtitel), aan zijn zege in de Ronde van Vlaanderen. Daarnaast meen ik me te herinneren dat hij ooit eens 5de werd in de Tour, en nog een paar keer 8ste en 9de, maar daar heb ik verder weinig actieve herinneringen aan.
Lance Armstrong blijft hoe dan ook de jongste wereldkampioen bij de profs ooit, na een fantastisch WK. Etc...
Ach, ook iedere Belg zingt waarschijnlijk zoals ie gebekt is. Ik hoor Wuyts en compagnie toch al jaren smeken om een ronderenner.
Ik vind de hogere aanklampkunst van Mollema mooier dan een erelijst vol ritzeges. Een stoempende ode aan het afzien. Altijd in gevecht. Daar zitten toch veel meer verhalen in dan in een paar ritoverwinningen. En uiteindelijk is wielrennen voor de verhalenvertellers, niet voor de scorebordjournalisten.
Ik snap helemaal wat je bedoelt, maar als Mollema over een aantal jaar stopt dan zal hij toch aangeven dat zijn mooiste prestatie het winnen van San Sebastian was en niet één van de honderd zevende plaatsen in de grote rondes. Gesink idem dito, hij zal zijn winst van de koninginnenrit in de Vuelta het hoogste aanstrepen. Gelukkig beseft Gesink nog net op tijd dat echt daadwerkelijk iets winnen zoveel mooier en tastbaarder is dan telkens maar weer 4e of 5e worden, hetgeen ook bewonderenswaardig is, maar toch niet de voldoening geeft. Ik hoop alleen maar dat Kruijswijk dit ook eens gaat beseffen. Ik weet ook wel dat hij dichtbij de winst van de Giro was, maar dichtbij daar koop je niks voor.
zo jong zijn Nick van der Lijke en Daan Olivier nu ook weer niet hoor. Beide al mid-twintigers.
Is dit een geval van: je beperkingen perfect kunnen inschatten? Of is hier meer aan de hand?
Toch wel erg merkwaardig.
In mijn herinnering reed Criquielion ieder jaar top10 in de Tour zonder dat hij nadrukkelijk aanwezig was, vond het destijds een intrigerend verschijnsel. Maar goed, de Tour deed hij erbij, hij was natuurlijk gewoon een succesvol klassieker-renner. Anders is het natuurlijk met Kruijswijk, dus ik kan me wel vinden in de strekking van je betoog.
Aan de andere kant heeft @pédaleur natuurlijk ook een punt vanuit het toeschouwer-perspectief: de verhalen van het niet-winnen zijn misschien wel mooier dan de succes-stories.
Komt door het moderne wielrennen denk ik. Kan me nog een etappe in de tdf midjaren 80 van Hinault herinneren die 95km van de meet in een bergetappe soleerde en won. De volgende dag werd ie op vele minuten gereden door die inspanning. Komt niet meer voor.
Nee idd, maar dan noem je er ook eentje! Als ie in 1986 'normaal' had gedaan had ie volgens mij gewoon gewonnen. Maar hij had in '85 niet moeten winnen, en ik denk dat de man teveel eergevoel had om die jankebal van een Lemond nog een keer te laten verliezen. Dus heeft ie em min of meer laten winnen (door elke dag aan te vallen, lol) heeft Lemond er toch voor moeten knokken, en kreeg het volk en passant zijn spelen. Fenomenale renner en persoonlijkheid, absoluut mijn favoriet aller tijden.